Παντελίδης: Αξίζει τελικά ο τόσος ντόρος;

* Του Ακη Θεοφανίδη

Να σου πω την αλήθεια, το λαϊκό ρεπορτόριο δεν ήταν ποτέ το φόρτε μου, όπως και η μουσική γενικότερα. Επομένως, ουδεμία ικανότητα έχω να σχολιάσω με μουσικούς όρους το "νέο ταλέντο της λαϊκής σκηνής", τον Παντελή Παντελίδη. Σαν φαινόμενο, όμως, που συζητιέται από πολύ κόσμο, δυο-τρία πράγματα αξίζει να τα πούμε.

Τον τύπο ούτε καν τον είχα πάρει πρέφα, πριν αρχίσω να ακούω από φίλους και γνωστούς για ένα καινούργιο τυπάκι, αυτοδίδακτο μουσικά, που γράφει για την γκόμενα που τον χώρισε, το φίλο που τον πρόδωσε, τη μάνα του και τέλος πάντων διατείνεται ότι εμπνέεται από προσωπικά βιώματα.

Μετά, άρχισα να καταλαβαίνω τον Παντελιδοπανικό. Τα ράδια, από τα mainstream μέχρι τα σκυλάδικα, τον έκαναν (για να το πούμε Θεσσαλονικιώτικα!) αφιέρωμα κάθε μισή ώρα, το youtube μόνο που δεν έβγαζε αύτοματα τα τραγούδια του, όταν έμπαινες στην αρχική του σελίδα, και μετά η συνέχεια είναι η γνωστή: Εξώφυλλα σε περιοδικά, τα cd του μέσα σε εφημερίδες κ.ο.κ.

Ολο αυτό το ντελίριο ενθουσιασμού συνοδευόταν από μία διάχυτη χαρά, επειδή ο τραγουδοποιός είναι ένα λαϊκό παιδί (και όχι κονομημένος που το παίζει λαϊκός), έγινε γνωστός με το ...σπαθί του και τις δυνάμεις του (τουλάχιστον έτσι φαίνεται).

Μια πορεία που συγκινεί ιδιαίτερα αυτή την περίοδο, όπου η χώρα δείχνει αδύναμη να παράγει το οτιδήποτε (από μουσικά ταλέντα μέχρι επιστήμονες). Αλλωστε, αυτή η πορεία "κουμπώνει" με την ανάγκη τόνωσης του εθνικού αισθήματος τόσο ως διαδικασία (ο "μικρός" γίνεται "μεγάλος" μόνο με σκληρή δουλειά) όσο και ως περιεχόμενο, αφού ο Παντελίδης τραγουδά λαϊκούς στίχους ("ελληνικούς" υπό την έννοια ότι το ντέρτι είναι ίδιον του Ελληνα) και δεν μιξάρει την Θεοδωρίδου με τον Tiesto.

Λέω, λοιπόν, μέσα μου ότι κάτι καλό, κάτι διαφορετικό θα έχει φέρει αυτός ο παλήκαρος για να προξενεί τόσο ντόρο. Και μπαίνω στη δωρεάν δισκογραφική εταιρία, που λέγεται youtube, για να τον ακούσω.

Κατ' αρχάς, μιλάμε για τον Μαραντίνη του λαϊκού τραγουδιού. Οπως αυτός ο Ονιράμας έφερε ένα στιλάκί πιο προσιτό προς το κοινό και εισήγαγε το παρεΐστικο ποπ, έτσι και ο Παντελίδης είναι ένας μοντέρνος λαϊκός. Ενας Θάνος Πετρέλης που δεν βγήκε από talent show.

Αυτά για την εμφάνιση. Γιατί από στίχο και τραγούδι, απογοήτευση... Σου παραθέτω το ρεφρέν από το μεγάλο σουξέ "Δεν ταιριάζετε σου λέω":

Δεν ταιριάζετε σου λέω
τόσο αντικειμενικά στο λέω
κι άσε οι φίλες σου να λένε το αντίθετο..
Ξέρεις μάτια μου που μένω
κι όσο δίνεσαι θα περιμένω
από αντίδραση το ξέρω το έκανες και αυτό...

Δεν νομίζω ότι χρειάζεται σχολιασμός για την ευκολία με την οποία δένονται τα στιχάκια, όπως χιλιάδες άλλα που έχουμε ακούσει κατά καιρούς (ιδιαίτερα το πρώτο δίστιχο πρέπει να έχει βγει με ...αίμα). Πού, λοιπόν, η ...επανάσταση;

Από 'κει και πέρα, η μουσική θυμίζει πανηγύρι και ο εκτελεστής ερμηνεύει για να σε κάνει να ανέβεις στο τραπέζι (να γλεντήσεις το κέρατο που σου ρίχνει ο λεγάμενος ή η λεγάμενη, να ξεδώσεις και μετά που θα ηρεμήσεις να τον/την πάρεις τηλέφωνο να εξομολογηθείς τον έρωτά σου...).

Για να καταλήξουμε: Μιλάμε για τραγουδάκια που ακούγονται ευχάριστα κατά τις τρεις τα ξημερώματα, μετά την κατανάλωση άφθονου Τζόννννννι σε μπουζουξίδικο ή σε ελληνάδικο.

Σε τέτοιες στιγμές, μου αρέσει ο τύπος, όπως και η Πάολα και ο Καρράς με τον οποίο θα εμφανιστούν μαζί (διόλου τυχαία η τριάδα).

Μουσικά, όμως, είναι μία μετριότητα και δεν διεκδικεί καμία δάφνη ποιότητας. Για να ξεδιαλύνουμε λίγο το γλέντι από τα όμορφα τραγούδια. Γιατί λίγο λείπει να πιστέψουμε ότι ...αναστήσαμε τον Μητροπάνο, ενώ απλά βρήκαμε ένα νέο παιδί να μας καψουριάζει ευχάριστα στη στιγμή. Τόσο πρωτότυπο...