Βουλή: Πιο τραγική δεν γίνεται

Οση ευγνωμοσύνη χρωστώ, λοιπόν, στην Τρόικα, την κυβέρνηση και τους βουλευτές που Ιούλιο - Αύγουστο μου έδωσαν έναν εξαιρετικό λόγο να ανοίξω την tv και μάλιστα στο κανάλι που δεν βλέπει ποτέ κανείς, άλλη τόση και ακόμη μεγαλύτερη θλίψη προκάλεσε το θέαμα του Κοινοβουλίου. Γιατί -πέρα από τα pop corn και το χαβαλέ- η Βουλή πρέπει να είναι Βουλή και όχι αυτό το αδιανόητο πανηγύρι άσχετων και άθλιων ομιλητών.

Επειδή είχα χρόνο, είδα πολύ ψήφιση τρίτου Μνημονίου και στην Επιτροπή και στην Ολομέλεια. Κατ' αρχάς να πω ότι είναι απίστευτος ο τρόπος που διεξάγεται η συζήτηση. Φανταστείτε 10 άτομα και να πει ο Θανάσης "Γιώργο, είσαι βλάκας". Ο Γιώργος, επειδή είναι "επί προσωπικού το θέμα" μπορεί να αντιλογήσει και λογικά θα πει "άντε ρε Θανάση που λες εμένα βλάκα, ενώ είσαι πιο βλάκας". Ο Θανάσης θα ξαναπάρει το λόγο και θα εξηγήσει γιατί είπε βλάκα τον Γιώργο και γιατί δεν είναι ο ίδιος. 

Ο Γιώργος θα του ανταπαντήσει για να αντικρούσει τα επιχειρήματα του Θανάση και ενδεχομένως να τον πει και μαλάκα, επειδή κάτι θυμήθηκε. Οι υπόλοιποι οκτώ λογικά έχετε πάρει θέση και βλέπετε το ξεκατίνιασμα, ενδεχομένως κάποιοι εκτός μικροφώνου να φωνάξετε "πεστα ρε Θανάση, που μιλάει ο πανύβλακας ο Γιώργος". 

Η παρέα θα περάσει εξαιρετικά και θα έχει να λέει και αύριο, αλλά συγγνώμη: Αυτό δεν μπορεί να συμβαίνει στο Ελληνικό Κοινοβούλιο που έχουν μπερδέψει την αίθουσα με το καφενείο, όπου οι βουλευτές κατοικοεδρεύουν όταν βαριούνται τον ομιλητή.

Πάμε τώρα στην ουσία: 300 βάλε σελίδες το τρίτο Μνημόνιο και αλίμονο αν δεν είχε πράγματα που έπρεπε να συζητηθούν ουσιαστικά, να διατυπωθούν προτάσεις (στη Βουλή είμαστε όχι σε φοιτητικά έδρανα), να φωτιστούν ρε γαμώτο όλα αυτά που θα καθορίσουν την πολιτική για τα επόμενα τρία χρόνια. Ελάχιστα σημεία αναφέρθηκαν και γι' αυτό δεν φταίει μόνο ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ακολούθησε την πεπατημένη των προηγούμενων κυβερνήσεων φέρνοντας με διαδικασία fast track το Μνημόνιο.

Οι ομιλητές έκαναν αντιπολίτευση γενικού περιεχομένου (πώς μας φέρατε στο Μνημόνιο, τι ευθύνες έχετε, καταστρέφετε τη χώρα κτλ) και εντατικές ασκήσεις λαϊκισμού. Η ουσία δεν ήταν οι θέσεις, αλλά οι όμορφες ρητορίες περί προάσπισης των λαϊκών συμφερόντων, ανάσχεσης αυτής της πολιτικής (ποιας ακριβώς δεν εξηγούσε κανείς!) σε βαθμό που να απορείς: Δεν το έχουν διαβάσει το μνημόνιο και δεν μπορούν να μιλήσουν επ' αυτού ή μήπως και οι 300 είναι εθισμένοι σε συζητήσεις τηλεοπτικού πάνελ και νομίζουν ότι έτσι πρέπει να συμπεριφέρονται και στη Βουλή;

Εκεί που έχασε η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα είναι που έσκασαν μύτη Τσακαλώτος- Σταθάκης στην Επιτροπή με τροπολογίες πάνω από 100 σελίδες συνολικά για κόκκινα δάνεια και συνταξιοδοτικό. Οπως καταλαβαίνετε, για να διαβάσεις τις τροπολογίες και να πάρεις θέση, θες τουλάχιστον δυο μέρες ως κόμμα, αλλά η συζήτηση έγινε σε κάποιες ώρες. Και δώσε αντεγκλήσεις επί της διαδικασίας: "Να ψηφιστεί από την Επιτροπή ή όχι; Να είναι τροπολογία ή να την κάνουμε μέρος του Μνημονίου;". Τρεις ώρες κουβέντα και η Ζωή στα κάγκελα, η οποία εξανίσταται ούτως ή άλλως, φαντάσου πόσο παραπάνω όταν έχει κι ένα δίκιο!

Και μιας και τη θυμηθήκαμε, η Ζωή είναι από μόνη της ένα θέμα. Δεν θέλει πολύ για να σε εκνευρίσει έστω και με ένα μορφασμό της, αλλά ήταν πραγματικά φοβερό ότι έβγαλε ομιλία για να απαντήσει στους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ που ψηφίζουν το μνημόνιο λες και είναι σε συνέδριο του κόμματος. Μάλιστα, κάποια στιγμή της είπε ένας βουλευτής της αντιπολίτευσης κάτι και του απάντησε να μη μιλάει, γιατί δεν τον αφορούν αυτά που λέει, επειδή δεν ανήκει στον ΣΥΡΙΖΑ! Αλλά ας μην επεκταθούμε στην πρόεδρο της Βουλής, γιατί θα ξημερώσω κι εγώ γράφοντας!  

Πέραν, όμως, αυτών, το επίπεδο λόγου των ομιλητών είναι κάτω του μετρίου. Δηλαδή, δεν μπορείς να τους ακούς, ακόμη και να έλεγαν κάτι ουσιώδες και εποικοδομητικό. Ας το δούμε σε επίπεδο πολιτικών αρχηγών: Ο Τσίπρας είναι σαφώς ταλαντούχος, αν και σήμερα βρέθηκε σε μέτρια μέρα. Ο Μεϊμαράκης έχει την ικανότητα να στα λέει απλά, γκελάρει με το κοινό και τον κόσμο, αλλά χάνει σε ειρμό σκέψης και φυσικά σε πλουραλιστικό λόγο. Η Φώφη είναι εξαιρετικά βαρετή, αφού σχεδόν απαγγέλλει γραμμένο λόγο με ελάχιστες διακυμάνσεις στη φωνή της. Ο Θεοδωράκης δεν έχει κάποια ιδιαίτερη δυνατότητα ως ομιλητής στο Κοινοβούλιο (τηλεοπτικά είναι απείρως καλύτερος) και επειδή προβάλλεται ως η φωνή της λογικής, ποτέ δεν σε ενθουσιάζει, ενώ ιδιαίτερη μνεία αξίζει στον Πάνο Καμμένο.

Ο Καμμένος έχει το χάρισμα να σε τραβά μόλις ανεβαίνει στο βήμα. Ξεκινά πάντα ήπια τις ομιλίες του, αλλά αρκεί ένα απλό τσίγκλισμα για να βγει πραγματικά εκτός κάθε λογικής. Πέρα από άφθονες κορώνες λαϊκισμού, είναι απορίας άξιο πώς έφτασε σήμερα να πει ότι η συμφωνία για το τρίτο μνημόνιο δίνει τέλος στα μνημόνια! 

Ο Κουτσούμπας έχει κάποιες στιγμιαίες δόσεις εξυπνάδας στο λόγο του, δεν μπορεί φυσικά να ξεφύγει από το περιχαρακωμένο λεξιλόγιο του ΚΚΕ, αλλά έχω την αίσθηση ότι υπολείπεται της Αλέκας Παπαρήγα σε άρθρωση πολιτικού λόγου. Και φυσικά, μακράν όλων ξεχωρίζει ο Βενιζέλος, ο οποίος έχει όλα τα χαρακτηριστικά ενός γεννημένου ρήτορα. Μιλάει από στήθους, με εξαιρετικό λεξιλόγιο, δομημένη σκέψη, ζωντάνια και όλα αυτά χωρίς να καταντά βαρετός, αφού ενίοτε προσθέτει και πιπεράτες πινελιές. Στα μείον του, ότι μερικές φορές γίνεται πέραν του δέοντος σοφιστικέ και τον χάνεις.

Με το επίπεδο του πολιτικού λόγου χαμηλά, την αντιπαράθεση επί ουσιαστικών προβλημάτων του Μνημονίου σχεδόν ανύπαρκτη, τη διαδικασία ξεχαρβαλωμένη και το λαϊκισμό να περισσεύει, τελικά το πιο λυπηρό είναι ότι "η Βουλή αντικατοπτρίζει το είδος της κοινωνίας που την εκλέγει". Διαπίστωση χρήσιμη, μιας και οι εκλογές είναι προ των πυλών και όλοι πρέπει να αναλάβουμε τις ευθύνες μας.