«Για ένα κασκόλ»

# Γράφει η Ζωή Λιβανίου
Πρόεδρος του Θεάτρου Χαλκίδας

«Σε μια Ελλάδα που μαστίζετε από τη φτώχεια, που έχει τυλίξει γύρω απ το λαιμό της το κασκόλ του πνιγμού, που έχει ξενιτέψει 250 χιλιάδες νέους, που καταγράφει 28% ανεργία και πάνω από 60% ανεργία στους νέους μέχρι 25 χρόνων, που αυτοκτονούν τα παιδιά της από πίεση και ντροπή, που πυρπολεί τα σπίτια όταν προσπαθούν να ζεσταθούν με όποια μέσα, που λιποθυμούν από πείνα νήπια, που λεηλατεί τους κόπους μιας ζωής, που σφίγγει στο λαιμό μας τη θηλιά της εκτέλεσης.

Σε αυτή τη χώρα, στη δύση του ήλιου, η οργή εκδηλώνετε μέσα από το χρώμα μιας ομάδας, της όποιας ομάδας. Η μετακίνηση οπαδών, τα ομαδικά εισιτήρια, οι σύνδεσμοι, οι τίτλοι των εφημερίδων παραμονές των αγώνων, η αδιαφάνεια των ομάδων, οι πρόεδροι που φυλακίζονται, τα συμφέροντα που εξυπηρετούνται, τα παιδιά που αχρηστεύονται!

Αυτή είναι η εικόνα για το Ελληνικό ποδόσφαιρο, μπάσκετ ίσως και βόλεϊ.

Οι οργανωμένοι οπαδοί που ...φτιάχνονται έτοιμοι για να σκοτώσουν όσους ανήκουν σε ομάδα άλλου χρώματος, που σκοπό έχουν τη συμπλοκή μεταξύ χρωμάτων όχι με τα μπράτσα τους τα καλογυμνασμένα, παρά με τα υπόλοιπα των οικοδομικών εργασιών , τούβλα, σίδερα, λοστούς.

Τα παιδιά μιας διπλανής πόρτας που σταμάτησαν να ονειρεύονται ή δεν πρόλαβαν, που μάθανε πως μόνο η δική τους ομάδα αξίζει τη νίκη, αλλά που δεν κατάφεραν να δουν ποτέ το παιχνίδι της. Γυρισμένα συνήθως πλάτη στο τερέν ουρλιάζουν τα συνθήματα της φρίκης, της κακομοιριάς, του θανάτου.

Και ναι δεν είναι αστεία, τα παιδιά με τα κασκόλ και με τα ρούχα με όλα τα διακριτικά της ομάδας τους, έχουν χαράξει το σώμα, την ψυχή , το μυαλό τους.

Η προσωποποίηση του φασισμού μέσα από το χρώμα μιας ομάδας έρχεται να ρημάξει τις ψυχές των νέων που πιστεύουν πως το "ιδανικό" τους είναι μια ομάδα ανθρώπων που πληρώνονται χρυσά για να τους δώσουν τη χαρά μιας νίκης που δεν είναι δικιά τους.
Αυτά είναι τα παιδιά της διπλανής μας πόρτας που φτάνουν στο έγκλημα "οργανωμένα". Χωρίς κανένα απολύτως δισταγμό, χωρίς αναστολές, δίχως σκοπό.

Σήμερα λέω ευτυχώς το κακό ήταν λίγο! Δεν είναι όμως λίγο, είναι το κακό ριζωμένο, και καλά θα κάνουμε να ανοίξουμε δρόμους άλλους, να δείξουμε πως η ζωή είναι αλλού, πως στους δρόμους αυτούς που πολεμάνε για ένα κασκόλ πολέμησαν και πολεμάνε άλλοι για να μπορούν σήμερα αυτοί να στέλνουν τα άλλα παιδιά , με το άλλο χρώμα κοντά στο θάνατο.

Έτσι απλά! Μια λεπτή κλωστή είναι η απόσταση που τους χωρίζει, μια φορά αυτοί μια οι άλλοι! Χαμένες ζωές ξεπλένουν τα αμαρτήματα των παραγόντων και τα λάθη των μεγάλων.

Η χαρά του αθλητισμού η ξεπερασμένη σελίδα μιας ιστορίας που έστησε καλά το σύστημα για να αποπροσανατολίσει και να κάνει ήσυχα τη δουλειά του. Οι γνωστοί που δεν είναι άγνωστοι, φυτρώνουν σαν μύκητες στα σκοτεινά υγρά μονοπάτια της διαφθοράς, της αδιαφάνειας, του τζόγου.

Στο τζόγο τους, χαρίσαμε ένα μεγάλο κομμάτι της νεανικής κοινωνίας και καλά θα κάνουμε να το πάρουμε πίσω. Γιατί αυτοί οι λοστοί και τα τούβλα θα πέσουν στα δικά μας κεφάλια μια μέρα».