Ποιος φταίει λοιπόν;

# Γράφει η Ζωή Λιβανίου - Γκίκα
    πρόεδρος του Θεάτρου Χαλκίδας

«37 μέρες έψαχνε ολόκληρη η Ελλάδα να βρει σημάδια ζωής του 20χρονου Βαγγέλη στα Γιάννενα. Ξημέρωνε και βράδιαζε με πρώτη και τελευταία είδηση αυτή του νεαρού σπουδαστή που δεχόταν βία από συμπατριώτες του "λεβέντες" γιατί δεν ήταν αρκετά δυνατός και αρκετά σκληρός ώστε να τους μοιάζει!

Εκείνος ευαίσθητος και συνεπής στους νόμους της φύσης, της κοινωνίας και της παιδείας, άφησε πίσω του τα υλικά στοιχεία της τσέπης του και "ξεστράτισε" για μια μόνο φορά για να βγει από έναν κόσμο -τον μικρόκοσμο της σχολής του- και να ανασάνει τον καθαρό Ηπειρώτικο αέρα.

37 μέρες σιωπής από εκείνον και κραυγές αγωνίας από τους δικούς του. Πέπλα σιωπής της σχολής και των σπουδαστών, αγωνία για μια ολόκληρη χώρα που δεν αντέχει άλλους χαμούς.

Δεν ήταν πρόβλημα ο Βαγγέλης αλλά πρόβλημα είναι η ίδια η κοινωνία μας. Πρόβλημα  είναι το ψεύτικο αντριλίκι που  μπολιάζουν τα παιδιά τους οι γιοι της λεβεντομάνας. Εκείνη η  γης που δεν κιότεψαν τα παλικάρια της ακόμα και στις πιο βάρβαρες στιγμές της ιστορίας, που τα χώματα της έχουν βαφτεί κόκκινα από ήρωες,που έχουν αγκαλιάσει μεγάλους άνδρες  και αμούστακα παιδιά, η  γη που τράνεψε και μαγαλούργησε, η γη που παθιάζεται στο μαύρο και το κόκκινο από αίμα.

Στα ίδια χώματα θα μπει το σώμα ενός παιδιού που κράτησε ανέπαφη την περηφάνια και την τιμή. Που λύγισε μόνο μπροστά στο τέρας που χτίσαμε. Ξέπλυνε όλες τις αμαρτίες μας και άφησε τις τύψεις να μας ακολουθούν.

Μας δίνει μάθημα ζωής, συμπεριφοράς, πολιτισμού, αξιοπρέπειας. Μάθημα ελπίδας για ένα καλύτερο αύριο, θυσία στο βωμό μιας  καταρρέουσας ηθικής.

Ποιος φταίει λοιπόν για το χαμό του Βαγγέλη; Ποιος έγινε αφορμή και αιτία για το χαμό του; Είμαστε όλοι εμείς που δεν αλλάξαμε τα πράγματα, που αδιαφορήσαμε που βοηθήσαμε μέσα στην αμάθεια μας να καρπίζει η σπορά του μίσους για το διαφορετικό.

Σήμερα κλαίμε όλοι γιατί είναι αργά να το ανατρέψουμε, κλαίμε γιατί δεν προλάβαμε, γιατί ξοδευτήκαμε χωρίς κέρδος. Ας είναι κέρδος ο χαμός αυτού του παιδιού που όλοι το γνωρίσαμε μέσα από φωτογραφίες!

Ας είναι κέρδος να μπορούμε  όταν λέμε λεβεντιά να εννοούμε προσωπικότητα, περηφάνια, αξιοπρέπεια, αποδοχή, συνύπαρξη, σεβασμός. Ας σκουπίσουμε τα δάκρυα και ας αφήσουμε μια για πάντα τα κουμπούρια κάτω, τα κάθε λογής. O Βαγγέλης θέλει τώρα ησυχία και περισυλλογή.»