Η λύση της απομόνωσης

Αρκετές φορές γινόμαστε κριτές κατά πάντων άλλοτε γιατί είμαστε γνώστες του θέματος και άλλοτε επηρεαζόμενοι αναπαράγοντας απόψεις τρίτων.

Τελευταία συζητείται και σχολιάζετε υπόθεση ογδοντάχρονου  που συνελήφθη να ικανοποιεί τα ζωώδη ένστικτά του με δεκάχρονο κοριτσάκι. Με την δημοσιοποίηση της είδησης τα πρώτα σχόλια είχαν να κάνουν περισσότερο με την εισαγγελική απόφαση [αφέθηκε προσωρινά ελεύθερος ] και λιγότερο για το έγκλημα που ενδεχομένως διεπράχθη. 

Γινόμαστε δημόσιοι κατήγοροι κατά μιας απόφασης η οποία για να ληφθεί πιστεύω ότι έχει όλα αυτά τα νομικά στοιχεία που έστω και προσωρινά του επιτρέπει την ελευθερία, και δεν ασχολούμαστε καθόλου για το πώς θα συμπεριφερθούμε εμείς πλέον προς τον ογδοντάχρονο.

Ζούμε σε μια κλειστή κοινωνία που όλοι σχεδόν γνωριζόμαστε μεταξύ μας. Αρκετοί από εμάς γνωρίζουμε ότι ο άνθρωπος αυτός που αφέθηκε προσωρινά ελεύθερος έχει όνομα. Τον λένε Σπύρο, τον λένε Γιώργο, τον λένε Θανάση η οποιοδήποτε άλλο όνομα θα μπορούσε να έχει. Αλλά εμείς αντί να τον απομονώσουμε, συνεχίζουμε και συναλλασσόμαστε  μαζί του. 

Του πουλάμε τα τσιγάρα του, του σερβίρουμε τον καφέ του, του κάνουμε σέρβις στο αυτοκίνητό του και γενικά του συμπεριφερόμαστε σαν να μην έχει συμβεί τίποτα. Συναναστρεφόμαστε μαζί του με υπέρμετρη ευγένεια σε βαθμό δουλικότητας , του χαμογελάμε ανταλλάσσοντας φιλοφρονήσεις  και όταν απομακρυνθεί τα βάζουμε με το κράτος την αστυνομία η την δικαιοσύνη αποποιούμενοι τις δικές μας ευθύνες, αρκεί να τα έχουμε καλά με όλους  προφασιζόμενοι άγνοια.
 

Δεν μπήκαμε ποτέ στη διαδικασία να σκεφθούμε ότι εμείς πρώτοι πρέπει να τον τιμωρήσουμε διαπομπεύοντας και οδηγώντας τον στην απομόνωση και την περιθωριοποίηση.

Δεν σκεφθήκαμε ποτέ πως εάν  τελικά αποδειχθεί ότι διέπραξε αυτό το έγκλημα εμείς θα του έχουμε χαρίσει επί πλέον στιγμές που δεν δικαιούται να έχει. Τέλος δεν έχουμε σκεφθεί πως αποδεχόμενοι αυτόν είναι σαν να αποδεχόμαστε τις πράξεις του.