Αντίο Γιάννη Θεοφανίδη...

*Του Γιάννη Τρυφωνίδη

Όταν πέρασα για πρώτη φορά την πόρτα της Ευβοϊκής Γνώμης συνάντησα τον Άκη Θεοφανίδη. Λίγες μέρες αργότερα βρέθηκα τετ α τετ με τον κύριο Γιάννη.

Δεν ήμουν και πολύ άνετος, έχοντας απέναντί μου τον «Πατριάρχη» του επαρχιακού τύπου, τον άνθρωπο που έχτισε την «αυτοκρατορία» της Γνώμης, της κορυφαίας επαρχιακής εφημερίδας -με επίσημα στοιχεία- στην χώρα.

Η -όποια- αμηχανία κράτησε παρά μόνο λίγα δευτερόλεπτα, γιατί κατάλαβα ότι ο εκδότης-θρύλος, ήταν άκρως προσιτός και φιλικός, δίχως ίχνος έπαρσης.

Ο Γιάννης Θεοφανίδης, ο οποίος δημιούργησε μια εφημερίδα που βαδίζει στον μισό αιώνα ζωής και αντέχει στον χρόνο σε μια εποχή που ο έντυπος τύπος έχει τεράστια φθορά, εννοείται πως όταν εντόπιζε το λάθος στο επεσήμανε, αλλά δεν δίσταζε να σε επικροτήσει, όταν του άρεσε μια παράγραφος, ένας τίτλος, τον οποίο έβρισκε ευρηματικό.

Σήκωνε το τηλέφωνο και οι λέξεις του ήταν κοφτές. Δεν υπήρχε σύνθημα και παρασύνθημα, ο χρόνος ήταν πολύτιμος: «Καλημέρα από τα γραφεία της οδού Αθηνάς, δικό σου είναι ο τίτλος;»… «Ναι, κύριε Γιάννη». Και γελούσε με την ψυχή του.

Όταν δε, σε περίμενε σε προγραμματισμένη συνάντηση, με σιγανή φωνή, απαντούσε στο θυροτηλέφωνο: «Κλείσε αργά την πόρτα πίσω σου κι ανέβα». Δεν ήταν μια κλισέ φράση, ούτε …ξύλινη γλώσσα. Ακόμη κι ο τρόπος που σε υποδεχόταν έμοιαζε με ένα …τελετουργικό.

Πάντα γελούσε. Στις συναντήσεις μας, γκρέμιζε όλα τα τείχη που θεωρητικά ήταν υψωμένα ανάμεσα σε έναν εκδότη (με το κύρος και το ειδικό βάρος του) και σε έναν δημοσιογράφο.

Ένιωθες ότι μιλάς με συνεργάτη σου, που έχετε γράψει τα ίδια χιλιόμετρα και όχι με ένα ιερό τοτέμ του χώρου. Τόσο απλός, τόσο ανθρώπινος, ένας δεύτερος πατέρας. Έτσι μου είχε πει όταν έχασα τον δικό μου πατέρα τον μαύρο Οκτώβρη του 2023: Ότι «κι εδώ υπάρχει μια φαμίλια».

Και «έσπαγε» πρώτα ο ίδιος. Την Παρασκευή ήταν η σειρά μας να σπάσουμε, να δακρύσουμε στο τελευταίο αντίο στον δικό μας κύριο Γιάννη, στον πατέρα της Ευβοϊκής Γνώμης.

Δεν θα τον ξεχάσουμε ποτέ, αντίο ΓΙΑΝΝΗ ΘΕΟΦΑΝΙΔΗ! Το αθλητικό ρεπορτάζ ήταν η αφετηρία του. Και είμαι βέβαιος ότι θα ήθελε να μην ρίξω αυλαία στο σχόλιο, αλλά να γράψω δυο λόγια για το ντέρμπι τίτλου στην Εύβοια...

“Κάηκε” η Κάρυστος χθες το βράδυ στην επιστροφή των πρωταθλητών Εύβοιας. Ούτε η ΑΕΛ δεν γνώρισε ανάλογη αποθέωση.

Στο νότιο άκρο του νομού έγινε η νύχτα μέρα με καπνογόνα, κόρνες και χορούς που κράτησαν μέχρι το πρωί. Στα ‘σόσιαλ’ κυκλοφορούν εντυπωσιακά βίντεο με τους Καρυστινούς να υποδέχονται με τιμές ηρώων τον Φώντα Καζακόπουλο και τους παίκτες του.

Η Κάρυστος ήταν καλύτερη από τον Ταμυναϊκό και κέρδισε δίκαια. Δεν θα μάθουμε ποτέ ποια θα ήταν η εξέλιξη, με 11 εναντίον 11 από το 55’ και μετά.

Αν ο Μώρος έχει κάνει χειρονομία (όπως ενημέρωσε ο βοηθός Ιωάννου τον ρέφερι Τουλούμη και του έδειξε την κόκκινη κάρτα) είναι λάθος του Γιάννη, αλλά εμείς κρίνουμε απέξω χωρίς να έχουμε τους ίδιους παλμούς με τους πρωταγωνιστές.

Εκτιμώ, όμως, ότι δεν θα άλλαζαν πολλά, γιατί η Κάρυστος και με 11vs11 πατούσε καλύτερα στο γήπεδο και φάνηκε ότι ήταν πιο φρέσκια και πιο έτοιμη ψυχολογικά και αγωνιστικά.

Ετσι κι αλλιώς είχε ανοίξει το σκορ, ενώ έπαιζε για δυο αποτελέσματα, αλλά από το ξεκίνημα στόχευσε στο διπλό.

Ο Ταμυναϊκός είχε το πλεονέκτημα της ισοβαθμίας, αλλά όχι της ισοπαλίας. Τα παιδιά της αλιβεριώτικης ομάδας ήταν περισσότερα αγχωμένα.

Ναι μεν άγγιξαν το 1-0 στη διπλή ευκαιρία με τους Ζουρμπουλή και Σταματούκο μετά από σέντρα του Μώρου, όπου έχουν συμμετοχή και οι τρεις της επιθετικής γραμμής, αλλά η πρώτη μεγάλη ευκαιρία ανήκε στην Κάρυστο, με τον Στρέμπα να χάνει ένα γκολ, που για την κλάση του θα πόνταρες και το σπίτι σου ότι θα στείλει την μπάλα στα δίχτυα.

Οσο κυλούσε το παιχνίδι η Κάρυστος έπαιρνε μέτρα, έλεγχε τον ρυθμό, έβγαινε με μεγαλύτερη ευκολία μπροστά και υποχρέωσε τον Ταμυναϊκό να ψάξεις τις μεγάλες πάσες, χωρίς ουσιαστικό αποτέλεσμα.

Το πρωτάθλημα είναι ένα μαραθώνιος, αλλά ένα ντέρμπι τίτλου είναι …κατοστάρι, κούρσα μιας αναπνοής και η Κάρυστος είχε περισσότερα πνευμόνια.

Ειδικότερα μετά το αριθμητικό πλεονέκτημα έσβησε το ματς και φαινόταν ότι ο Ταμυναϊκός δεν είχε τα ψυχικά αποθέματα, τις αγωνιστικές λύσεις και τα κουράγια για να κάνει την απόλυτη υπέρβαση.

Γιατί κι αυτό που κατάφερε ο φετινός Ταμυναϊκός, να παίξει έναν τελικό τίτλου κόντρα σε μια καινούργια ομάδα μεν, αλλά με πολύ μεγαλύτερο μπάτζετ δε, είναι ένα μικρό θαύμα και πιστώνεται στον κόουτς Βαγγέλη Ντόβολη και τους παίκτες του.

Εχουμε ξαναγράψει για τις απουσίες του Ταμυναϊκού που λάβωσαν τον άξονά του.

Το σκορ (0-1) στον φωτεινό πίνακα μπορεί να μην έστεψε βασιλιά της Εύβοιας τον Ταμυναϊκό, αλλά το blue army του Ντόβολη διατήρησε την πρωτοπορία στα 2/3 του πρωταθλήματος, μέχρι χθες ήταν το μοναδικό αήττητο γκρουπ και κατάφερε να μετατρέψει τον Τσαρπάλειο σε «Λα Μπομπονέρα», με τον κόσμο της περιοχής να συσπειρώνεται και να δημιουργεί μια ατμόσφαιρα που θα γραφτεί με κεφαλαία γράμματα στο ποδοσφαιρικό λεύκωμα των κυανόλευκων, που χθες εμφανίστηκαν με βιόλα (μοβ) εμφάνιση.

Ο ΑΟ Καρύστου πρόσφατα έσβησε 50 κεράκια στην  τούρτα των γενεθλίων, αλλά χθες άναψε εκατοντάδες πυρσούς και καπνογόνα, όπως αρμόζει σε μια ομάδα που κατακτά για πρώτη φορά στη ιστορία της τον τίτλο του πρωταθλητή.

Μπορεί το έμψυχο δυναμικό να μην έχει έντονο άρωμα Εύβοιας (σε αντίθεση με τον Ταμυναϊκό), ωστόσο τα όνειρα του ΑΟΚ δεν περιορίζονται στην κατάκτηση του εγχώριου τίτλου και ο σύλλογος έχει βάλει τον πήχη ψηλά. Να ακουστεί το όνομά του από τη μια άκρη της Ελλάδας μέχρι την άλλη.

Δημιούργησε εξαρχής ένα δυνατό σύνολο (με πρώτο ‘μπαμ’ τον Στρέμπα) που ήταν δεδομένο ότι θα κάνει πορεία πρωταθλητισμού και όταν είδε ότι ο ανταγωνισμός απειλεί τις φιλοδοξίες του, έβαλε όχι ένα, αλλά 3-4 κερασάκια στην τούρτα (Κουτσιανικούλης, Ραχήμ, Μελλιόπουλος, κ.α.) και ανέβηκε λέβελ.

Ο Ντονκόρ αποθεώθηκε από τους φίλους της ομάδας, ενώ κομβικός ήταν ο Μπονατάκης, ο οποίος είναι εξαιρετικός γκολκίπερ και όταν χρειάστηκε, κατέβασε τα ρολά (και κόντρα στον ΑΟΧ στο Στάδιο και χθες στην κεφαλιά του Ζουρμπουλή) και απέδειξε πόσο σημαντικό είναι ο γκολκίπερ να αποπνέει σιγουριά σε ένα πρωταθληματικό σύνολο που ισορροπεί σε μια λεπτή κλωστή και το παραμικρό λάθος μπορεί να αποβεί ‘μοιραίο’.

Πιστεύω ότι η Κάρυστος δεν θα έχει κανένα πρόβλημα στα μπαράζ και θα ενώσει τα κομμάτια στο παζλ της ανόδου στη Γ’ Εθνική.

Όσον αφορά την παρουσία του κόσμου ήταν δεδομένο ότι παρά την …απαγόρευση πολλοί Καρυστινοί θα κατασκήνωναν έξω από το Τσαρπάλειο και τιμάει τον Ταμυναϊκό το γεγονός ότι άναψε το …πράσινο φως να μπουν στο γήπεδο και να παρακολουθήσουν -κάπως πιο ανθρώπινα- την αναμέτρηση και όχι σκαρφαλωμένοι στη μάντρα.

Υπάρχουν κάποιες περιπτώσεις που απαγορεύονται οι απαγορεύσεις.

Η συμπεριφορά του κόσμου και από τις δυο πλευρές ήταν άψογη κα άκρως ποδοσφαιρική. Είναι αλήθεια ότι ο πρόεδρος της Καρύστου Παύλος Αλεξανδρής, θέλοντας να εκφράσει κάποια παράπονα, -σε επικοινωνία του με το egnomi.gr δημιούργησε μια μίνι ανάφλεξη.

Η ανακοίνωση-απάντηση του Ταμυναϊκού, όχι μόνο δεν έριξε λάδι στη φωτιά, αλλά συνέβαλε στην αποκλιμάκωση της όποιας έντασης, για να έρθει η ανακοίνωση της Καρύστου (λίγη ώρα μετά την κατάκτηση του τίτλου), με την οποία ευχαρίστησε τον Ταμυναϊκό για την φιλοξενία, να υπενθυμίσει ότι ένα ποδοσφαιρικό brave heart (πρέπει να) είναι μια μάχη που διαρκεί 90 λεπτά και τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο…