Δεν θέλω μετάλλια της ντόπας

* Του Ακη Θεοφανίδη

Ποτέ δεν ήμουν...καψωμένος με τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Ισως γιατί οι πρώτοι που παρακολούθησα με μεγαλύτερη αντιληπτική ικανότητα ήταν αυτοί της Ατλάντα το 1996 σε ηλικία 12 ετών. Το να είσαι Ελληνας και η πρώτη ουσιαστική επαφή σου με το πανανθρώπινο αθλητικό γεγονός να συμπίπτει με το promotion της Coca Cola και της άκρατης Αμερικανιάς δεν νομίζω πως αποτελεί και το καλύτερο ξεκίνημα για να συμπαθήσεις τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Τους Σύγχρονους Ολυμπιακούς Αγώνες.

Γιατί οι Σύγχρονοι Αγώνες εκτός από μάρκετινγκ και τα λοιπά, έχουν ταυτιστεί με την ντόπα. Μπορεί και στην αρχαιότητα να ρούφαγαν τίποτα περίεργα ματζούνια και να αύξαναν τις επιδόσεις, αλλά ας μην μπούμε σε γελοίες συγκρίσεις.

Υπάρχει, λοιπόν, ένα βασικό ερώτημα: Παίρνουν αναβολικά όλοι οι (πρωτ)αθλητές ή όχι; Αν θέλουμε τεκμηριωμένη απάντηση, θα πρέπει να πούμε όχι, γιατί μόνο όποιος πιάνεται στους ελέγχους θεωρείται ντοπέ. Αν θέλουμε μία απάντηση πιο κοντά στην πραγματικότητα, θα πρέπει να παραδεχτούμε ότι τα αντιντόπινγκ κοντρόλ βρίσκονται πίσω σε σχέση με τις εξελίξεις και δεν μπορούν να αποτελέσουν κριτήριο, εκτός του ότι χρησιμοποιούνται ...κατά το δοκούν.

Επιπλέον, είναι κοινό μυστικό (στους αθλητικούς κύκλους) πως αν θες να πρωταγωνιστήσεις σε υψηλό επίπεδο πρέπει να τα πάρεις τα χάπια σου. Εχοντας πιαστεί στη δαγκάνα της WADA δεκάδες αθλητές και με την πεποίθηση πως το φαρμάκωμα είναι πια απαραίτητο για να ανέλθεις στα ...πάνω επίπεδα του ανταγωνισμού, νομίζω πως θα φτάσω λίγο πιο νηφάλια σε αυτό που όλοι πιστεύουμε: Μετάλλιο χωρίς ντόπα δύσκολα γίνεται.

Ποιος θα ξεχάσει την Θάνου και τον Κεντέρη, τα κρούσματα στη χρυσή ελληνική ομάδα της άρσης βαρών, την Τζόουνς και άλλα πολλά;

Η βιομηχανία της ντόπας λειτουργεί ως ακρογωνιαίος λίθος στην εμπορική επιτυχία του αθλητισμού. Στον 20 αιώνα, τα πάντα εξελίσσονται. Οι δυνατότητες του ανθρώπου, όμως, είναι πεπερασμένες, ανεξάρτητα από τη σκληρή προπόνηση που φυσικά παίζει κυρίαρχο ρόλο, αν θα φορά το πιο αεροδυναμικό παπούτσι ή οποιοδήποτε άλλο τεχνολογικό επίτευγμα που υπηρετεί τις επιδόσεις των αθλητών.

Τα αναβολικά, λοιπόν, ήρθαν για να γκρεμίσουν τους τοίχους των ανθρώπινων δυνατοτήτων με ορίζοντα το...άπειρο! Γιατί τα άφησαν να μπουν στους Αγώνες και πώς οι αθλητές δέχονται να καταστρέφουν τον οργανισμό τους για να φτάσουν στο βάρθο;

Το φτωχό μου το μυαλό βλέπει απλά τα πράγματα: Αφενός, τα σκευάσματα φέρνουν υπέρογκα κέρδη σε αυτούς που τα φτιάχνουν. Από την άλλη, οι Αγώνες θέλουν τα ρεκόρ, γιατί τα ρεκόρ δημιουργούν κρότο και ο κρότος εντυπώνει τους Αγώνες ως αξιομνημόνευτους στη συνείδηση των ανθρώπων.

Κυριότερο όλων, είναι η λεγόμενη βιομηχανία των μεταλλίων. Απαξ και βρέθηκε ο τρόπος να αυξηθούν οι επιδόσεις, τα Κράτη κάνουν σχετικώς ή τελείως την...πάπια, γιατί μόνο έτσι έρχονται τα μετάλλια και κατ' επέκταση η εθνική υπερηφάνεια. Επί Ψυχρού Πολέμου, δε, ο έντονος ανταγωνισμός μεταξύ Ρωσίας και ΗΠΑ είχε γεννήσει μια φρενίτιδα για κατάκρηση μεταλλίων. Οσον αφορά στα καθ' ημάς, το 2004 δεν είναι μακριά για να έχουμε ξεχάσει το "φούσκωμα" από τις φοβερές επιτυχίες που κατέγραψαν οι αθλητές μας.

Και οι αθλητές; Οι αθλητές κάνουν υπέρμετρες θυσίες, ώσπου τίθεται (κυριολεκτικά!) το δίλημμα "take it or leave it". Πάρε το χάπι για να έχεις ελπίδες να διακριθείς, δηλαδή να βρεις λεφτά από χορηγούς (μην ξεχνάμε ότι η θητεία των αθλητών σε υψηλό επίπεδο είναι μικρή και σε πολλά αθλήματα χωρίς άλλου είδους σημαντικές απολαβές) και κυρίως -ΜΑ ΚΥΡΙΩΣ- να σε δοξάσει το πλήθος για το στρογγυλό μετάλλευμα στο στήθος σου και μετά να σε αποκαταστήσει το Κράτος στο Δημόσιο ή όπου αλλού. Διαφορετικά, άντε στο καλό κι από δω παν κι άλλοι...

Αντί, λοιπόν, να γυρίσουμε την πλάτη στη βρωμιά, φωνάζουμε όταν βρίσκουν θετικό σε δείγμα Ελληνα αθλητή, γιατί και οι ξένοι παίρνουν, αλλά δεν τους πιάνουν (εδώ προσθέτουμε και δόσεις από θεωρία συνωμοσίας για να δέσει το γλυκό). Δηλαδή, αντί πρώτα να κατακεραυνώνουμε την ξεφτίλα να πιάνονται και οι δικοί μας ντοπέ, βγάζουμε ...λάδι τον Ελληνάρα ζητώντας να "τσιμπήσουν" και τα Αμερικανάκια.

Μα τη μεγάλη αθλιότητα να σκεφτόμαστε έτσι εμείς που γεννήσαμε τους Ολυμπιακούς Αγώνες, εμείς που υπερηφανευόμαστε για τα ιδανικά που φέρει το γεγονός, εμείς που εντέλει στην τελετή έναρξης θυμίσαμε στον πλανήτη την αγνότητα, την ειρήνη, τη συναδέφλωση των λαών την ΠΕΜΠΤΟΥΣΙΑ ΤΩΝ ΑΓΩΝΩΝ και όχι τον James Bond και τον Mr Bean.

Είτε ελληνικά είτε ξένα, πρέπει να λέμε "όχι" στα μετάλλια της ντόπας. Η νοθευμένη διάκριση μέσα σε ένα νοθευμένο ανταγωνισμό δεν συνιστά εθνική υπόθεση. Αντίθετα, πολύ περισσότερο θα με ευχαριστούσε να "καθαρίζαμε" τον ελληνικό αθλητισμό κι ας "μην γκρεμίζαμε ποτέ τα τείχη των Αθηνών", όπως συνέβαινε στην αρχαιότητα.