Σου έχει περάσει ποτέ από το μυαλό να αυτοκτονήσεις;

Από τα υψηλότερα ποσοστά αυτοκτονιών εμφάνιζαν οι χώρες του Βορρά και αυτό ερμηνευόταν, μεταξύ άλλων, από τον πιο αυστηρό τρόπο ζωής των κατοίκων και τη μουντή ατμόσφαιρα που ευνοεί τις πεσιμιστικές διαθέσεις.

Ωστόσο, η πρωτοφανής οικονομική κρίση στην Ελλάδα είχε ως αποτέλεσμα να οδηγηθούν σε αδιέξοδο δεκάδες συνάνθρωποι μας. Ο αυξανόμενος όγκος των απελπισμένων, αύξησε και το ποσοστό όσων διαβαίνουν τη λεπτή κόκκινη γραμμή και τερματίζουν τη ζωή τους (ή αποπειρώνται ανεπιτυχώς) αποδεικνύοντας ουσιαστικά πως ο οικονομικός παράγοντας παίζει και εδώ έναν νευραλγικό ρόλο.

Στην Εύβοια, δυστυχώς, όλο και πιο συχνά γινόμαστε μάρτυρες αυτοκτονιών. Να θυμίσουμε την περίπτωση του ασφαλιστή Μάκη Ρέλια, του νεαρού ασφαλιστή από τη Λίμνη, αλλά και πολλών άλλων με πιο πρόσφατο παράδειγμα τη βουτιά θανάτου που έκανε ένας μεσήλικας από την Υψηλή Γέφυρα.

Τι απαντούν, όμως, άνθρωποι της καθημερινότητας για το φαινόμενο της αυτοκτονίας; Τους έχει περάσει ποτέ απ' το μυαλό; Ουσιαστικά, πόσο κοντά είναι ο καθένας από εμάς στο να "φύγει" με δική του πράξη για τον άλλο κόσμο; Για να δούμε τις απαντήσεις.

Δώρο Θεού χαρακτηρίζει τη ζωή ο Σπάρτακος Μούκας και επικρίνει όσους δεν το εκτιμούν αποφασίζοντας να αυτοκτονήσουν. "Οχι, δεν μου έχει περάσει ποτέ από το μυαλό και δεν θα το επιχειρούσα ποτέ" τονίζει με αποφασιστικότητα ο Σπάρτακος και συνεχίζει: "Αυτοκτονούν όσοι βλέπουν μόνο την αρνητική πλευρά της ζωής. Τι να πουν, όμως, όσοι εκ γενετής ή κατά τη διάρκεια της ζωής του βρέθηκαν σε μειονεκτική σωματικά ή νοητικά θέση και παλεύουν για να αποδείξουν ότι αξίζει να ζεις;" ισχυρίζεται ο ίδιος θυμίζοντας μας κάπως το απόφθεγμα "ο άνθρωπος είναι υποχρεωμένος να ζει".

 

 

Νέες κοπέλες  η Ιωάννα Λιάσκου και η Ταμάρα Γιακόβλεβιτς δεν έχουν καν διανοηθεί να φύγουν οικεία βουλήσει από τον μάταιο τούτο κόσμο. Σκεπτόμενες, όμως, το μέλλον, φαντάζονται καταστάσεις που θα μπορούσε να τους περάσει από το μυαλό. "Δεν ξέρεις ποτέ τι μπορείς να κάνεις αν βρεθείς με ένα υπέρογκο χρέος το οποίο δεν μπορείς να αποπληρώσεις" λέει η Ιωάννα.

 

Αντίθετα, η Ταμάρα υπεραγαπά τους γονείς της και δεν μπορεί να διανοηθεί τη ζωή της χωρίς αυτούς...

 

 

Η αγάπη της μάνας για το παιδί είναι πολύ ισχυρή. Γι' αυτό και η Αρτεμις Αργυρίου υποθέτει πως θα μπορούσε να έρθει σε απεγνωσμένη κατάσταση, αν ήταν μητέρα και έχανε το παιδί της. Τόσο η ίδια, όσο και η φίλη της, Μαρία Σπύρου, δεν διανοούνται βέβαια να κάνουν κάτι τέτοιο. Ιδιαίτερα η Μαρία είναι κάθετη: "Η ζωή συνεχίζεται ό,τι και να μας συμβεί" υποστηρίζει.

 

Μία ακόμη παράμετρο της αυτοκτονίας δίνει η Κέλυ Τρίτα, η οποία απορρίπτει οποιαδήποτε τέτοια σκέψη. "Θα έκανα δυστυχισμένη την οικογένειά μου και θα γέμιζα με τύψεις τους δικούς μου ανθρώπους, αν αποφάσιζα να δώσω τέλος στη ζωή μου. Οποιος παίρνει τέτοια απόφαση τιμωρεί τους υπόλοιπους και όχι τον εαυτό του" αναφέρει δίνοντας βάση στον πόνο που προκαλεί στους ζωντανούς η απονενοημένη ενέργεια.

 

Η αντιμετώπιση εξαιρετικά δύσκολων καταστάσεων είναι αναπόφευκτη κάποια στιγμή στη ζωή μας. Και όντως υπάρχει πιθανότητα να σκεφτούμε φευγαλέα πως δεν αξίζει να ζούμε. Ομως, η αληθινή μαγκιά είναι να μείνουμε εδώ -σ' αυτόν τον κακώς καμωμένο κόσμο- και να παλέψουμε με αξιοπρέπεια για την επιβίωσή μας. Σε οριακές καταστάσεις βέβαια -αξίζει να δείτε την ταινία "η θάλασσα μέσα μου" που πραγματεύεται τη ζωή ενός τετραπληγικού ο οποίος θέλει να αυτοκτονήσει- η συζήτηση μπορεί να τραβήξει εις μάκρος...