Μια συγκλονιστική μαρτυρία και σημείο Αγιοφάνειας του μακαριστού Μητροπολίτη Χαλκίδος Νικολάου

* Γράφει ο Κώστας Κεμίδης, δικηγόρος- συγγραφέας

I) Πρόσφατα (19/1/25), η Ιερά Μητρόπολή μας, με την πρωτοβουλία του Ποιμενάρχη μας κ.κ. Χρυσοστόμου, πραγματοποίησε και ολοκλήρωσε, με άρτιο και υποδειγματικό τρόπο την επετειακή και Επιμνημόσυνη Δέηση-Εκδήλωση, με την συμπλήρωση 50ετίας, από την Ιερά Κοίμηση του μακαριστού και αλησμόνητου και χαρισματικού, πρώην Μητροπολίτου μας, Κυρού Νικολάου (Σελέντη).

Η εκδήλωση, αυτή, έγινε στον Ιερόν Ναόν Ευαγγελίστριας Κανήθου στην οποίαν είχαν προσκληθεί και παρευρέθησαν, πλείστοι -εν ενεργεία- Ιεράρχες από διάφορα μέρη της Ελλάδας, προεξάρχοντος του Γέροντος και αδελφικού φίλου του αείμνηστου Ιεράρχη, κ.κ. Σεραφείμ, Μητροπολίτου Καρυστίας και Σκύρου, ο οποίος και μίλησε, όπως και ο Ποιμενάρχης μας κ.κ. Χρυσόστομος.

Αμφότεροι οι ομιλητές, μίλησαν με πολύ συγκινητικά λόγια και σκιαγράφησαν τον μακαριστό Ιεράρχη, παρουσιάζοντας τα πλούσια πνευματικά και ψυχικά του χαρίσματα, με τα οποία εκοσμείτο ο Νικόλαος, από μακράς ηλικίας, μεγαλωμένος (όπως τόνισαν οι ομιλητές), μέσα στον Ιερόν Ναόν της Παναγίας, της Μεγαλόχαρης Τήνου, που καθημερινά προσήρχετο να προσευχηθεί, κατά μόνας, υπό την σκιάν και την σκέπη της Υπεραγίας Θεοτόκου.

Για τον λόγο αυτόν και ο Τηνιακός λαός, αποκαλούσε τον Νικόλαο «παιδί της Παναγίας», θέλοντας να τονίσουν, με την προσφώνηση αυτή, την αγάπη του, την ευλάβειά του και την πλήρη και ανυπόκριτη αφοσίωση και παράδοσή του, στα χέρια της Παναγίας μας.

II) Τα 15γουστα της 10ετίας 1990-2000, πήγαινα κάθε χρόνο στην Ιερά Μονή Αγ. Νικολάου Άνω Βάθειας, φιλοξενούμενος από την εκεί Αδελφότητα και κυρίως, μετά επικοινωνία και συναίνεση της αείμνηστης Γερόντισσας Μακρίνας, που με αγαπούσε (όπως και όλη την οικογένειά μου) πολύ.

Μάλιστα, γνωρίζοντας την αγάπη μου για τον Νικόλαο, μου υπέδειξε να κοιμάμαι στο κελάκι, όπου διέμενε, εν ζωή, ο Νικόλαος, οσάκις ανέβαινε στην Ι. Μονή, για προσευχή και μελέτη.

Ένα βράδυ, του 15γουστου του έτους 2000, καθήμενος στην Τράπεζα, της Μονής και συζητώντας με τις Μοναχές, με ρώτησε η Γερόντισσα Μακρίνα, αν μου είπε κάτι ο Ζαχαριάς και συγκεκριμένα για την συνάντησή του με τον αείμνηστο Νικόλαο, έξω από την Ιερά Μονή.

Αιφνιδιάστηκα στην αρχή από την μεγάλη έκπληξη που ένιωσα, γιατί αυτό που άκουσα ήταν κάτι το πρωτοφανές, δεδομένου ότι ο Νικόλαος είχε κοιμηθεί, προ 25ετίας.

Στην συνέχεια της είπα ότι ο Ζαχαριάς δεν μου είχε πει κάτι σχετικό και αμέσως μετά, μου είπε, ότι του επιτρέπει να μου αναφέρει για την απίστευτη και υπέρλογη συνάντησή του με τον επίσκοπο Νικόλαο.

Ο Βασίλης Ζαχαριάς, είναι οικοδόμος, καταγόμενος από την Άνω Βάθεια, βοηθάει το Μοναστήρι και μεταφέρει συχνά την αλληλογραφία του Μοναστηριού με το αγροτικό του αυτοκίνητο, ενώ είναι και ευλαβής προσκυνητής, πηγαίνοντας τακτικότατα με τα παιδιά του και τα εγγόνια του στην Ι. Μονή Αγ. Νικολάου, να προσευχηθούν. 

III) Έτσι, την επόμενη ημέρα, συναντηθήκαμε στο Εκκλησάκι του Αγ. Νικολάου και μετά την παράκληση, καθίσαμε στο πεζούλι, έξω του ναού και του είπα αυτό που μου είχε αναφέρει η Ηγουμένη Μακρίνα. Αρχικά δίστασε να μου πει, αλλά όταν του είπα, πως η Γερόντισσα του επιτρέπει, άρχισε να μου διηγείται, τί είχε συμβεί.

Να τι μου είπε ο Ζαχαριάς: 

 «Κυρ Κώστα, πέρσι στις 18 Δεκεμβρίου, πήρα την γυναίκα μου και με το αυτοκίνητό μου πέρασα πρώτα από το Μοναστήρι (η γυναίκα μου πήγε μέσα στο Μοναστήρι και άφησε την αλληλογραφία της Μονής στην Νεκταρία, Μοναχή) και εγώ την περίμενα στο αυτοκίνητο, με αναμμένη την μηχανή του γιατί έκανε κρύο, για να πάμε μαζί στο ΙΚΑ Αλιβερίου να αγοράσω τα ένσημα, τα οικοδομικά μου.

• Ξαφνικά βλέπω από τα δεξιά μου (Νότια) και από την κάτω πλευρά του κτιρίου της Μονής να ανεβαίνει, για να πλησιάσει την είσοδο της Μονής, ένας Μοναχός (ιερέας), φορώντας το σκουφάκι του μοναχού. Βγήκα από το αυτοκίνητο και τον συνάντησα, λέγοντάς του «την ευχή σας Γέροντα» και αμέσως μετά:
• Παππούλη από πού είστε;
• Από εδώ είμαι από την μητρόπολη Χαλκίδας. Είμαι ιερομόναχος και λέγομαι Νικόλαος.
• Δεν σας γνωρίζω, συγγνώμη που λειτουργείτε στη Βόρεια Εύβοια;
• Ναι, λειτουργώ και στη Βόρεια Εύβοια.
• Λειτουργήσατε σήμερα εδώ;
• Ναι λειτουργήσαμε.
• Τι γιορτή είναι σήμερα;
• Ευλογημένε, δεν είναι του Αγίου Μοδέστου σήμερα;
• Συγχωρήστε με, δεν το γνώριζα.

Μου πρότεινε μετά να πάμε μέσα στο Μοναστήρι, στο κελάκι της Γερόντισσας.

Τον χαιρέτησα και του είπα πως δεν θα μπορέσω γιατί έχω σκοπό να πάω στο ΙΚΑ στο Αλιβέρι για δουλειά. Τον άφησα να μπει στο Μοναστήρι και εγώ επέστρεψα στο αυτοκίνητο (έκανε και πολύ κρύο εκείνη την ημέρα), περιμένοντας την γυναίκα μου για να φύγουμε.

Αμέσως, βλέπω την γυναίκα μου να βγαίνει από την πόρτα του Μοναστηριού, μαζί με την Μοναχή Νεκταρία. Βγήκα, πάλι από το αυτοκίνητο και χαιρέτησα την Νεκταρία, λέγοντας της για την Θεία Λειτουργία που είχαν, πως «εμείς δεν μπορούμε να έλθουμε γιατί θα πάμε στο Αλιβέρι» και ότι συνάντησε τον Μοναχό πριν από λίγο τον Νικόλαο, (όπως του είπε πως λέγεται) και του είπε πως λειτούργησε στην Θεία Λειτουργία για τον Άγιο Μοδέστο.

Έμεινε άφωνη και έκπληκτη για λίγο και μετά (που συνήλθε από την έκπληξη), μου είπε πως κάτι το περίεργο και πρωτοφανές είναι αυτό και να το αναφέρω στην Γερόντισσα, γιατί «Θεία Λειτουργία κάναμε μόνες μας στην εκκλησία, χωρίς, κανέναν ιερέα».

Πράγματι, μετά από λίγο καιρό (η Γερόντισσα ήταν άρρωστη στο Νοσοκομείο), πήγα και συνάντησα την Γερόντισσα Μακρίνα στο Μοναστήρι - μετά  από τηλεφώνημά της - στην οποία μετέφερα όσα είχα δει και όσα είχα ακούσει από τον Μοναχό Νικόλαο.

Μου είπε να της περιγράψω πως ήταν (νέος ή ηλικιωμένος κλπ) και της είπα σχετικά. Αυτή, αμέσως κάτι υποπτεύθηκε - προφανώς - και μου λέγει: «Αν σου φέρω το Άλμπουμ των φωτογραφιών που έχουμε στη Μονή, μπορείς να τον αναγνωρίσεις αν τον δεις;»

Της απάντησα να φέρει το Άλμπουμ και θα τον αναγνωρίσω, αφού έχω πρόσφατα πολύ ζωντανή την όψη του στην μνήμη μου. Μου έφερε το άλμπουμ και άρχισε να μου δείχνει διάφορες φωτογραφίες από την ζωή και την κηδεία του Μητροπολίτη Νικολάου Σελέντη, τον οποίο - σημειωτέον - δεν είχα γνωρίσει, ούτε και είχα δει ποτέ μου όσο ζούσε.

Μόλις, όμως, είδα τις φωτογραφίες, τον αναγνώρισα αμέσως και είπα στην Γερόντισσα δυνατά. Αυτός είναι. Είμαι απόλυτα σίγουρος. Η Γερόντισσα με συμβούλεψε να μην αναφέρω τίποτε σε κανένα, και να πάω να δω τον π. Πολύκαρπο, να του γνωρίσω το συμβάν.

Πράγματι, επισκέφθηκα τον Γέροντα π. Πολύκαρπο και αφού τον ενημέρωσα σχετικά μου απάντησε να μην πω τίποτα - ιδιαίτερα σε ανθρώπους που δεν γνωρίζω -ενώ επικοινώνησα και με τον Μητροπολίτη Φθιώτιδας κ. ΝΙΚΟΛΑΟ, όπως με συμβούλεψε η Γερόντισσα Μακρίνα, ο οποίος μου ζήτησε να γράψω σε ένα χαρτί όλο το περιστατικό της συνάντησής μου με τον συγχωρεμένο πρώην Μητροπολίτη Χαλκίδας ΝΙΚΟΛΑΟ Σελέντη, πράγμα που έγινε».

Όντως, θαυμαστός ο Θεός, εν τοις Αγίοις Αυτού.

IV) Πριν τελειώσω, με πολύ συγκίνηση και κατάθεση ψυχής, το ευλαβικό τούτο προσκύνημά μου, στην ιερά μνήμη του αειμνήστου Ιεράρχου μας Νικολάου, επιθυμώ στο σημείο τούτο, να θυμίσω στην αγάπη σας, πώς εκφράστηκαν δύο σύγχρονοι, Μεγάλοι Άγιοι της Εκκλησίας μας, πληροφορηθέντες, με φωτισμό του Αγίου Πνεύματος, την Ιερά Κοίμησή του. Είναι, ο Άγιος Παΐσιος, ο Αγιορείτης και ο Άγιος Ιάκωβος, ο Ασκητής.

Τον καιρό που κοιμήθηκε ο Ιεράρχης, δηλαδή, το έτος 1975, ο Άγιος Παΐσιος (ασκήτευε ακόμη, σε κελί της Iερής Μονής Σταυρονικήτα του Αγίου Όρους). Πληροφορηθείς, με Θεία αποκάλυψη, την Κοίμηση του Νικολάου, στις 19 Ιανουαρίου 1975, εδήλωσεν: «Σήμερα, εκοιμήθη ένας δεύτερος Άγιος Νεκτάριος. Ο Χαλκίδος Νικόλαος».

Επίσης, ο νέος Άγιος της Εκκλησίας μας, ο Άγιος Ιάκωβος, ο Ασκητής, που ήταν Ηγούμενος της I. Μονής του Οσίου Δαυίδ του Γέροντος, στις Ροβιές Ευβοίας, ζώντος, ακόμη, του Νικολάου, έλεγε προς όλους: «Έχομεν Άγιον Αρχιερέα».

Μετά δε την Κοίμησή του, διηγείτο -μετά δακρύων- την αποκάλυψη που του έκανε ο Θεός, «ότι ο Νικόλαος συλλειτουργεί με τον Όσιο Δαυίδ, τον Γέροντα, στο Θυσιαστήριο, δίπλα στον Θρόνο του Θεού, υμνώντας μετά των Αγίων Αγγέλων, την λαμπρότητά Του».

Κλείνοντας το παρόν αφιέρωμά μου, ταπεινά και ευλαβικά, στον Άγιο Ιεράρχη μας, ικετεύω θερμά τον Πανάγαθο Θεό και Δέσποτα της ζωής μου, Κύριον Ιησού Χριστό, να δεχθεί αυτό, από της ψυχής μου την αγάπη, ως θυμίαμα εύοσμον, ενώπιον Του, και να ευλογήσει να γίνει τούτο, το άναμμα ενός κεριού στο καντηλάκι της ψυχής μου, που καίει και θα καίει άσβηστο για πάντα στην ζωή μου, για τον Φωτισμένο και Άγιον Ιεράρχη μας Νικόλαο.

Κλείνω με ένα τετράστιχο ποίημά μου, παρμένο από μεγαλύτερο ποίημά μου με τον Τίτλο: «Νικόλαος Σελέντης. Ο Καλός Ποιμενάρχης».

Δέξου, Παντοτεινέ Ποιμενάρχα μας,

Λίγα λουλούδια μυρωμένα,

βγαλμένα από τον Κήπο της Καρδιάς,

και με δάκρυα ποτισμένα.

Αιωνία η μνήμη Αυτού.

Καλή Ανάσταση και

Καλή Αντάμωση (κατά την Γενική Ανάσταση όλων των νεκρών).