Αναπολώντας το χαμένο χρόνο

«Πρωτομαγιά του 2016... Σκεπτόμενος πόσες παρόμοιες έχουν περάσει από τη ζωή μου, ένα σκίρτημα θλίψης διαπερνά την καρδιά μου, καθόσον μεγαλώνοντας συνειδητοποιείς ότι οι πρωτομαγιές σου λιγοστεύουν και το νιώθεις έτσι ειδικά όταν το μυαλό σου κυριεύει η νοσταλγία των παιδικών χρόνων και οι εικόνες του παρελθόντος και οι ανέμελες μικρές χαρές βαραίνουν την ψυχολογική σου διάθεση.

Όμως αυτή είναι η ζωή εκ των πραγμάτων και η φυσιολογική ροή της εξέλιξης. Σημασία έχει να ζεις το σήμερα σαν να ξέρεις ότι φεύγεις αύριο, όμως πόσο δύσκολο είναι στην πράξη αυτό όταν στην πραγματικότητα ζεις με άλλους, αναπνέεις τον ίδιο αέρα, συναναστρέφεσαι και ασχολείσαι με αυτούς και όπως κυλούν οι συνθήκες σήμερα πνίγεσαι μαζί τους στην ρουτίνα της καθημερινότητας.

Το να επαναστατήσεις και να αντιδράσεις υπερβαίνοντας τα ανθρώπινα όρια σου πιθανότατα είναι μια ουτοπία. Η ζωή είναι ωραία και είναι αδιανόητο να την αφήνουμε να τα έχει καλά με άλλους και όχι μαζί μας. Στην τωρινή πραγματικότητα που η κάθε ματιά μας πέφτει πάνω σε σκοτεινιασμένο φόντο όλα θα συνεχίσουν να είναι μαύρα όσο η δικιά μας ελάχιστη συμμετοχή συνηγορεί στην ασχήμια.

Παράδειγμα... εγώ που ένιωσα σαν μια σταγόνα νερού που έπεσε σε μια λίμνη και δεν μπόρεσε να ενσωματωθεί στην μεγάλη επιφάνεια του υγρού στοιχείου. Για τον χρόνο που άσκοπα σπατάλησα, για όσα ειδικά τα τελευταία χρόνια της κρίσης άφησα να μου αλλοιώσουν το υδρογόνο και προπάντων να μου αφαιρέσουν το οξυγόνο μου.

Και ως παράδειγμα προς αποφυγήν... οι στιγμές των τελευταίων δύο χρόνων της ζωής μου, όταν επέτρεψα σε παθογόνους μικροοργανισμούς να εισχωρήσουν και να αλλοιώσουν τη διαύγεια, την καθαρότητα και την ποιότητα των στοιχείων μου, όταν ακόμα και σήμερα που συνεχίζουν να με ενοχλούν και τολμώ να τους πολεμώ, μου τρώνε τη σάρκα μου.

Δυστυχώς αυτή είναι η κατάληξη της οκνηρίας, της πλήξης, της βαρεμάρας και της αδιαφορίας που μας έχουν επιβάλλει οι σημερινοί ρυθμοί της ζωής. Κάπως έτσι επέτρεψα και εγώ με την ανοχή μου και την αθέμιτη συμμετοχή, τη ρήξη της πνευματικής μου υπόστασης, συμμετέχοντας σε μια άνευ λόγου και ουσίας διαδικασία απαξίωσης της αξιοπρέπειας του ατόμου. Λόγια, λόγια, λόγια ανούσια, άοσμα, άχρωμα και άγευστα.

Σήμερα ραπισμένος, αυτομαστιγώμενος , αλλά ευτυχώς για μένα αναγεννημένος τολμώ να χτυπήσω τις καμπάνες της συνείδησης έστω και αν παραμείνω στο τέλος μόνος σε μια άνυδρη έρημο, όπως είναι η σημερινή κοινωνία μας να βροντοφωνάξω προς πάσα κατεύθυνση ότι «αργία πάσης μήτηρ κακίας» και όσο πιο γρήγορα αντιληφθούμε όλοι μας σε τι δύσβατο δρόμο μικρότητας βαδίζουμε εξαιτίας των συνθηκών και διαφόρων αρνητικών βιωμάτων τόσο πιο εύκολα θα αποτάξουμε την κακομοιριά που μας δέρνει και σαφέστατα θα γίνουμε πιο δημιουργικοί και καλύτεροι άνθρωποι.

Όλοι μας ανεξαιρέτως οφείλουμε επιτέλους να κοιτάξουμε τον καθρέπτη μας, αυτή τη φορά όχι για να καλλωπίσουμε την εξωτερική μας εμφάνιση, αλλά για να κοιτάξουμε βαθιά μέσα μας αναζητώντας και την παραμικρή ικμάδα καλοσύνης, αυτή που έχει ανάγκη η πληγωμένη κοινωνία μας, η οποία χωρίς αυτό το θεάρεστο συστατικό συνεπικουρούμενο από τη διάθεση για εργασία και δημιουργία δεν πρόκειται ποτέ να αλλάξει και ο ουρανός μας θα παραμείνει συννεφιασμένος χωρίς καμιά ελπίδα ηλιοφάνειας.

Για αυτό αφήστε στην άκρη ότι κατʼ επίφαση μας χωρίζει και επικεντρωθείτε στα ουσιώδη και απαραίτητα που μας ενώνουν. Μπορεί αυτή η αλλαγή συμπεριφοράς να μας οδηγήσει σε καλύτερες σχέσεις και σαφέστατα σε πιο ενδιαφέρουσα ζωή.

Χρόνια πολλά. Χριστός Ανέστη».

Νικόλαος Σ. Γεωργόπουλος