Η Ελλάδα ΕΙΝΑΙ οι Έλληνες

Θέατρο του παραλόγου το Ελληνικό και Ευρωπαϊκό πολιτικό γίγνεσθαι. Από τη μια, έχουμε τις μάλλον αμφίβολες ελλειμματικές πολιτικές φυσιογνωμίες της Γηραιάς Ηπείρου, που αδυνατούν να δουν τη «μεγάλη εικόνα» της πολύχρονης κρίσης και από την άλλη, την εκ του πονηρού θέαση των ελληνικών ενεργειακών πόρων ως μελλοντική ευρωπαϊκή – ή, φευ, γερμανική – εφεδρεία.

Σε όλο αυτό το σκηνικό, η βάρκα της ελληνικής κυβερνήσεως «μπάζει νερά»!

Και όχι μόνο λόγω της αλλοπρόσαλλης και ζαλισμένης φορολογικής πολιτικής που παραπατά ανάμεσα σε μισθωτούς και συνταξιούχους, αλλά και της μη περαιτέρω αμφίβολης διαπραγματευτικής ανικανότητας των… «επιβατών» της.

Παρατηρώ δε, όπως πολύς κόσμος, το εξής αξιοσημείωτο όσο και ανυπόφορο γεγονός. Η κυβέρνηση δίνει περισσή σημασία στο να είναι δουλικά υπόλογη στην Τρόικα αντί στο λαό, που είναι ο κατοχυρωμένος συνταγματικά θεσμικός της εντολέας!

Αντί δε να προσπαθεί να πείσει τους ευρωπαίους «φίλους» υπερασπίζοντας τα συμφέροντα του λαού, αποπειράται να μας χαϊδέψει λέγοντάς μας, πως ο πόνος των τελευταίων ( ξανά; ) μέτρων, είναι προσωρινός! VivaGrecia!

Η αλήθεια είναι ότι οι κυβερνητικοί διχάζονται. Διχάζονται, στο αν θα είναι ταγμένοι έλληνες έπαρχοι και τοποτηρητές της Ευρώπης, της Τουρκίας ή των τραπεζών στην Ελλάδα.

Και ισχυρίζομαι κάτι τέτοιο γιατί όλοι απορούν, όταν ακούνε κάποιο μέλος της κυβέρνησης ή ενίοτε βουλευτές της κυβερνητικής χειροκροτητικής πλειοψηφίας να μιλούν και να λένε το αξιομνημόνευτο, «πρέπει να γίνουν θυσίες για να σωθεί η Ελλάδα». Και επιπλέον αγανακτούν, γιατί όλοι αυτοί οι «κρατικοί παράγοντες» διαχωρίζουν τη χώρα από εμάς, τους πολίτες της!

Αν κάνουμε εμείς θυσίες δηλαδή, ποίος ακριβώς θα σωθεί;

Οι κάμποι; Τα ψηλά βουνά; Οι θάλασσες ή τα νησιά;

Καταρχήν, η Ελλάδα ΕΙΝΑΙ οι Έλληνες.!

Κάτι τέτοιο οι «ιθαγενείς» του Μαξίμου δεν έχουν  ξανακούσει;

Ίσως.

Μπορεί να αντιλαλεί ακόμα η ηχώ της φωνής κάποιου μεγάλου ανδρός μέσα στη Βουλή, να λέει περίπου το ίδιο.

Στη βουλή των πάλαι ποτέ ανακτόρων, των μοναρχών και πλέον σήμερα των δημολάγνων. Αν πάντως αντιλαλεί, το σίγουρο είναι ότι δεν την ακούνε.

Τελικά το Κοινοβούλιο έχει πολύ καλή ηχομόνωση ακόμα και στο εσωτερικό του…!

Το ερώτημα όμως παραμένει. Ποίοι έχουν κερδίσει έως τώρα; Η Τρόικα; Σίγουρα, καθώς εξασφαλίζει τους τόκους και τα δάνεια από την Ευρώπη. Το ΔΝΤ; Ασφαλώς, εφόσον ασκεί τα τοκογλυφικά του καθήκοντα μαζί με την ΕΚΤ, τους κερδοσκόπους και τις τράπεζες.

Ο λαός; Όχι.

Για το λαό μόνο περικοπές και εξαθλίωση περισσεύει. Ιδίως όταν οι υπουργοί της κυβέρνησής του είναι στην υπηρεσία των αριθμοδεικτών και όχι της κοινωνίας, όπως επιτάσσει το συνταγματικό τους καθήκον. Όμως, αντί αυτού, κυριαρχεί η λογική της «νόμιμης παρανομίας» που προωθείται ύπουλα, με παρακρατικό στυλ και κάτω από το τραπέζι από οργανώσεις, όπως ορισμένες αμφιβόλου ήθουςκαι ποιότητας ΜΚΟ.

Το οξύμωρο της κατάστασης γίνεται τραγελαφικά αντιληπτό, αν κανείς προσέξει ότι ούτε το ΠΑΣΟΚ έμεινε ανεπηρέαστο. Το κατ’ όνομα πλέον «σοσιαλιστικό κίνημα» έχει απολέσει τις παραδοσιακές του συμμαχίες.

Γύρισε την πλάτη στους μη προνομιούχους, που κάποτε ήταν η ψυχή του, παραμέρισε τους αγρότες, χλεύασε τους φοιτητές και κήρυξε τον πόλεμο στους δημοσίους υπαλλήλους και τους επαγγελματίες.

Φλέρταρε και εν τέλει αγκάλιασε, σαν «ερωμένες», την τοκογλυφία των τραπεζών και την παντοκρατορία των μεγάλων επιχειρήσεων και των εχόντων. Πλέον στο ΠΑΣΟΚ «βολεμένοι», και όχι σύντροφοι, έμειναν να χειροκροτούν πίσω- πίσω όρθιοι στις αίθουσες ενώ μπροστά οι θέσεις είναι άδειες.!

Η διγλωσσία και η κοινωνική αναξιοπιστία έγινε το αγαπημένο και αχτύπητο δίδυμο των κυβερνητικών, που σύσσωμος ο λαός προσμένει να ανατραπεί με εκλογές. Λέξη η οποία προκαλεί αλλεργία στα επιτελεία και στον πρωθυπουργό της… εφεδρείας και των ειδικών τελών, που θεωρεί τις εκλογές ταμειακό και πολιτειακό κόστος.

Αλήθεια, εκείνος δεν ήταν πέρσι που σε πρωτοφανή παρέμβαση στο εκλογικό σώμα πριν τις αυτοδιοικητικές εκλογές είπε εν ολίγοις ότι, εάν δεν κερδίσει το ΠΑΣΟΚ την Περιφέρεια Αττικής θα μας οδηγήσει σε εκλογές;

Δεν ήταν τότε οι εκλογές δαπάνη για τον πρωθυπουργό;

Δεν ήταν ακυβερνησία τότε;

Σήμερα, την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, οι πολίτες έχουν φτάσει στα όριά τους, το γεωπολιτικό καζάνι της Μεσογείου βράζει και ο κραταιός ευρωπαϊκός Βορράς τινάζεται και ορθώνεται, ρίχνοντας τη βαριά σκιά του, πάνω από τη χώρα. Όμως τώρα, την πιο σκοτεινή ώρα, την ώρα της ώριμης σκέψης και της συνειδητοποίησης, σφυρηλατείται ξανά κάτι στις ψυχές των Ελλήνων που είχε από καιρό πέσει σε νάρκη.

Πιστεύω πως δεν θα αργήσουμε να δούμε σύντομα το ελληνικό θαύμα να αναγεννάτε.