ΕΥΒΟΙΑ: Κραυγή αγωνίας από 5 Συλλόγους Γονέων και Κηδεμόνων ΑμεΑ

Kοινή ανακοίνωση, με τίτλο "Η βαρβαρότητα δεν είναι πρόνοια – η εγκατάλειψη δεν είναι ευθύνη" εξέδωσαν πέντε Σύλλογοι Γονέων και Κηδεμόνων ΑμεΑ της Εύβοιας, ως μια κραυγή αγωνίας, πόνου αλλά και διεκδίκησης.

Με αφορμή το πρόσφατο γεγονός στη Χαλκίδα, όπου μια μητέρα παιδιών με
αυτισμό βρέθηκε αντί να στηρίζεται, να διώκεται, οι οικογένειες ΑμεΑ υψώνουν
τη φωνή τους.

Όχι μόνο για εκείνη, αλλά για κάθε γονιό που παλεύει καθημερινά
αθόρυβα, χωρίς βοήθεια, χωρίς ανάσα. Αυτή η ανακοίνωση δεν είναι απλώς μια
διαμαρτυρία.

Είναι μια προσπάθεια να ακουστεί η αλήθεια που χρόνια τώρα κουκουλώνεται πίσω από την αδιαφορία των θεσμών. Είναι μια υπενθύμιση ότι πίσω από κάθε παιδί με αναπηρία υπάρχει μια οικογένεια που δεν αντέχει άλλο να παλεύει μόνη.

Την ανακοίνωση υπογράφουν οι Σύλλογοι:

1. Σύλλογος Γονέων και Κηδεμόνων Ατόμων με Νευροαναπτυξιακές Διαταραχές “Ηλιαχτίδα”
2. Σύλλογος Γονέων και Κηδεμόνων Ατόμων με Αυτισμό “Αγάπη”
3. Ένωση Συλλόγων Γονέων - Κηδεμόνων Δήμου Χαλκίδας
4. Σύλλογος Γονέων και Κηδεμόνων Ειδικών Εργαστηρίων Επαγγελματικής Εκπαίδευσης Κατάρτησης (ΕΕΕΕΚ ) Χαλκίδας
5. Σύλλογος Γονέων και Κηδεμόνων Ειδικού Δημοτικού Σχολείου Ψαχνών

Το πλήρες κείμενο της ανακοίνωσης είναι το εξής:

" Με οργή και βαθιά θλίψη παρακολουθήσαμε τις εξελίξεις γύρω από το πρόσφατο περιστατικό στη Χαλκίδα, όπου μια μητέρα δύο παιδιών με αυτισμό αντί να λάβει την υποστήριξη που δικαιούται και έχει ανάγκη, βρέθηκε να διώκεται, να συλλαμβάνεται, να περνά μέρες και νύχτες μαζί με τα παιδιά της στο νοσοκομείο, ως ύποπτη και όχι ως άνθρωπος που φροντίζει – καθημερινά και αδιάκοπα – τις πιο ευάλωτες ψυχές.

Το ελληνικό κράτος και οι τοπικές υπηρεσίες, για ακόμη μια φορά, αντί να σταθούν στο πλευρό μιας οικογένειας που παλεύει μόνη, απαντούν με καταστολή και τιμωρία.

Καμία μέριμνα, καμία πρόληψη, καμία στήριξη δεν είχε προηγηθεί. Μόνο αδιαφορία και εγκατάλειψη. Και όταν συνέβη το αναμενόμενο – η υπερκόπωση, η εξάντληση, η στιγμιαία αδυναμία – η πολιτεία αντί να απλώσει χέρι βοήθειας, έστρεψε δάχτυλο κατηγορίας.

Η πρόνοια, η ασφάλεια και η αξιοπρέπεια των παιδιών με αναπηρία δεν είναι “προσωπική υπόθεση” καμίας μητέρας. Δεν είναι ατομική ευθύνη. Είναι υπόθεση της κοινωνίας, του κράτους, των θεσμών. Όσο αυτή η ευθύνη μεταφέρεται αυθαίρετα στους ώμους των ίδιων των οικογενειών, οι πιο ευάλωτοι θα συνεχίσουν να συνθλίβονται στη σιωπή.

Σε μια περιοχή χωρίς παιδοψυχίατρο, χωρίς δομές φιλοξενίας ή υποστήριξης για παιδιά με αναπηρία, χωρίς ειδικές κατασκηνώσεις, χωρίς ανθρώπους πρόθυμους να σταθούν πραγματικά δίπλα στη μάνα που κουβαλά στις πλάτες της ολόκληρο το βάρος της ζωής, τόλμησαν να μιλήσουν για «ελλιπή φροντίδα».

Αναρωτιόμαστε:               

• Πού ήταν οι κοινωνικές υπηρεσίες του Δήμου όταν η μητέρα αυτή προσπαθούσε μόνη της να μεγαλώσει δύο παιδιά με αυτισμό;
• Πού ήταν το κράτος όταν χρειάστηκε ανάσα, ένα στήριγμα, έναν ειδικό, ψυχολογική υποστήριξη;
• Πού είναι η «κοινωνική πολιτική» όταν δεν υπάρχει ούτε ένας  παιδοψυχίατρος
• Και τελικά: Ποιον τιμωρούμε; Τη μάνα που δεν τα παράτησε;

Αυτό που συνέβη δεν είναι μεμονωμένο. Είναι καθημερινότητα για εκατοντάδες οικογένειες παιδιών με αναπηρία σε όλη τη χώρα. Ο αγώνας τους, που θα έπρεπε να είναι συλλογικός και υποστηριζόμενος, μετατρέπεται σε ατομική επιβίωση.

Η αναπηρία των παιδιών, αντί να αντιμετωπίζεται με σεβασμό, κατανόηση και φροντίδα, γίνεται αφορμή κοινωνικού αποκλεισμού. Η μάνα γίνεται στόχος.

Στεκόμαστε στο πλευρό της μητέρας και κάθε μάνας που δεν έχει την πολυτέλεια να κουραστεί, να λυγίσει ή να ζητήσει βοήθεια – γιατί κανείς δεν της την έδωσε.

Ας πάψει η κοινωνία να κλείνει τα μάτια. Οι ζωές αυτών των παιδιών και των οικογενειών τους αξίζουν πολύ περισσότερα

Όλα αυτά δείχνουν την επιτακτική ανάγκη της δημιουργίας δομών υποστήριξης για ΑμεΑ, όπως Κέντρα Διημέρευσης, Στέγες Υποστηριζόμενης Διαβίωσης (ΣΥΔ), χώρους φιλοξενίας και άλλες κατάλληλες υπηρεσίες που θα εξασφαλίζουν αξιοπρεπείς και ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσης.

Είναι εξίσου επιτακτική ανάγκη οι αρμόδιοι φορείς να αναλάβουν τις ευθύνες τους και να υλοποιήσουν πολιτικές που ανταποκρίνονται στις πραγματικές ανάγκες των οικογενειών με ΑμεΑ."