Γιατί το Κάστρο δεν ...πέφτει με τίποτα;

Για να μην πάμε πολύ πίσω, τα τελευταία χρόνια είχαν μείνει μόνο τρία. Τα δύο από αυτά εγκατέλειψαν. Το Ammos κατέβασε ρολά μετά από χρόνια, ενώ η οικογένεια Σαμπάνη αντί να περιμένει Χριστούγεννα-Πρωτοχρονιά και Πάσχα για να τζιράρει με τους ανάλογους κινδύνους στο Votrys προτίμησε να το νοικιάσει στον Οργανισμό Λιμένων Εύβοιας και να παίρνει σταθερό νοίκι κάθε μήνα! Ποιο έμεινε; Μόνο το Κάστρο club πίσω από το Λιμεναρχείο.

Ο Βαγγέλης Τόγιας, ιδιοκτήτης του, παλεύει σε πείσμα των δυσμενών συνθηκών και βγαίνει ασπροπρόσωπος, αφού τη νύχτα την έχει φάει με το κουτάλι. Δεν είναι, όμως, μόνο αυτό. 

Το Κάστρο έχει εδώ και χρόνια μια ξεκάθαρη πρόταση προς όσους θέλουν να γίνουν θαμώνες του. Μόνο ελληνική μουσική, μεγάλο κέφι και διαχρονικά καθαρά ποτά (σημείο το οποίο δύσκολα συναντάς σε club και παλιότερα και τώρα).

Η συνταγή αυτή απέδωσε ....τρελούς καρπούς πριν από κάποιαχρόνια. Μετά, το μαγαζί έκανε κοιλιά (βλ. τους παραπάνω λόγους), αλλά είναι παρόν και μάλιστα ανακαινισμένο, γεγονός που δείχνει ότι ψάχνεται συνεχώς για το καλύτερο.

Το επισκέφθηκα πρόσφατα και πράγματι μου θύμισε τη φράση "όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν" με τη θετική έννοια. Ολα τριγύρω άλλαξαν, αφού το club άνοιξε ...παράθυρο στον Ευβοϊκό και διόρθωσε το -κατά τη γνώμη μου- λάθος του παρελθόντος, που ήταν μία αίσθηση κλεισούρας. Ομόρφυνε με λίγα λόγια και μπορεί η μπάρα να είναι στο ίδιο μέρος -στο κέντρο του club-, αλλά μπαίνοντας νιώθεις ότι είσαι σε άλλο μαγαζί.

"Και όλα τα ίδια μένουν": Εννοώ ότι η ταυτότητα του Κάστρο δεν έχει περάσει από ...αναθεώρηση και μάλιστα την έχουμε πιο πολύ ανάγκη από ποτέ. Οκ, θα κάτσεις λίγο να πιεις το πρώτο ποτάκι, θα σχολιάσεις τον κόσμο γύρω σου, θα προσπαθήσεις να μην καρφωθείς ότι κοιτάς υπέρ το δέον τα ωραία κορίτσια πίσω από το μπαρ, αλλά μετά δεν έχει μα-μου!

Στο Κάστρο, όσο ο χρόνος περνάει και το αλκοόλ ρέει, όσο ο dj ανεβάζει τα γκάζια του και όσο οι διπλανοί σου χαλαρώνουν, τόσο φτάνεις κοντά στην απόλυτη διασκέδαση. Αυτό μεταφράζεται σε χορό είτε με Πάολα, είτε με Καρρά, είτε με Στράτο Διονυσίου από μια ώρα και μετά. Ξεδίνεις, θυμάσαι πρώην, νυν και επόμενες, αδιαφορείς για την κρίση (βοηθάει και το μαγαζί με κερασματάκια),  βγάζεις πόνο για να στο πω λαϊκά και φεύγεις ανάλαφρος και ...διασκεδασμένος.

Αυτή είναι και η μεγαλύτερη επιτυχία του "Κάστρο". Γουστάρει να βλέπει τους πελάτες του να ανοίγονται και όχι να στέκονται με μια ποτούμπα ακούνητοι. Σου φέρνει το γλέντι τόσο ...εύσχημα μέσα στη διάθεσή σου, που ακόμη κι εγώ που δύσκολα παρασύρομαι, δεν κατάφερα παρά να τα κάνω όλα στην μπάντα και να μπω στο κλίμα.

Χαρίζει βραδιές που θα τις θυμάσαι το club του Βαγγέλη Τόγια και νομίζω πως αυτός είναι ο λόγος που στέκεται γιορτινό-γιορτινό στη θέση του μετά από τόσα χρόνια λειτουργίας...