Στ' αλήθεια πρέπει να παίρνω σοβαρά τον Πάγκαλο;

Στ' αλήθεια πρέπει να παίρνω σοβαρά τον Πάγκαλο;
7 Ιανουαρίου 2011, 07:30
A+ A-
"Μαζί τα φάγαμε (κοπρίτες)"!

*Του Ακη Θεοφανίδη

Ο Πάγκαλος θεωρείτο ανέκαθεν ένας ευφυής πολιτικός. Σπουδαγμένος στα ...Παρίσια (που λεγε και η γιαγιά μου), με άφθονη πολιτική πείρα, αλλά κυρίως με ένα εξαιρετικό χάρισμα να αναλύει απλά και διεξοδικά το όποιο θέμα συζήτησης.

Το πρόβλημα όμως είναι ότι η εξυπνάδα δεν αντικαθιστά την ανοησία. Παράδοξο; Καθόλου. Μπορεί να είσαι πανέξυπνος, να πιάνεις τι γίνεται γύρω σου, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως οι απόψεις σου θα είναι σωστές.

Τώρα, θα μου πεις γιατί αναλύουμε το iq του Θόδωρα. Οχι για κανέναν άλλο λόγο, παρά γιατί ως αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης και ως κορυφαίο πολιτικό πρόσωπο της τελευταίας 20ετίας θα έπρεπε να προσέχει περισσότερο τα λόγια του.

 Είπε ότι "μαζί τα φάγαμε τα λεφτά" και γελάνε με το θράσος του όχι μόνο οι πολίτες, αλλά και αυτοί που πραγματικά τα φάγανε! Μετά, χαρακτήρισε τεμπέληδες κάποιους δημόσιους υπάλληλους και του δίνεις ένα συγχωροχάρτι, γιατί είναι ευέξαπτος.

Οπως υπάρχουν, όμως, κάποιοι ηλίθιοι μέσα στην παρέα που χοντραίνουν το αστείο, έτσι κι ο Πάγκαλος τραβάει το σκοινί, χωρίς να του τραβάνε το αυτί από το Μαξίμου. "Κοπρίτες" τώρα οι δημόσιοι υπάλληλοι, αλλά αυτό που εξοργίζει ειλικρινά είναι η άποψή του για το ρουσφέτι: Φταίμε εμείς που τα ζητάγαμε και όχι αυτοί που τα έκαναν!

Αυτήν την περίοδο που κοντεύουμε να το "φουντάρουμε" το μαγαζί και ζητάμε πολιτικούς με ...παντελόνια, έρχεται ο βαρύς αντιπρόεδρος με τις ανάλαφρες απόψεις να σου σμπαραλιάσει τα νεύρα. Και αναρωτιέσαι: Γιατί πρέπει να παίρνω σοβαρά τον Πάγκαλο;

Για κανένα λόγο εκτός από ένα: Αυτές οι απόπειρες να ενοχοποιηθούμε όλοι για την κατάσταση στην οποία φτάσαμε, καθόλου δεν μου αρέσουν για το τι πρόκειται να συμβεί στη χώρα...

Ο Πάγκαλος ή είναι μεγάλο παιδί και ξέρει γιατί τα λέει όλα αυτά ή τον έχουν αφήσει να λέει καμιά μα..... για να περνάει η ώρα.

Κι επειδή πολλά του σούραμε στο ξεκίνημα του egnomi.gr, ας θυμηθούμε τη μνημειώδη ατάκα του στο δημοσιογράφο που πάει να του πάρει δήλωση. 

 

Επιστροφή