Οι Κυριακές που μας αρέσουν, ο αστερισμός της Καρύστου, το μεντάλιτι του Ταμυναϊκού και το σακ βουαγιάζ της Αρτάκης

*Του Γιάννη Τρυφωνίδη

Αν υπήρχε μια μηχανή του χρόνου και τη γυρνούσα πίσω θα ρωτούσα τον εαυτό μου γιατί τον …ταλαιπώρησα κάποτε επιλέγοντας την 1^η Δέσμη, με προορισμό το άγνωστο, χωρίς ελπίδα και με μια …βάρκα που έμπαζε νερά. Ψάχνοντας λυσάρια, όπως ο ναυαγός ένα σωσίβιο. Επί της ουσίας «ναυαγός» στον …ωκεανό της χημείας και της φυσικής.

Ώσπου μια μέρα, στη Βέροια, είπα «τα σταματάω όλα και θα γίνω αθλητικός δημοσιογράφος». Διάβαζα υποτίθεται για να δώσω 2^η φορά πανελλήνιες, αλλά κορόιδευα τον εαυτό μου και τους δικούς μου.

Εκείνο το πρωινό της επανάστασης μπήκε η μάνα μου στο δωμάτιο (για να συμμαζέψει) και με βρήκε να κοιμάμαι. Κανονικά έπρεπε να είμαι στο φροντιστήριο από τις 9 και το ρολόι έδειχνε 10:30.

Ένα χρόνο πριν, στη Θεσσαλονίκη ήμουν σε τμήμα με 15-20 άτομα, αλλά στη Βέροια σε τμήμα με 3 άτομα δεν μπορείς να κρυφτείς από τον καθρέφτη σου.

«Είσαι άρρωστος;» με ρώτησε η μάνα μου, κι απάντησα «όχι, δεν θα ξαναπάω φροντιστήριο, δεν μου αρέσει, δεν περνάω καλά».

Μετά από καμιά βδομάδα γυρνώντας από τον σύνδεσμο του ΠΑΟΚ (λογικά εκεί θα ήμουν) στο σπίτι, είχαν φέρει έναν καθηγητή να με καθοδηγήσει για να κάνω μια τελευταία προσπάθεια.

Του λέω «φίλε, ή εσύ ή εγώ, και μην πουλάς τρέλα στον λαό του ΠΑΟΚ» …που δεν έφταιγε σε τίποτα ο άνθρωπος. Εγινε Λούης.

Κι όταν μετακόμισα στην Αθήνα -για δυο χρόνια-, πήγα στη σχολή αθλητικής δημοσιογραφίας και γύρισα τη σελίδα στο βιβλίο.

Χθες ξύπνησα, πήγα στο Στάδιο να καλύψω το ματς Αμαρυνθιακός-Σύρος και μετά στη Δροσιά για το ματς ΑΠΚΟ-Ταμυναϊκός.

Περνώντας από την παραλία, εκατοντάδες κόσμος έκανε βόλτα, έτρωγε στα μαγαζιά, απολάμβανε το τσιπουράκι του.

Και ζήλεψα λίγο. Και είπα από μέσα μου «αυτοί είναι νορμάλ άνθρωποι ή εμείς που τρέχουμε στα γήπεδα;»…

Τα πάντα, όμως, είναι θέμα επιλογής και (ξανα)σκέφτηκα ότι δεν έχω κανένα λόγο για να ζηλεύω, γιατί εκεί που πηγαίνω ξέρω ότι θα περάσω ευχάριστα την ώρα μου.

Για τις ομάδες, τους προπονητές, τους διαιτητές -που είναι οι πρωταγωνιστές-, αλλά και για εμάς, κάθε ματς είναι ξεχωριστό και μια πρόκληση. Είναι η εργασία μου, αλλά είναι και διασκέδαση.

Όπως λέμε στην Τούμπα «η μπάλα είναι μόνο η αφορμή» και ζούμε για τις Κυριακές. Ενίοτε, που μας …πεθαίνουν (όταν στραβώνει το ματς), αλλά και που μας αρέσουν.

Μια τέτοια Κυριακή έρχεται στις 6 Απρίλη, για το ευβοϊκό ποδόσφαιρο. Και τώρα οι δυο τους: Ταμυναϊκός-Κάρυστος στις 5. Ορισμένοι άλλοι, στη Χαλκίδα, στο Αλιβέρι, στην Κάρυστο, την ίδια ώρα θα πίνουν -πάλι- τα τσιπουράκια τους, θα βολτάρουν, αλλά που θα βρεις καλύτερα από το Τσαρπάλειο…

Ο Ταμυναϊκός μετράει πληγές από τραυματισμούς (σ.σ. και χθες έφυγαν τραυματίες οι Καρατζάς και Σταματούκος).

Ο λυτρωτής του ντέρμπι με τον ΑΟΧ Τζέσυ Μπράχα ξαναγύρισε στη μονάδα του, για να συνεχίσει τη θητεία του.

Ωστόσο η ομάδα του Ντόβολη είχε μεντάλιτι κόντρα στη Δροσιά, που είναι πολύ καλή ομάδα, και στο πρώτο ημίχρονο ήταν ανώτερη και πιο απειλητική στον αγωνιστικό χώρο, παίζοντας με πάθος και με τσαμπουκά.

Κι εγώ άρχισα να κάνω δεύτερες σκέψεις ότι η επίσκεψη στο Αλιβέρι θα είναι …μάταιη. Αλλά όσοι ήμασταν τριγύρω συμφωνήσαμε σε ένα πράγμα.

Ότι ο Ταμυναϊκός είναι …Ταμυναϊκός και θα βρει μισή στιγμή για να χτυπήσει σαν κόμπρα.

Το έκανε, βασικά, γιατί από το ξεκίνημα του β’ ημιχρόνου είχε περισσότερα τρεξίματα και εντάσεις, δεν πήγαινε δεύτερος στις μπάλες και βρήκε την κάθετη που αναζητούσε για να σκοράρει το «βέλος» που ακούει στο όνομα Σταματούκος (φωτό κάτω) και να κλειδώσει το ματς άλλος ένας ποιοτικός παίκτης και …συνοδοιπόρος του πρώτου, ο Κοτρογιάννης.

Που δεν βρήκε στην Αρτάκη τον χώρο και τον χρόνο του και ξαναγύρισε σε …αγαπημένο λιμάνι.

Οσον αφορά την Κάρυστο (σ.σ. απουσιάζει ένας από τους πολυτιμότερους, ο Νίκος Παπαδόπουλος), στα μάτια του μέσου φιλάθλου είναι ένας γαλαξίας αστέρων.

Ξέρω, αν κατακτήσει το πρωτάθλημα, πολλοί θα πείτε ότι ο νέος πρόεδρος έριξε χρήμα για να φέρει παικταράδες, αλλά αυτά τα παιδιά με τον προπονητή τους, τον Φώντα Καζακόπουλο, έχουν τραβήξει λούκι, ξεκινώντας έναν μαραθώνιο με το βάρος της ταμπέλας του φαβορί (στην αρχή ήθελαν να το αποτινάξουν από πάνω τους), χωρίς ο ένας να γνωρίζει το μικρό όνομα του άλλου (εντάξει τον Κουτσιανικούλη όλοι ξέρουμε ότι τον λένε Βασίλη).

Κι αν ο Ταμυναϊκός πάντα κουβαλούσε μια λάμψη και μια δυναμική, η Κάρυστος ήρθε από τη ναφθαλίνη της μετριότητας για να υπενθυμίσει ότι «είναι ωραίο να κάνεις όνειρα».

Ο Αμαρυνθιακός έχασε δίκαια από μια εξαιρετική ομάδα, όπως η Ελλάς Σύρου. Ένα γκρουπ που παίζει με ηρεμία, συνδυαστικό ποδόσφαιρο με σωστές μεταβιβάσεις και πειθαρχία.

Για το γεγονός ότι ο Αμαρυνθιακός χθες έπαιξε στο Στάδιο, η Δημοτική αρχή φέρει μεγάλη ευθύνη.

Δεν θα σταθώ στο αν το γήπεδο Αμαρύνθου ανήκει στην κατηγορία Β2 ή Γ1, κι αν έχει χωρητικότητα 500 ή 480 θέσεις.

Θα σταθώ στο ότι η ομάδα μακριά από την έδρα της χάνει τη δυναμική της κι αποδείχθηκε περίτρανα και στην προηγούμενη, (αλλά πρόσφατη εξορία της λόγω της επισποράς που …παρατράβηξε), που απώλεσε παιχνίδια, τα οποία (το υπογράφω) στην Αμάρυνθο θα ήταν τρίποντα.

Κι εγώ πιο βολικά αισθάνομαι στο δικό μου σπίτι, παρά σε ξένα. Κι επιπλέον, χθες 50 Συριανοί δεν άφησαν τα λεφτά τους στην Αμάρυνθο, αλλά στη Χαλκίδα.

Απλώς να υπενθυμίσω ότι και ο Απόλλων Ερέτριας όταν είχε ανέβει στη Γ’ Εθνική με κόουτς τον Βαλκάνο και πρόεδρο τον Κοντσιλίδη αγωνίστηκε ολόκληρη τη σεζόν στο Ενωσιακό στο Πέι Δοκού! Κάτι δεν πάει καλά.

Ο Ελλήσποντος έχει κάθε λόγο να νιώθει περήφανος για τα παιδιά του και για τον αρχηγό του, τον Νίκο Γκίκα, ο οποίος μοιάζει με τον Τσικίνιο.

Στο προβάδισμα (3-1) της Χαλκίδας, που βάσει εικόνας ήταν άδικο για την ομάδα της Λαμψάκου, ξεκίνησα να γράφω το κείμενο. Στο 3-2 πρόσθεσα «ο Ελλήσποντος μείωσε σε 3-2 στο 92’».

Εντάξει λέω, δεν χάλασε ο σχεδιασμός. Αλλά στο 3-3 το πλήκτρο BackSpace πήρε φωτιά.

Η Ερέτρια έχει ιστορία και είναι οξύμωρο στα όρια του απαγορευτικού να παίζει τη ζωή της στο κέρμα, με μια 11αδα κι έναν αναπληρωματικό.

Σίγουρα έτυχαν πολλές αναποδιές μαζεμένες, αλλά ο Ακριτίδης και οι διαθέσιμοι «πολεμιστές» του κατάφεραν να περάσουν από συμπληγάδες πέτρες και να βρουν την Ιθάκη τους.

Η Ιστιαία δεν κατάφερε να επαναλάβει την περσινή εποποιία, αλλά έκανε μεγάλη προσπάθεια κάτω από αντίξοες συνθήκες και αξίζει τον σεβασμό μας, προδομένη εδώ και δυο χρόνια από μια δημοτική αρχή, που αδυνατεί να εξασφαλίσει τη θέση της ομάδας-σημείο αναφοράς για την περιοχή, στον φυσικό της χώρο.

Πριν πάω προχθές στο Στάδιο Χαλκίδας για το ματς Χαλκίδα-Ελλήσποντος είδα 20 λεπτά στον ΣΚΑΪ το ντέρμπι Λάρισα-Ηρακλής.

Εχω γυρίσει με τον ΠΑΟΚ, σίγουρα όχι όλα, αλλά πάρα πολλά γήπεδα στην επικράτεια. Στην τηλεοπτική θέα, όμως, του AEL FC ARENA, θυμήθηκα ότι έχω βρεθεί εκεί για λογαριασμό της Αρτάκης, γιατί η ίδια ανέβασε τον πήχη ψηλά και μεγάλωσε τις προσδοκίες και το ταβάνι της.

Όταν φέρνεις Κοροβέση, Πολίτη, Φατιόν, Κανούλα, Γιανιτσάνη μέσα σε ένα καλοκαίρι, ο στόχος είναι ένας: Η κορυφή! Και δεν δύναται να αναγάγουμε σε επιτυχία την κατάληψη της 3^ης θέσης.

Άλλο, όμως, αυτό και άλλο να …ισοπεδώνουμε τη λογική, για μια ομάδα που με τα καλά της και τα κακά της, είναι βέβαιο ότι σύντομα θα μας …υποχρεώσει να ξαναβάλουμε δυο αλλαξιές και το λάπτοπ σε ένα σακ βουαγιάζ για να ταξιδέψουμε σε γήπεδα που βλέπουμε από την τηλεόραση, αλλά δεν τα έχουμε επισκεφτεί…