Greeklish: Η απόδειξη ότι είμαστε Βλαχοευρωπαίοι

* Του Ακη Θεοφανίδη

Υπήρχαν τρία θέματα στο μυαλό μου για να γράψω. Το ένα ήταν το νέο μνημόνιο, αλλά απορρίφθηκε γιατί πρέπει πού και πού το μυαλό να ξεφεύγει από τη λαιμητόμο της χρεωκοπίας. Το δεύτερο ήταν τα cupcakes που έβαλε στο στήθος της η Δούκισσα Νομικού στο Madwalk.

Αλλά α) τι να γράψεις για κάτι που ...μιλάει από μόνο του; β) φοβήθηκα ότι θα χρειαστώ ψυχολόγο αν η δεύτερη σκέψη -μετά το μνημόνιο- που με απασχολεί είναι η εφαρμοσμένη ζαχαροπλαστική στα βυζιά της Νομικού και γ) Ποιος αντέχει τους ψευτοκουλτουριάδηδες που πιάσαμε να μιλήσουμε για ανάλαφρα θέματα, λες και είναι υποχρέωση να γράφουμε μόνο για την πείνα, τη φτώχεια και την ανεργία. Ετσι, κατέληξα στο φαινόμενο greeklish, που από καιρό ενοχλεί τα πίσω νεύρα του εγκεφάλου μου.

Το φαινόμενο greeklish είναι σαν το τσιγάρο. Αν το αρχίσεις, δύσκολα ξεκόβεις. Το θέμα είναι πώς το αφήσαμε να μπει στη ζωή μας και γιατί δεν το απαρνιόμαστε, αφού καμία απόλαυση δεν παρέχει (αντίθετα με το τσιγάρο).

Το πόσο διαδεδομένο είναι να γράφεις ελληνικές λέξεις με λατινικούς χαρακτήρες, το κατάλαβα πρόσφατα. Με το egnomi στα διαδικτυακά δρώμενα, πολλοί χρήστες (του fb και όχι μόνο) έρχονται σε επαφή και στέλνουν τα δικά τους παράπονα. Ανεξαρτήτως ηλικίας το μεγαλύτερο ποσοστό γράφει greeklish. Η πιτσιρικαρία, δε, έχει πλακωθεί τόσο στα chat rooms όσο και στα sms να βρίσκει νέες λατινοελληνικές συντομογραφίες, λες και η ελληνική γλώσσα απλά δεν υπάρχει.

Τη ζημιά που κάνει αυτή η κατάχρηση την ξέρουμε όλοι. Ακόμη και μορφωμένοι άνθρωποι δυσκολεύονται αφάνταστα στην ορθογραφία, γεννιούνται στρατιές πολιτών με εξαιρετικά φτωχό λεξιλόγιο, κατά συνέπεια κυριαρχεί η άποψη ότι "όταν γεννήθηκε το πληκτρολόγιο, έτρεξε η γλώσσα να κρυφτεί".

Θα μου πεις τώρα "Τι θες να το παίξεις; Μπαμπινιώτης;". Εξω από δω και πάνω τούρλα. Απλά, επειδή τα παραπάνω είναι αδιαμφισβήτητα, βλέπω το εξής παράδοξο: Από τη μία φωνάζουμε ότι οι "εταίροι" πάνε να υποδουλώσουν την ένδοξη Ελλάδα και από την άλλη κατακρεουργούμε ό,τι πιο πολιτισμένο (μετά τη δημοκρατία) γεννήσαμε: Τη γλώσσα μας. Πρόκειται για μια ακόμη κραυγαλέα αντίφαση του νεοΈλληνα, ο οποίος συμπεριφέρεται σαν Βλαχοευρωπαίος.

Απορρίπτει τα ελληνικά είτε γιατί θεωρούνται πασέ είτε γιατί δέχεται μία ακόμη δυτική επιρροή, αλλά απορρίπτει και την 100% ξένη γλώσσα, όχι μόνο γιατί ...δεν την ξέρει (!), αλλα για και για να μη νιώθει ενοχές ότι ξεπούλησε τις ρίζες του. Και γράφει greeklish βάζοντας την βλαχοευρωπαϊκή στάμπα του φαρδιά πλατιά στις οθόνες όλου του κόσμου.

Τα επιχειρήματα της δήθεν ταχύτητας ή ευκολίας, μιας και το ελληνικό λεξιλόγιο δεν υπάρχει σε όλα τα pc, αποκρούονται πιο εύκολα και από πλασέ του Λυμπερόπουλου. Πιο γρήγορα θα ήταν τα greeklish, αν γράφαμε κατά κανόνα σε ξένο λεξιλόγιο. Αρα δεν είναι πιο γρήγορα. Εμείς τα κάναμε μπαίνοντας στον πειρασμό να τα χρησιμοποιούμε συνέχεια.

Επιπλέον, ελληνικό λεξιλόγιο μπορεί να μην έχουν μόνο οι κάτοικοι του εξωτερικού. Πες μου τώρα ότι οι ατελείωτες ώρες chatting με εκείνη την Ελληνοσουηδέζα που γνώρισες στην Κέρκυρα, σε ανάγκασαν να ξεχάσεις τα ελληνικά...

Την τεράστια ζημιά βέβαια την προξένησαν κάτι τύποι σαν τον Βωβό, ο οποίος ανάρτησε τη ματαιοδοξία του στα κτήρια της Κηφισίας με την επιγραφή "Vovos". Από τότε, ο κάθε ...θεοβοβούμενος επιχειρηματίας, δεν έχει παρά να γράψει το όνομά του στα λατινικά και να προσδώσει ευρωπαϊκό ύφος στο μαγαζί του.

Για παράδειγμα, αλλιώς εκλαμβάνει ο πελάτης την ονομασία "Μπακαλόπουλος" και αλλιώς  το "Bakalopoulos" (ποτέ με mp, πάντα με b χάριν καλαισθησίας). Στη δεύτερη περίπτωση, νομίζεις ότι κάποιος βαρυσήμαντος επιχειρηματίας θα είναι αυτός ο Bakalopoulos, παρόλο που μπορεί να τον αποκαλέσεις λανθασμένα "Βακαλόπουλο". Δεν έχει σημασία αυτό. Σημασία έχει να θαμπωθείς από τη μοντερνιά. Γι' αυτό θα σου δώσει και μια καρτούλα με το όνομά του στα αγγλικά, παρόλο που συναναστρέφεται μόνο με Ελληνες βιοτέχνες στο Καπανδρίτι.

Από 'κει και πέρα, τα greeklish πήραν το δρόμο τους και εισέβαλαν σε κάθε νεανικό κυρίως μυαλό που εκπαιδεύεται καθημερινά σε αυτή την μπάσταρδη γλώσσα. Εισχώρησαν, όμως, και ως ένδειξη status στο υποσυνείδητο όλων μας κατά την παραπάνω έννοια.

Το ολέθριο σφάλμα είναι ότι έτσι ισοπεδώνουμε τη γλώσσα μας, για την οποία όλοι είμαστε υπερήφανοι. Αυτή την περίοδο, δε, που τα μπατσάκια έρχονται το ένα μετά το άλλο απ' έξω, η διατήρηση της παγκόσμιας κληρονομιάς των ελληνικών συνιστά "καθήκον", καθώς τόσο καιρό χρεωκοπήσαμε εμείς οι ίδιοι τον πλούτο της πνευματικής καλλιέργειας.  

Τέτοιες μόδες εκτός από ηλίθιες είναι και επικίνδυνες...