Η Πέμπτη που δεν θα ξεχάσεις ποτέ

* Του Αντώνη Πετρίδη

Τα δίπολα κυριαρχούσαν ανέκαθεν σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής των πολιτών. Στην πολιτική είχαμε τον κομμουνισμό να ανταγωνίζεται τον καπιταλισμό. Σε επίπεδο θρησκειών, ο χριστιανισμός βρίσκεται στο άλλο άκρο από τον ισλαμισμό. Στην οικονομία, οι θιασώτες του laissez faire, laissez passer αντικρούουν τους υποστηρικτές του κρατικού παρεμβατισμού. Το κατ' εξοχήν, δε, δίπολο κάτω από το οποίο συστεγάζονται τα παραπάνω είναι η φιλοσοφική διαμάχη μεταξύ καλού και κακού.

Οπως θα πρέπει ήδη να έχουν κατανοήσει όσοι βάζουν στοιχειωδώς τον εγκέφαλό τους σε λειτουργία, τα παραδοσιακά δίπολα πέθαναν. Ο κόσμος δεν σαγηνεύεται από κομμουνιστές και καπιταλιστές, δεν χολοσκά για την επικράτηση των θρησκειών. Οι ιδεολογίες κατέρρευσαν είτε γιατί διαψεύστηκαν στην πράξη, είτε γιατί οι άνθρωποι εν τέλει αποζητούν πια κάποια βασικά πράγματα στη ζωή τους, όπως το να είναι καλά, να έχουν λεφτά να ζουν, να μεγαλώσουν τα παιδιά τους και να πάνε ήσυχα στα θυμαράκια τους αδιαφορώντας για μεγαλοϊδεατισμούς και ενγένει πολιτικοθρησκευτικές συγκρούσεις του παρελθόντος.

Ωστόσο, ο άνθρωπος συνεχίζει και δεν θα πάψει ποτέ να είναι "πολιτικόν ζώον", όπερ σημαίνει να έχει άποψη για όσα γίνονται γύρω του. Τα διαχωριστικά δίπολα όσο απεχθή μου φαίνονται, γιατί περιχαρακώνουν τη σκέψη σε συγκεκριμένα καλούπια και κατατάσσουν τους δέκτες σε κατηγορίες, άλλο τόσο εμπεριέχουν μια λογικά διαρθρωμένη φιλοσοφία.

Και λυπάμαι που θα το πω, αλλά η μετάβαση από το τέλος (που σαφώς δεν είναι ολοκληρωτικό) των διπολισμών σε μία πιο δημιουργικά σκεπτόμενη κοινωνία με νέες στοχεύσεις δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ. Αντίθετα, όπως αποδείχθηκε περίτρανα την περασμένη Πέμπτη, η Ελλάδα αποτελείται από συνονθύλευμα κραυγών, όπου το θυμικό αντικαθιστά τη λογική, παραλύοντας κάθε απόπειρα αντιμετώπισης των ουκ ολίγων οδυνηρών γεγονότων στη χώρα.

Πόσο διαφωτιστική ήταν αυτή η Πέμπτη για τις συνιστώσες του ελληνικού ψυχογραφήματος; Η Εύβοια ξετύλιξε το νήμα των σκέψεων με την απαγωγή του 15χρονου έξω από το σπίτι του πρωί-πρωί. Μία εγκληματική ενέργεια, η οποία δεν είχε ξανασυμβεί ποτέ στο νησί, και σημειολογικά αναδείκνυε το μέγεθος της ανασφάλειας που νιώθει πια ο Ελληνας πολίτης μέσα στην ίδια του τη χώρα.

Το προηγούμενο βράδυ, αλλά από πλευράς ενημέρωσης σχεδόν ταυτόχρονα με την απαγωγή, ένας φοιτητής στην Παιανία ήταν σαν να απαντούσε στο πρόβλημα της αύξησης της εγκληματικότητας. Μέσα σε δύο ώρες, ξαναεισέβαλαν στο σπίτι του δύο Αλβανοί διαρρήκτες και τη δεύτερη φορά, ο 23χρονος φοιτητής πήρε την καραμπίνα, τους κυνήγησε και σκότωσε τον έναν από τους δύο.

Στις 10 το πρωί της Πέμπτης, ο εκπρόσωπος της Χρυσής Αυγής, του κόμματος που πρεσβεύει τη βία κατά των λαθρομεταναστών, μετέφερε την αυτοδικία στα τηλεοπτικά πλατό επιτιθέμενος στην Λιάνα Κανέλλη και την Ρένα Δούρου, χωρίς φυσικά οι τελευταίες να έχουν προσπαθήσει να τον κλέψουν, όπως οι Αλβανοί στην Παιανία.

Το ίδιο ακριβώς μεγάλο πρόβλημα, της λαθρομετανάστασευσης που έφερε τη ραγδαία άνοδο της εγκληματικότητας, έχει κοινή και μέγιστη αναφορά και στα τρία συμβάντα. Αντί να αρχίσουμε να ξεμπλέκουμε το κουβάρι για να βρούμε τι στο διάολο πρέπει να κάνουμε και να σταματήσει αυτός ο κατήφορος, είδαμε ξανά να ακούγονται φωνές πέρα από κάθε λογική.

Πρώτες απ' όλες, αυτές που επικρότησαν ή δικαιολόγησαν την επίθεση Κασιδιάρη. Γελοία επιχειρήματα του τύπου "τα ήθελε η Κανέλλη", "τέλος στα λόγια, ήρθε η ώρα της πράξης" ή πιο ουδέτερες εκδοχές, όπως "να σφίξουν οι κώλοι" ή "δεν πειράζει". Ειλικρινά, εκφεύγει κάθε λογικού αντεπιχειρήματος η στάση αυτή, η οποία θέλει το αίμα παρών και το προκρίνει ως διέξοδο. Πρόκειται για την "αγανάκτηση της βλακείας". Τα μπουνίδια επευφημούνται, γιατί στρέφονται κατά του πολιτικού συστήματος που χάλκευσε τη δημοκρατία ξεχνώντας (;) όμως ότι η η δημοκρατία που ζητάμε απεχθάνεται τη βία (εκτός αν μιλάμε για φιλοχουντικούς, οπότε τουλάχιστον δεν υφίσταται αυτή η παροιμιώδης υποκρισία)!

Σε αυτή την ολέθρια σύγχυση, η βία, η δημοκρατία, η αγανάκτηση, η νομιμοποίηση λόγω εκτάκτων συνθηκών γίνονται ένα λεκτικό κοκτέιλ με ακατανόητα συνθήματα, στα οποία δεν υφίσταται λογικός ειρμός, υποκρύπτεται ένα μίσος (άλλοτε φλογερό, άλλοτε ασθενές) για όσους διαφωνούν με αυτά και φυσικά αναδεικνύουν ένα τεράστιο έλλειμμα παιδείας. Γιατί αν ήμασταν θωρακισμένοι με παιδεία, θα αξιολογούσαμε τα πράγματα ζυγίζοντας τις αξίες που διακυβεύονται κάθε φορά.

Κι αν η επίθεση του εκπροσώπου τύπου της Χρυσής Αυγής είχε κάποια ξεκάθαρα και κραυγαλέα χαρακτηριστικά (μέχρι και ο ίδιος την περιέγραψε ως "ακραία"), ο πυροβολισμός της Παιανίας σε συνδυασμό με την απαγωγή στην Εύβοια αποκάλυψαν το τεράστιο κενό στην αστυνόμευση και την κατάφωρη αγανάκτηση των πολιτών με τους εγκληματίες. Και ας πούμε πρώτα για το Κράτος, το οποίο αντί να ενδυναμώσει την αστυνομία που περιπολεί σε ...άλλο κόσμο, ασχολήθηκε με το να καταδικάζει φραστικά τον Κασιδιάρη. ΠΡΕΠΕΙ ΤΩΡΑ ΝΑ ΛΥΘΕΙ ΤΟ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΤΙΚΟ ΚΑΙ ΝΑ ΒΡΕΘΟΥΝ ΟΙ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΟΙ ΔΙΠΛΑ ΣΤΟΝ ΠΟΛΙΤΗ. ΔΕΝ ΧΩΡΟΥΝ ΑΝΑΒΟΛΕΣ. Αλλιώς, δεν θα γλιτώσουμε την κοινωνική έκρηξη, να είμαστε βέβαιοι γι' αυτό.

Ηδη ο νεαρός πήρε την καραμπίνα και τακτοποίησε μόνος του το θέμα. Για να καταλάβουμε σε τι Κράτος ζούμε, πριν από ένα μήνα περίπου είχε αυτοδικήσει ένας 49 χρονος στη Σπάρτη (είχε σκοτώσει αλλοδαπό διαρρήκτη κι αυτός) και οι Αρχές τον έκριναν προφυλακιστέο λες και πρόκειται για άνθρωπο που θα επαναλάβει το ίδιο έγκλημα. Επρεπε να αποδοκιμαστούν τότε οι δικαστές, να συγκεντρωθούν κάτοικοι της Παιανίας στα δικαστήρια την ημέρα που απολογείτο ο 23χρονος, για να αφεθεί προσωρινά ελεύθερος ο τελευταίος.

Πάλι, όμως, οι τυφλές φωνές έκαναν την εμφάνισή τους. Είναι αυτές που λένε ότι δεν πρέπει να δικαστεί ο φοιτητής και που τον κηρύσσουν αθώο πριν ακόμη αποφανθούν τα θεσμοθετημένα όργανα.

Ας δούμε τα πράγματα σαν να ζούσαμε σε ένα πραγματικά δημοκρατικό πολίτευμα (αυτός δεν είναι άλλωστε και ο στόχος μας;). Θα τίθετο ποτέ εν αμφιβόλω ότι αν κάποιος σκότωνε συνάνθρωπό του -ΥΠΟ ΟΠΟΙΕΣΔΗΠΟΤΕ ΣΥΝΘΗΚΕΣ-, δεν θα έπρεπε να δικαστεί; Πόσο εύκολα διαγράφουμε μία ζωή επειδή α) δεν είναι ελληνική β) είναι του κλέφτη γ) όλοι ίσως το ίδιο να κάναμε υπό παρόμοιες περιστάσεις;

Αν η ελληνική νομοθεσία λέει ότι θα πρέπει να περιμένω να δω το όπλο του ληστή για να του απαντήσω, διαφωνώ με αυτήν. Γιατί πολύ απλά ένας πολίτης που δέχεται επίθεση στο σπίτι του δεν έχει την εκπαίδευση του αστυνομικού να μείνει ψύχραιμος κτλ σε τέτοια κατάσταση. Αν βρει μαχαίρι μπροστά του, θα το καρφώσει στον ληστή και δεν νομίζω πως θα διαφωνήσει κάποιος, αν προσπαθήσει λίγο να βάλει τον εαυτό του σε αυτή τη θέση.

Ωστόσο, είναι αναφαίρετη αξίωση της θεσμοθετημένης πολιτείας να δικάσει τον "φονιά" για να τον αποδώσει πίσω στην κοινωνία πάλλευκο, εφόσον βέβαια έχουν έτσι τα πράγματα. Και αρμοδιότητα να κρίνει αν έτσι έχουν τα πράγματα, διαθέτει μόνο ο Ελληνας δικαστής.

Η αυτοδικία είναι η μικρή μπάμπουσκα μέσα στη μεγάλη της βίας. Απλά, πολλές φορές είναι νόμιμη. Το να την επικροτούμε αναφανδόν, επειδή η αστυνομία απουσιάζει, χωρίς την εξέταση στοιχείων, ακόμη και σε περιπτώσεις που δικαιολογείται πλήρως εκ πρώτης όψεως, συνιστά μία ακόμη παράλογη εκτροπή προς εξωθεσμικούς "παραδείσους".

Ηταν μία Πέμπτη που δεν θα ξεχάσουμε ποτέ. Μια Πέμπτη ανάγλυφη της κατεστραμμένης κοινωνίας μας και της ασυγκράτητης ροπής μας προς την αφελή και επικίνδυνη απλούστευση της σημερινής κατάστασης, η οποία απαιτεί αποθέματα ψυχής και μυαλού για να μπει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας αντί στο κάδρο του ελληνικού μέλλοντος.