Στάχτη και μπούρμπερη στους σταθμούς του παρελθόντος

* Του Ακη Θεοφανίδη

Ολοι κάνουμε κάποια στιγμή ένα rewind στη ζωή μας. Καθόμαστε στο παρόν και βλέπουμε σαν ταινία όσα πέρασαν από μπροστά μας, όλες εκείνες τις εικόνες και τα λόγια που μας εντυπώθηκαν στο μυαλό για κάποια αιτία. Ξαναθυμόμαστε τις μεγάλες επιτυχίες και αποτυχίες μας, ίσως φευγαλέα να δίνουμε και μια υπόσχεση στον εαυτό μας ότι κάποια πράγματα θα τʼ αλλάξουμε επιτέλους.

Όταν το …popcorn της μνήμης τελειώσει, η επιστροφή στην πραγματικότητα μπορεί να φέρει από χαμόγελα χαράς μέχρι και δάκρυα θλίψης. Ένα πράγμα, όμως, είναι σίγουρο: Οτι αυτό που θεωρούμε «ζωή μας» καθορίστηκε από δεκάδες πρόσωπα, η συντριπτική πλειοψηφία των οποίων αυτή τη στιγμή δεν είναι δίπλα μας.

Για την ακρίβεια, νομίζω πως υπάρχουν δύο κατηγορίες αυτών των ανθρώπων: Αυτοί που μας χάρισαν flashing moments και πρέπει να τους θεωρούμε ως μια φευγαλέα πλην αξιόλογη παρέμβαση στη ζωή μας και οι άλλοι που έμειναν για κάποιο καιρό, έδωσαν σε εμάς και πήραν από εμάς μέσα από μια διαδικασία βαθύτερης σύνδεσης.

Για παράδειγμα, πώς να ξεχάσεις όσους γνώρισες τυχαία στη ζωή σου για δύο λεπτά και σου είπαν δύο κουβέντες μόνο, τις οποίες ακόμα θυμάσαι; Πώς να βγάλεις από την μπομπίνα της προσωπικής σου ταινίας, τον ανεκπλήρωτο έρωτα στο δημοτικό, την εικόνα του οποίου έχεις ακόμη καλά φυλαγμένη στη μνήμη σου; Ισως να αμφιβάλλεις για το αν οι φευγαλέες αυτές στιγμές αποτελούν πράγματι μέρος της προσωπικότητάς σου, αλλά στα σίγουρα θα απαντήσω πως συνιστούν κομμάτι της ζωής σου. Οσο, δε, πιο βαρύνουσες υπήρξαν, τόσο πιο πολύ αγγίζουν τον πυρήνα του χαρακτήρα σου. Τις περισσότερες φορές πρόκειται για ευχάριστες παρεμβολές που μόνο χαρά φέρνει η θύμησή τους.

Επειτα, όμως, είναι οι άλλοι (στους οποίους αφιερώνεται και η συνέχεια του κειμένου), οι σταθμοί που για αρκετή ώρα κάθισες μέχρι να πάρεις το επόμενο τρένο είτε οικειοθελώς είτε γιατί σε …έβαλαν σούμπητο μέσα είτε γιατί οι περιστάσεις απαιτούσαν να φύγεις. Φιλίες και έρωτες που κάποτε νόμιζες ότι ήταν σμιλεμένοι από ατσάλι, μα κάποια στιγμή έσπασαν σαν εύθραστη πορσελάνη. Και έκαναν τέτοιο θόρυβο που άλλαξε η ζωή σου…

Ας ξαναδούμε τώρα την ταινία: Πρόσεξε, λοιπόν, τι θίασο μαζέψαμε μέσα σε αυτό το κουβάρι των αναμνήσεων. Μια πλειάδα «ηθοποιών» που εσύ διάλεξες. Επαιξαν ανυπόκριτα (ίσως κάποιοι όχι εντελώς ανυπόκριτα, αλλά κι εσύ δεν ήσουν καλύτερος μερικές φορές) το ρόλο τους κι εσύ επέλεξες τα best of για να δημιουργήσεις το φιλμάκι σου. Ποιοι απʼ όλους αυτούς έχουν μείνει ακόμη στη ζωή σου; Ελάχιστοι.

Επομένως, αφού η ζωή συνεχίζεται, πόση σημασία έχουν όσοι έφυγαν ή διώξαμε από αυτή; Καμία! Ετούτη η κατηγορία πρωταγωνιστών στο φιλμ μας έχει τόση αξία όση και οι ταξιδιωτικοί προορισμοί: Τους ζούμε έντονα όταν τους επισκεπτόμαστε, μπορεί να αλλάξουν ακόμη και τον τρόπο που βλέπουμε τα πράγματα, αλλά όταν αποχωριστούμε, η ύπαρξή τους μπαίνει στη βαλίτσα των αναμνήσεων.

Αλλωστε, πάντα υπάρχει κάποιος λόγος που αποχαιρέτησες αυτούς τους σταθμούς στη ζωή σου. Αν διέπραξες λάθος, διόρθωσέ το. Αν δεν γίνεται ή αν είσαι βέβαιος ότι έκανες το σωστό, τότε οφείλεις να κοιτάς μόνο μπροστά. Σε αυτούς που παραμένουν ακόμη κοντά σου, που επέλεξες για να μοιράζονται τα καθημερινά και τα ενδότερά σου. Αυτοί τραβούν το ζόρι που λέγεται συνύπαρξη (φιλική ή ερωτική).

Για όλους τους άλλους, αφού τους ευχαριστήσουμε –χωρίς την παραμικρή δόση ειρωνείας- για την αδιαμφισβήτητη συμβολή τους στη ζωή μας… ashes to ashes (ελληνιστί στάχτη και μπούρμπερη)!

*Αφιερωμένο σε όσους έχουν κολλήσει με τα πρόσωπα του παρελθόντος και είτε από πίκρα κατεδαφίζουν την αξία τους είτε αδυνατούν να προχωρήσουν μπροστά.