Υπάρχει ελπίδα

Τρίτη 14 Δεκεμβρίου. Ο χιονιάς που διέκοψε απότομα την παρατεταμένη καλοκαιρία πέρασε, αλλά το τσουχτερό κρύο παρέμεινε.

Σε τηλεοπτικό κανάλι ελεύθερης πρόσβασης παίζεται ο «Αγώνας κατά της φτώχειας» μεταξύ All star Ολυμπιακού και φίλων Ζιντάν και Ρονάλντο και το σκηνικό μοιάζει βγαλμένο από τις καλύτερες βραδιές Τσάμπιονς Λιγκ:

Πίτσες και μπίρες με κολλητούς μπροστά στην τηλεόραση, δίπλα στη ζέστη του καλοριφέρ. Ο κίνδυνος να επαληθευτούν οι τάχα μου ανησυχίες -και κατά βάθος ευχές- των ξένων για αποτυχία και άδειες κερκίδες στο φιλανθρωπικό αγώνα μοιάζει κάτι παραπάνω από ορατός.

Η απάντηση των Ελλήνων, όμως, ήταν εκκωφαντική. Τριάντα πέντε χιλιάδες άνθρωποι αψήφησαν την παγωμένη βραδιά, «έφτυσαν» την καραμέλα της οικονομικής κρίσης που μας πικραίνει τον τελευταίο χρόνο και γέμισαν το γήπεδο Καραϊσκάκη. Όχι μόνο για να παρακολουθήσουν τα τελευταία τακουνάκια του Ζιζού, αλλά για να...παίξουν οι ίδιοι μπάλα κατά της φτώχειας.

Αδιαφόρησαν για την απεργία των μέσων μαζικής μεταφοράς και το μπάχαλο στο κέντρο της Αθήνας. Οι Ευβοείς και γενικά οι Έλληνες της επαρχίας, ξέχασαν για λίγο την τιμή της βενζίνης που έχει σταθεροποιηθεί σε δυσθεώρητα ύψη και τα ακριβά διόδια που πληρώνουν για το ανύπαρκτο οδικό δίκτυο και πήγαν στο γήπεδο να στείλουν μήνυμα αλληλεγγύης.

Να βάλουν το δικό τους λιθαράκι στην ανοικοδόμηση της Αϊτής. Της χώρας που στο μυαλό των περισσότερων φέρνει φοινικόδεντρα και ονειρεμένη ζωή δίπλα σε τροπικές καλύβες, αλλά από πέρυσι ζει τον εφιάλτη του φονικού για 230.000 Αϊτινούς Εγκέλαδου.

Να εκφράσουν την συμπαράσταση τους στα 10 εκατομμύρια άστεγους Πακιστανούς που τον περασμένο Ιούλιο αντιμετώπισαν τη «χειρότερη ανθρωπιστική καταστροφή», όπως αναφέρει επισήμως ο ΟΗΕ για την πλημμύρα που έπνιξε το Πακιστάν.

Δεν με νοιάζει αν οι περισσότεροι ή όλοι αυτοί που πήγαν στο γήπεδο το έκαναν για να θαυμάσουν έναν γαλαξία με ποδοσφαιρικά αστέρια που μέχρι πρότινος έλαμπαν μέσα στους αγωνιστικούς χώρους. Ούτε αν το είδαν σαν χριστουγεννιάτικη πράξη.

Δεκάρα δε δίνω για το πώς ακούστηκαν στους ξένους κάποια υβριστικά συνθήματα βγαλμένα από το ρεπερτόριο ενός συνηθισμένου Κυριακάτικου αγώνα. Άλλωστε, δεν έχουμε την ανάγκη της διαβεβαίωσης ότι δεν είμαστε λιγότερο αλληλέγγυοι κοινωνικά από τους Γάλλους και τους Ελβετούς.

Αυτό που έχει σημασία είναι το αποτέλεσμα και η παρουσίαση της άλλης όψης της Ελλάδας. Γιατί στη χώρα μας δεν υπάρχει μόνο ΔΝΤ, ανεργία και πολυάριθμοι νεόπτωχοι, αλλά αλληλεγγύη και ελπίδα, συστατικά που μπορεί να μας βγάλουν από την κρίση. Αρκεί ο καθένας από εμάς να σηκωθεί από τον καναπέ του, να αφήσει τη ζεστασιά του σπιτιού του και κάνει αυτό που του αναλογεί. Για τον ίδιο, για το συνάνθρωπο, για την Ελλάδα.