Η ...ταρίφα είναι ίδια παντού

*Του Χρήστου Παθούλα

Χριστούγεννά 2010, Μαρακές. Μια παρέα δύο φίλων παίρνει ταξί από τη Μεδίνα (παλιά πόλη) με προορισμό ένα νυχτερινό κλαμπ που απέχει δύο-τρία περίπου χιλιόμετρα. Στο τέλος της διαδρομής, το ταξίμετρο έχει γράψει 1.70 ευρώ. Οι δύο Έλληνες αφήνουν 2 ευρώ, με το μπακσίσι.

Όταν, όμως, έφτασε η ώρα της επιστροφής για το ξενοδοχείο,  πλήρωσαν 15 ευρώ για την ίδια ακριβώς διαδρομή! Ο -νέος, πλέον- ταξιτζής  προπληρώθηκε για την κούρσα και δεν έβαλε ταξίμετρο γιατί όπως υποστήριξε -χωρίς  βέβαια να γίνει πιστευτός- «απαγορεύεται να μπει ταξίμετρο έξω από την παλιά πόλη». Λόγω των ημερών -και για να μην περπατάνε με τα πόδια αργά τη νύχτα σε μια ξένη πόλη- οι δύο φίλοι πλήρωσαν τη λυπητερή.

Παραμονές Πρωτοχρονιάς 2010, Κάιρο. Η ίδια παρέα, λίγους μήνες πριν πάει στο Μαρόκο,  επισκέφτηκε την Αίγυπτο. Ίδια ιστορία με τους ταξιτζήδες, μόνο που εκεί τα πράγματα ήταν πιο ξεκάθαρα: Ταξίμετρο δεν έμπαινε ούτε για πλάκα! Πλήρωναν τις  κούρσες αφού πρώτα συμφωνούσαν το ποσό με τον εκάστοτε οδηγό. Οι διαδρομές  ήταν παρόμοιες και κόστιζαν γύρω στα πέντε ευρώ. Όλες τις μέρες, εκτός από την παραμονή της Πρωτοχρονιάς, όπου το κόστος της ταρίφας τετραπλασιάστηκε! Το γιατί βρίσκεται στην απάντηση -με ρητορική ερώτηση του ταξιτζή: «Αν δεν θέλετε,  αλλάξτε το χρόνο στο δρόμο»!

Πράγα, 2009. Ένα ζευγάρι από την Ελλάδα πηγαίνει ολιγοήμερες διακοπές. Η άφιξη, όμως, είναι  επεισοδιακή εξαιτίας του ταξιτζή που τους παρέλαβε από το αεροδρόμιο και τους πήγε στο ξενοδοχείο, κάνοντας τόσους κύκλους που παραλίγο να κάνουν εμετό. Μετά από μικροτσαμπουκάδες, δεν πλήρωσαν όσα έγραφε το ταξίμετρο, αλλά έδωσαν  παραπάνω απ' όσο κόστιζε η κούρσα. Οι επόμενες μέρες ήταν σαφώς καλύτερες, αφού η Πράγα είναι φανταστική πόλη και δεν χρειάζεσαι ταξί να τη γυρίσεις...

Σικελία, 2005. Έλληνας φοιτητής παίρνει ταξί να πάει στο αεροδρόμιο. Το ταξίμετρο έγραψε 13  ευρώ στο τέλος της διαδρομής, αλλά ο Ιταλός  ταξιτζής ζήτησε 20 με το πρόσχημα ότι «κάθε αποσκευή 10 κιλών κοστίζει 3 ευρώ». Φυσικά, δεν είχε ζυγαριά στο όχημα του, αλλά ο φοιτητής  έδωσε το εικοσάρικο για να μην χάσει το αεροπλάνο.

Παρόμοια παραδείγματα υπάρχουν δεκάδες, σε όλες σχεδόν τις  πόλεις του κόσμου. Μοναδική, ίσως εξαίρεση, αποτελούν οι Άγγλοι ταξιτζήδες που είναι άκρως επαγγελματίες. Αλλά αυτούς τους πληρώνεις αδρά.

Το συμπέρασμα, δηλαδή, είναι ότι το κακό με τους ταξιτζήδες  είναι ...διεθνές. Απλά, στην Ελλάδα μάς αρέσει να υποβιβάζουμε τη χώρα μας και  να εξυμνούμε τις άλλες χώρες. Και δυστυχώς το κάνουμε σε όλους τους τομείς.  Στον αθλητισμό, λες και μόνο στα δικά μας γήπεδα πέφτει ξύλο, στην πολιτική,  λες και οι αρλούμπες Πάγκαλου δεν συναγωνίζονται εκείνες του Μπερλουσκόνι και σε  πολλά άλλα θέματα. Πρέπει, επιτέλους, να διαγράψουμε από το λεξιλόγιό μας το  κλισέ «Αυτά μόνο στην Ψωροκώσταινα γίνονται».