Ηταν ένα κακό καλοκαίρι για τον πεζόδρομο της Ερμού

* Του Αντώνη Πετρίδη

Οπως οι μόδες έρχονται ετεροχρονισμένα από το εξωτερικό στην Ελλάδα, με την ίδια χρονοκαθυστέρηση μεταφέρονται και από την Αθήνα στις επαρχιακές πόλεις. Τρανό παράδειγμα η φρενήρης καλοκαιρινή περίοδος του 2011 για τον πεζόδρομο της Ερμού.

Στην Αθήνα, το φαινόμενο του πεζόδρου είχε ανθίσει εδώ και χρόνια. Χάρητος στο Κολωνάκι, Καλλιδρομίου στα Εξάρχεια, Ψυρρή και φυσικά τον τελευταίο καιρό το Γκάζι. Οταν το 2011, εγκαταστάθηκαν στην οδό Ερμού το Crystal, το Κλειδί και ο Τζανέτος ούτε που περίεμεναν ότι θα έτριβαν τα μάτια τους την περίοδο του καλοκαιριού. Είχε έρθει η ώρα του πεζόδρομου για τη Χαλκίδα...

Το Κλειδί δεν άνοιξε εκείνη τη χρονιά και ουσιαστικά απέμειναν τα άλλα δύο μπαρ να ρουφήξουν ως μάννα εξ ουρανού τη θερινή κατακόρυφη άνοδο του spot. Δεν μπορούσες να σταθείς πέρσι στον πεζόδρομο από τον πολύ κόσμο που καθόταν όρθιος, στα σκαλοπάτια, στις γλάστρες και γενικά όπου έβρισκε!

Γιατί; Για απλούς λόγους. Εκτός των καθιερωμένων καταστημάτων, Sugar και Society είχαν κλείσει και κανένα άλλο μπαράκι δεν άνοιξε. Αρα πού να πας; Η φάση πεζόδρομος ήταν κάτι νέο για την πόλη. Μια τάχα μου αλτερνατίβα, όπου δεν χρειαζόταν να βρεις πάσο για να κάτσεις και που όλοι γινόμασταν μία (ιδρωμένη) παρέα.

Το τι συνέβη το 2012, το ξέρετε όλοι. Τα τρία μαγαζιά έγιναν τσίμα-τσίμα 6 συν η κρεπερί που ήλθε τελευταία κι απ' ό,τι βλέπω πάει απ' το κακό στο χειρότερο. Ομως, ο περσινός χαμός δεν έγινε ποτέ. Ο πεζόδρομος έχασε τον κόσμο του και απλά γέμιζε κάποιες μέρες, ενώ άλλες μπορείς να κάνεις λόγο και για απογοητευτική εικόνα.

Πώς λοιπόν ήρθε αυτή η απότομη πτώση; Κατά τη γνώμη μου, πολλές εξελίξεις έπαιξαν ρόλο. Πρώτον, άνοιξε το Stavento και δημιουργήθηκε ο άλλος πεζόδρομος στο Σπίτι με τα Αγάλματα. Το Stavento, ως ιστορικό μαγαζί με προνομιακή θέση, έχει τον κόσμο του και παρά τις ατέλειές του θα έπαιρνε μερίδιο της πίτας.

Ο πεζόδρομος Β' έκλεψε, όμως, την παράσταση, χωρίς σοβαρό λόγο για να λέμε την αλήθεια. Προσωπικά, δεν μου καλαρέσει ούτε σαν τοποθεσία (στην Ερμού νιώθεις πιο οικεία), ούτε σαν...φιλοσοφία, υπό την έννοια πως μπορούμε να απλώσουμε και την ποδάρα μας στο δρόμο να κρέμεται από την καρέκλα σε μία decadance εκδοχή του χύμα.

Είχε, όμως τον αέρα του φρέσκου και φυσικά κέρδισε χάρις στις φθηνές τιμές, μια λογική που την καθιέρωσε το Ρεξ εκεί και τώρα το παραδοσιακό καφενείο βρέθηκε μαζί με δύο άλλα μπαρ αταίριαστα με αυτό, τα οποία ωστόσο "έστησαν" την πιάτσα και ευνοήθηκαν όλοι.

Στα σίγουρα, λοιπόν, οι τιμές έπαιξαν έναν πολύ καθοριστικό ρόλο. Το ίδιο κρίσιμη είναι και η κάψα του Χαλκιδέου να δοκιμάσει το κάθετι καινούργιο. Αρα, του χρόνου, ας μην είμαστε τόσο σίγουροι ότι η πίτα θα μοιραστεί κατά τον ίδιο τρόπο.

Μιας και μιλάμε για την ψυχοσύνθεση του Χαλκιδέου, να πούμε και αυτό: Θεωρώ πως ενδομύχως αρκετοί θα εκνευρίστηκαν με την άφιξη νέων bar στην Ερμού. Οτι δηλαδή τους θεωρούν οι επιχειρηματίες εύκολη λεία, μετά την περσινή επιτυχία, και πλάκωσαν να τα κονομήσουν από το μαντρί. Επομένως, αφού βρέθηκαν κι αλλού πορτοκαλιές που κάνουν πορτοκάλια, άντε γεια και μην τον είδατε τον παλιό πελάτη.

Η άποψη αυτή είναι εντελώς λανθασμένη, βασίζεται μόνο σε έναν πυρήνα αλήθειας, αλλά θα μας φανεί χρήσιμη παρακάτω. Είναι λογικό να επενδύσει κάποιος σε ένα μέρος που βλέπει προοπτικές εξέλιξεις. Δηλαδή, πού θα πάει να φτιάξει bar; Στη Χαραυγή;

Ωστόσο, στον πεζόδρομο της Ερμου έγινε ένα λάθος στη διεύρυνση. Δεν υπήρξε κοινή πολιτική των μαγαζιών, ώστε ναι μεν ο καθένας να χαράσσει τη φιλοσοφία του, αλλά σε κάποια βασικά (όπως ο ήχος και η έντασή του) να συμφωνούν όλοι. Αυτή η ασυμφωνία είχε και άλλα φαινόμενα που ενισχύθηκαν φέτος. 

Και μιλάμε φυσικά για τον έλεγχο από την αστυνομία, ο οποίος γινόταν σε τόσο τακτικό βαθμό, τόσο που νόμιζες ότι στον πεζόδρομο κυκλοφορεί ο Παλαιοκώστας και διαβόητοι έμποροι ναρκωτικών. Δικαίως παραπονιούνται (αν και φταίνε φυσικά) οι καταστηματάρχες του πεζόδρομου, αφού τέτοιοι έλεγχοι πραγματοποιούνταν μόνο εκεί χαλώντας την πιάτσα και κυρίως δημιουργώντας έναν αθέμιτο ανταγωνισμό.

Τα τελικά συμπεράσματα θα βγουν του χρόνου, όταν πια καταλαγιάσει ο κουρνιαχτός των φετινών νυχτερινών εξελίξεων. Είμαι σίγουρος πως δεν θα δούμε τα ίδια bar να μας περιμένουν και ιδιαίτερα οι καταστηματάρχες στην Ερμού καλούνται να αποδείξουν αν μετά την απότομη άνοδο και την απότομη πτώση (συνολικά μιλάω), μπορούν να ισορροπήσουν σε κάτι παραπάνω από μία απλή συνύπαρξη στον ίδιο δρόμο.