Η σιγουριά του Βαζάκα, η χαρά του Βαγιάννη και το ...πειρατικό των δικηγόρων της Χαλκίδας

*Του Γιάννη Τρυφωνίδη

Μπουτίκ θύμισε ακόμη μια συνέλευση της Αρτάκης, με τη διοίκηση να κρεμάει φανέλες της ομάδας σε κάθε πιθανό και απίθανο σημείο (να πάρουμε και καμιά φωτιά και να προσπαθούμε να βγάλουμε την κρεμάστρα).

Η θερμοκρασία στην αίθουσα του δημαρχείου ήταν υποφερτή, χάρη στους ανεμιστήρες που επιστρατεύει ο ΑΟΝΑ για την περίσταση.

Τα προηγούμενα χρόνια, πάντως, υπήρχαν δυνατοί ανεμιστήρες με ...έλικες ελικοπτέρου. Χθες έμοιαζαν με ...ανεμόπτερα, αλλά η διοίκηση είχε φροντίσει να κουβαλήσει ολόκληρο ψυγείο με αναψυκτικά και νερά (μέχρι και φαγητό), ενώ στην αίθουσα υπήρχε μεγάλος ενθουσιασμός ...και η ζέστη πέρασε σε δεύτερη μοίρα.

Σε κάθε ...αρχή της Αρτάκης ο πρόεδρος Βαγιάννης είναι χαρούμενος και χαμογελαστός, αλλά ειδικά χθες ...γελούσαν τα μάτια του (σ.σ. μόνο τον ύμνο δεν τραγούδησε) και είναι βέβαιο ότι η αισιοδοξία του πηγάζει από την επιλογή του προπονητή.

Ο ισχυρός άνδρας των ερυθροκίτρινων βλέπει στο πρόσωπο του Γιώργου Βαζάκα τον άνθρωπο που θα οδηγήσει τον σύλλογο στη Super League 2. Νιώθει σιγουριά. 

Αλλά και ο Βαζάκας εμφανίζεται απόλυτα σίγουρος για τον εαυτό του και τις επιλογές του, με τους περισσότερους νεοαποκτηθέντες να έχουν συνεργαστεί και στο παρελθόν με τον νυν προπονητή τους.

Η αλήθεια είναι ότι ο Βαζάκας δεν κράτησε καμία ...πισινή (μπορεί να ήθελε να τονώσει το ηθικό του οργανισμού και να μπουστάρει τον κόσμο). Βγήκε στα ίσια και είπε ότι "ήρθα για να ανέβουμε κατηγορία και να αλλάξουμε την ιστορία του ευβοϊκού ποδοσφαίρου".

Θα μπορούσε να ήταν λίγο πιο …μετρημένος στις κουβέντες του, ωστόσο διάλεξε τον δύσκολο δρόμο.

Ο Βαγιάννης από τη μεριά του έκανε την οικονομική υπέρβαση στο μπάτζετ του προπονητή, προφανώς γιατί συνειδητοποίησε (σ.σ. άργησε λίγο) ότι μια οργανωμένη και δουλεμένη ομάδα ξεκινάει από τον κόουτς (σ.σ. βλέπε Μεντιλίμπαρ) κι όχι από τις «φίρμες».

Τα προηγούμενα χρόνια πήγαινε σε επιλογές με πολύ μεγάλο ρίσκο. Δεν έχω κάτι με τον Κούτση, -που είναι και ΠΑΟΚτσάκι-, αλλά όταν θες να κάνεις πρωταθλητισμό, πηγαίνεις σε πιο σίγουρες λύσεις.

Μην αναφερθώ σε Γκόφα και Κλάδη. Ο Μαγκαφίνης που είναι μπαρουτοκαπνισμένος πήγε την ομάδα σε τελικό ανόδου, δεν μπορώ να πω κουβέντα, πέρα από τις διαφωνίες που είχαμε στη διαχείριση (έτσι όπως τα βλέπαμε εμείς απέξω).

Ο Διγκόζης ήταν δοκιμασμένη επιλογή, αλλά δεν είναι Βαζάκας. Και πλήρωσε το μάρμαρο του αποκλεισμού από τη Χαλκίδα στο Κύπελλο. Εκεί ο Βαγιάννης σοκαρίστηκε. Αν η Αρτάκη είχε προχωρήσει και είχε κατακτήσει το τρόπαιο, ενδεχομένως τη Δευτέρα να ξεκινούσε η προετοιμασία με τον Διγκόζη και όχι με τον Βαζάκα.

Προφανώς και ο Βαζάκας όσο σίγουρος κι αν αισθάνεται για τον εαυτό του, δεν "νομιμοποιείται" να υπογράψει κανένα συμβόλαιο επιτυχίας.

Όμως, εκτιμώντας ότι ήρθε να δουλέψει σε μια ομάδα "με λυμένο το οικονομικό", όπως είπε, έχει πλέον το μαχαίρι και το καρπούζι. Και έδειξε ευχαριστημένος από τις κινήσεις, δεν ήταν fake.

Ο όμιλος θα έχει Αθήνα, Μύκονο (...που εμφανίζεται πολύ δυνατή) και Ρόδο, αλλά κανένας δρόμος δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα.

Ο Βαζάκας έχει πολύ δύσκολο έργο, γιατί θα διαχειριστεί ένα ρόστερ από το μηδέν. Είναι διαφορετικό να θέλεις να φτάσεις στο ρετιρέ και να έχεις χτίσει δυο ορόφους, από το να ρίχνεις μπετόν σε χώμα (αναλυτικό ρεπορτάζ θα διαβάσετε στη "Γνώμη" της Παρασκευής που θα κυκλοφορήσει σε όλα τα περίπτερα).

Ένα άλλο γεγονός που συζητήθηκε τις προηγούμενες μέρες ήταν η παραλίγο "εποποιία" της Χαλκίδας στο πανελλήνιο πρωτάθλημα δικηγορικών συλλόγων.

Μια ομάδα, που δεν πήγε ακριβώς για τουρισμό, αλλά υπολόγιζε να καθίσει 3-4 μέρες στη Θεσσαλονίκη …και έφτασε στον τελικό (άγγιξε η παραμονή στη Σαλονίκη τις δυο βδομάδες).

Δεν πιστεύω να είχε προγραμματίσει κανένας να παντρευτεί…

Όπως το πειρατικό της Εθνικής στο Euro του 2004...

Στο μεταξύ υπήρξε και συνάντηση Θοδωρή Ζαγοράκη-Θάνου Αναστασιάδη. Είπε ο Θάνος στον «σκύλο» μόλις τον είδε: «Εγώ είμαι ο Ολυμπιακός». Και απάντησε ο «Ζαγόρ»: «Εντάξει, δεν γίνεται να είναι όλοι ΠΑΟΚ».

Οι παίκτες της ομάδας, δικηγόροι και μη, ξεκίνησαν το πρωτάθλημα με βαριά ήττα και στη συνέχεια έγιναν μίξη Παρί και Τσέλσι, φτάνοντας μέχρι τον τελικό της Τούμπας!

Το παρασκήνιο λέει ότι στην αντίπαλη ομάδα αγωνιζόταν ο γαμπρός του μεγαλομετόχου του Άρη Θοδωρή Καρυπίδη.

Έτσι λοιπόν έπεσαν τηλέφωνα, μεσολάβησε ειδικότερα κι ο Θεσσαλονικός ΠΑΟΚτσής που έχει γίνει Χαλκιδέος Γιώργος Τζίδρας και μπήκαν στα ιερά αποδυτήρια, τα δικά μας τα παιδιά. Αυτό έλλειπε, να έμπαινε ο …κλαρινογαμπρός.

Ο Μαστροκώστας έγινε Κωνσταντέλιας, ο Σκριβάνος έγινε Ζίβκοβιτς... (σ.σ. σαφώς γκολάρα με διαγώνια λόμπα έβαλε κι ο Δούμας στα προημιτελικά).

Α, ρε "Σκρίβα" σκόραρες με σεντερφορίσιο γκολ στην Τούμπα, θα βλέπει ο Σαμάτα το βίντεο και θα μελαγχολεί. Θα μονολογεί "πώς το 'βαλε ρε φίλε κι εγώ μπέρδευα τα πόδια μου"...

Η Χαλκίδα έφτασε κοντά στο "θαύμα". Ισοφαρίστηκε με ένα φτηνό γκολ και μόλις σήκωσε ο 4^ος το πινακάκι για τις καθυστερήσεις, φάγαμε και το δεύτερο (τι να έκανε και ο "Γκιτσιούδης" Κοντσιλίδης).

Τουλάχιστον ο Λουτσέσκου μόλις επιστρέψει από την Ολλανδία, θα πάρει λίγη από την αύρα και την λάμψη του Μαστραγγελή (σ.σ. Μαστραγγελέσκου).

Θα πρέπει, όμως, να τονίσω ότι υπήρχαν δικηγόροι που επέστρεφαν στη Χαλκίδα για νομικές υποθέσεις και ανηφόριζαν ξανά στη Θεσσαλονίκη 500 χλμ, για να αγωνιστούν στο επόμενο ματς. Και γι’ αυτό, πραγματικά ρισπέκτ.

Δεν είναι λίγο πράγμα ότι πάτησαν το χορτάρι της Τούμπας (το ίδιο θα έλεγα για το Καραϊσκάκη ή τη Λεωφόρο ή τη Φιλαδέλφεια). Όπως και το Καυτανζόγλειο έχει ιστορία (εκεί έγινε ο ημιτελικός).

Αλλά η Τούμπα είναι το σπίτι μας κι ο ΠΑΟΚ η ζωή μας.

Προσωπικά, την τελευταία φορά που πάτησα το χορτάρι της Τούμπας, είδα τη ζωή μου να περνάει μπροστά από τα μάτια μου. Σπάνια δεν κάθομαι στην 4.

Εκείνη τη μέρα είχα πάει στην 6. Με το που τέλειωσε το ματς (ευρωπαϊκό), ζήτησε ένας αδερφός τη βοήθειά μου, για να ξεκρεμάσουμε ένα πανό. Μπήκαμε μέσα και τη στιγμή που κόβαμε τα κορδόνια, ακούω ένα ποδοβολητό.

Γυρνάω το κεφάλι μου και βλέπω καμιά 300αριά Μάο-Μάο από την 4, να κατευθύνονται προς την 6. Πίστευα ότι θα περάσουν από πάνω μας και θα μας κάνουν χαλκομανία. Το βλέμμα μου έγινε απλανές.

Εντέλει μας προσπερνάνε και σκαρφαλώνουν στα κάγκελα (όσοι πρόλαβαν). Τι είχε συμβεί; Είχε σηκώσει ένας τύπος ένα πανό που έγραφε «Σκόπια is Monkeydonia» και οι συνδεσμίτες της 4 από το απέναντι κόρνερ δεν το διάβασαν σωστά, νομίζοντας ότι έγραφε "Macedonia" (σ.σ. λες και ο άλλος είχε τάσεις αυτοκτονίας).

Μέχρι να προλάβει ο άνθρωπος να μεταφράσει έπεσαν κάτι ψιλές, αλλά αποκαταστάθηκε η τάξη. Καθώς επέστρεφαν ο Νίκος ο πεταλούδας από το Κορδελιό και ο Μπάμπης ο σουγιάς από τον Εύοσμο στην 4, ακούστηκε ένας να λέει την ατάκα: «Εντάξει τι να κάνουμε, η 4 δεν έχει περάσει από τον Στρατηγάκη» (σ.σ. γνωστό φροντιστήριο ξένων γλωσσών στη Θεσσαλονίκη).