Οχι μωρή κουφάλα νεκροθάφτη

* Του Πέτρου Καρυώτη (αναδημοσίευση από την Ευβοϊκή Γνώμη)

Εγραφε ένα δημοσίευμα ξένης εφημερίδας -πολύ πριν συμβούν αυτές οι δραματικές εξελίξεις- ότι «οι Ελληνες ζουν τις τελευταίες μέρες της Πομπηίας». Εννοούσε, δηλαδή, ότι πριν την καταστροφή, εμείς συμπεριφερόμαστε σαν να μην έχει αλλάξει τίποτα στη ζωή μας.

Αν και τα ρητά εκ της φύσης τους εμπεριέχουν υπερβολή, χαίρομαι ιδιαίτερα που το επιβεβαιώνουμε. Η κίνηση στο χώρο της διασκέδασης έχει φυσικά πέσει. Όμως, ο Ελληνας αρνείται πεισματικά να μείνει σπίτι. Όπως και όποτε μπορεί, θα βγει για ποτάκι ή (στο τσακίρ πια κέφι) για ένα μεζέ. Θα ξοδέψει βέβαια πολύ λιγότερα, αλλά δεν αντέχει με τίγκα καλοκαίρι να μεμψιμοιρεί μπροστά στην τηλεόραση.

Η στάση αυτή είναι ενταγμένη στη γενικότερη φιλοσοφία του Ελληνα που εν πολλοίς συμπυκνώνεται στο εξής: «Δεν θα μας τρελάνετε εσείς, εμείς θα σας τρελάνουμε, ακόμη κι αν είμαστε ένα βήμα πριν την κάσα».

Είναι κυρίως οι νεαρές ηλικίες που δίνουν το βραδινό στίγμα. Κοριτσάκια που επιμένουν να βάζουν τα καλά τους, να πηγαίνουν βόλτα με τις φίλες τους, να βγάζουν καμιά selfie και να κάνουν check –in στο facebook σαν να είναι μια νύχτα …as usual.

Αγόρια που τσίμπησαν το 10ευρω από τον μπαμπά και είναι έτοιμα να το μετατρέψουν σε τρεις φθηνές μπύρες σχολιάζοντας και την κατάσταση βέβαια, αλλά και το γκομενάκι απέναντι ή λίγο CopaAmerica για να «γεμίσει» η κουβέντα (δεν έχει και μπάλα φέτος ρε γαμώτο…).

Είναι και οι πιο μεγάλοι που πριν από λίγη ώρα ήταν στημένοι μπροστά στα ATM για το 50ευρω, αλλά ως διά μαγείας το ξέχασαν, όταν συνάντησαν τους φίλους στο μπαράκι. Τους ακούω να προβληματίζονται, να διαφωνούν, αλλά καταλαβαίνουν πως η ζωή δεν τελειώνει σε ένα δημοψήφισμα και η φιλία δεν χαλάει με ένα ΝΑΙ ή με ένα ΟΧΙ. Μέσα τους ξέρουν πως μπορεί αύριο να μην έχουν τη δυνατότητα να ξαναδιασκεδάσουν, αλλά όλα τελειώνουν στη σκέψη που μόνο ο Ελληνας κάνει: «Δεν βαριέσαι…»!

Κάπου εκεί έξω, είναι και οι οικογένειες με τα παιδάκια γύρω τους. Σε αυτούς δεν μπορεί καμία κυβέρνηση, κανένας θεσμός, ΤΙΠΟΤΑ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ να τους στερήσει τη χαρά να βλέπουν τα βλαστάρια τους να τρέχουν γύρω –γύρω, να ζητάνε επίμονα παγωτό, να κατουριούνται και να φωνάζουν και στο τέλος να λένε «μαμά νύσταξα, πάμε;».

Αυτοί είμαστε. Θα το πληρώσουμε βαριά και το ξέρουμε. Εχουμε ευθύνες και τις ξέρουμε, άσχετα αν δεν τις παραδεχόμαστε. Όμως, καλοί ή κακοί, ΑΥΤΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ και δεν θα ψοφήσουμε ποτέ κουφάλα νεκροθάφτη!