Επιχορήγηση του Δήμου στο Λαογραφικό Μουσείο Χαλκίδας
Οικονομική ενίσχυση από το Δήμο Χαλκιδέων ζήτησε η Εταιρεία Ευβοϊκών Σπουδών, με δεδομένη την οικονομική δυσπραγία που αντιμετωπίζει εξ αιτίας των περικοπών στην κρατική χορηγία και τη μείωση των ίδιων εσόδων της.
Η Εταιρεία ως γνωστό έχει την ευθύνη λειτουργίας του Λαογραφικού Μουσείου Χαλκίδας, το οποίο αντιμετώπιζε σοβαρά προβλήματα λειτουργίας και από την 1η Οκτωβρίου λειτουργεί μόνο 3 ημέρες την εβδομάδα.
Ο Δήμος ανταποκρίθηκε στο αίτημα και με ομόφωνη απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου, εγκρίθηκε επιχορήγηση 10.000 ευρώ στο Λαογραφικό Μουσείο Χαλκίδας, με σκοπό να μπορεί να λειτουργεί πάλι καθημερινά.
Στο σκεπτικό για την επιχορήγηση, πέραν του γεγονότος ότι ο Δήμος αποτελεί (μαζί με την Εταιρεία Ευβοϊκών Σπουδών) συνιδρυτή του Λαογραφικού Μουσείου, αναγνωρίζεται πως αυτό παρουσιάζει και τη μεγαλύτερη επισκεψιμότητα από τα άλλα μουσεία της πόλης.
ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΛΑΟΓΡΑΦΙΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ
Το Λαογραφικό Μουσείο Χαλκίδας στεγάζεται από το 1982 στο τελευταίο κομμάτι του Ενετικού κάστρου, που είναι ότι έχει απομείνει από τα τείχη της πόλης που γκρεμίστηκαν λόγω «εξωραϊσμού» της, στα τέλη του 19ου αιώνα. Το κτίσμα αυτό που σώζεται μέχρι σήμερα σε καλή κατάσταση, αποτελείται από τρεις αίθουσες.
Όλα όσα φυλάσσονται και επιδεικνύονται στο μουσείο, αξίζουν το θαυμασμό, την αγάπη και τη φροντίδα μας γιατί είναι πολύτιμα, μιας και μαρτυρούν την εξέλιξη του λαϊκού μας πολιτισμού.
Στην πρώτη αίθουσα, την ενδυματολογική, ο επισκέπτης μπορεί να θαυμάσει φορεσιές από τη Βόρεια, την Κεντρική, τη Νότια Εύβοια και τη Σκύρο. Περίτεχνα εργόχειρα, εικόνες και τάματα που φανερώνουν το βαθύ θρησκευτικό συναίσθημα του Ευβοϊκού λαού.
Στη δεύτερη αίθουσα παρουσιάζεται μια γειτονιά της Χαλκίδας, με το μεσοαστικό σπίτι των αρχών του 20ουαιώνα, τους βασικούς χώρους και τα έπιπλα που το κοσμούσαν. Επίσης κάποια εργαστήρια της πόλης.
Στην τρίτη αίθουσα προβάλλονται σκηνές από την αγροτική ζωή. Ο γεωργός, ο τσοπάνης, ο μελισσοκόμος, η υφάντρα, ζωντανεύουν μέσα από τα σκεύη και τα εργαλεία που χρησιμοποιούσαν.
Ακόμα μπορεί να θαυμάσει κανείς το σπίτι του χωριού με τα έπιπλα και τα σκεύη του, την αυλή με το πηγάδι, τη γούρνα για το πλύσιμο κ.ά.