Γιατί το πήρε εύκολα ο Παναθηναϊκός

 

Κατ' αρχάς, η μπασκετική κουβέντα για τους τελικούς της Α1 υπολείπεται σημαντικής αξίας, μετά τα έκτροπα στο ΣΕΦ. Αν στο ποδόσφαιρο είμαστε η φτωχολογιά της Ευρώπης, στο μπάσκετ διαθέτουμε ποδοσφαιρικές ...Ρεάλ και Μπαρτσελόνα που σαρώνουν τα τρόπαια. Γι' αυτό και σε επίπεδο αξίας, τα επεισόδια στο ΣΕΦ αναλογούν στο να εκκενωθεί το Καμπ Νου! Για φαντάσου το;

Επειδή, όμως, λίγο ενδιαφέρει τους κάφρους και τους φανατίκλες τι ομαδάρες έφτιαξαν με καλό ή πενιχρό μπάτζετ οι δύο σύλλογοι, η αστυνομία, η Πολιτεία και οι διοικήσεις των ομάδων φέρουν ολοκληρωτική ευθύνη για την κατάντια του μπάσκετ. Η οποία ταλανίζει εδώ και χρόνια το άθλημα, αλλά κανείς δεν βάζει πόστα αυτά τα παλιόμουτρα που νομίζουν ότι Σπανούλης και Διαμαντίδης αποτελούν μαριονέτες του οπαδισμού τους.

Στο αγωνιστικό κομμάτι, δεν μου φάνηκε καθόλου παράξενο ότι ο ΠΑΟ "σκούπισε" τον πρωταθλητή Ευρώπης. Είχα στοιχηματίσει και υπέρ της νίκης στο ΟΑΚΑ και υπέρ του 3-0 την Τετάρτη, και παρόλο που το παιχνίδι διεκόπη, φαινόταν ότι πάει υπέρ των "πρασίνων". Ουσιαστικά, η σειρά ήταν βγαλμένη από την εποχή της παντοκρατορίας του ΠΑΟ, που όσο κι αν προσπαθούσε ο Ολυμπιακός, στο τέλος έχανε.

Μόνο που φέτος, ο Ολυμπιακός δεν ήταν πια ...πελάτης, όσο κι αν οι φανατικοί βάζελοι θέλουν να το βλέπουν έτσι. Ο Ολυμπιακός είναι δις πρωταθλητής Ευρώπης και πέρυσι είχε ρίξει το κάστρο του ΠΑΟ παίρνοντας το πρωτάθλημα. Πώς, λοιπόν, έχασε αμαχητί τη σειρά, ενώ το ψυχολογικό και αγωνιστικό momentum ήταν υπέρ του;

Νομίζω ότι το μεγαλύτερο ρόλο έπαιξε το ψυχολογικό "άδειασμα" του πρωταθλητή, πράγμα ανεπίτρεπτο για το επίπεδο στο οποίο βρίσκεται πια. Ο Θρύλος πήρε την Ευρωλίγκα με τα εξής στοιχεία: Αφόρητα πιεστική άμυνα και μεγάλη δουλειά των περιφερειακών στην επίθεση (εξαιρουμένου του Χάινς με pick n' roll ή χωρίς και του ποσταρίσματος κάποιων κοντών όταν είχαν miss match με τον αντίπαλο).

Ε, κανένα στοιχείο δεν εμφάνισε σε σημαντικό βαθμό στη σειρά. Μπορεί να μην έφαγε πολλούς πόντους στα δύο πρώτα ματς, αλλά αμυντικά δεν διέθετε τη φλόγα που μας είχε συνηθίσει (την έδειξε για λίγο στο τέταρτο δεκάλεπτο του τρίτου ματς και οι πράσινοι "πέταξαν" δυο - τρεις μπάλες στο πουθενά). Επιπλέον, το hedge out ψηλά και οι συχνές αλλαγές στα σκριν τον εξέθεσαν, αφού οι παίκτες του ΠΑΟ τα διάβαζαν και ουκ ολίγες φορές εκμεταλλεύτηκαν τα miss match (χθες ο Τσαρτσαρής διέπρεψε με αντίπαλο το ...Λο και τον Σπανούλη!). 

Επιθετικά, δεν είναι κάθε μέρα ...τελικός της Ευρωλίγκα για να μπαίνουν όλα. Αλλά ο Λο δεν ήταν ο Λο, ο Σπανούλης ιδιαίτερα στους δύο πρώτους αγώνες δεν είχε πάτημα στη ρακέτα, Σλούκας σε ρηχά νερά, Αντιτς αρνητικότατος, Παπανικολάου μέτριος, Περπέρογλου μέχρι ενός σημείου, Πρίντεζης εκτός τόπου (αν εξαιρέσουμε το χθεσινό πρώτο δεκάλεπτο). Γενικά, μετριότητες. 

Ναι, ο ΠΑΟ άφηνε προκλητικά τα σουτ, έπαιζε άμυνα-καβούκι στο ζωγραφιστό χάρις στα αθλητικά προσόντα Λάσμε και Γκιστ, αλλά ο Ολυμπιακός δεν είχε και plan b σε αυτό το στήσιμο, από τη στιγμή μάλιστα που δεν μπόρεσε να τρέξει στον αιφνιδιασμό.

Ωστόσο, τη σειρά δεν την έχασε μόνο, αλλά την κέρδισε και ο ΠΑΟ. Γιατί ήταν πιο παθιασμένος να κατακτήσει το πρωτάθλημα. Γιατί έκανε μια εξαιρετική προσθήκη με τον Κάρι. Γιατί είχε παιχνίδι μέσα - έξω και καλύτερο πλάνο απ' ό,τι φάνηκε. Και βέβαια, γιατί την Τετάρτη τα έβαζε ...όλα και από παντού (ο Ούκιτς πρώτα κάρφωνε το ...μαγνητοκάλαθο στην μπάλα και μετά την πέταγε), ενώ η διαιτησία τον έσπρωξε όσο χρειαζόταν για να πάρει πιο εύκολα το πρωτάθλημα απ' όσο θα μπορούσε.

Το "τριφύλλι" δίκαια πανηγυρίζει τον τίτλο. Δεν κέρδισε μόνο τον πρωταθλητή Ευρώπης, αλλά αποδόμησε το παιχνίδι του κι αυτό συνιστά μια μεγάλη επιτυχία για μια ιστορική μεν φανέλα, που όμως φέτος την φορούσαν πολλοί νέοι παίκτες άπειροι σε σειρές τελικών.

Ο Ολυμπιακός κλείνει άσχημα τη χρονιά. Την Τετάρτη έκανε το καλύτερο παιχνίδι του στη σειρά, αλλά αγωνιστικοί και μη παράμετροι δεν τον άφησαν να διεκδικήσει κάτι καλύτερο. Αποδείχθηκε, όμως, ότι ανάμεσα σε δύο σχεδόν ισάξιες ομάδες, κερδίζει ο πιο μυαλωμένος και παθιασμένος. Και δεν ήταν αυτός.

Μακάρι και του χρόνου να κρατήσουν ψηλά τη σημαία του ελληνικού μπάσκετ, αν και δύσκολο το βλέπω...

* Υ.Γ. Οσο ντροπή νιώθω σαν Ολυμπιακός για τα χθεσινά επεισόδια, τόση θα ένιωθα αν πρόεδρος της ομάδας μου ήταν ένα υποκείμενο σαν τον Δημήτρη Γιαννακόπουλο.