Η χαμένη πολ ποζίσιον της Αρτάκης, το ντέρμπι της Αιδηψού, η αδικία στον Ευσταθίου κι ο αξιόλογος Μεθενίτης

*Του Γιάννη Τρυφωνίδη

Η Αρτάκη νίκησε στην πρεμιέρα τη Σύρο, πήρε την πολ ποζίσιον, αλλά στη φόρμουλα της Γ’ Εθνικής τα λουκούμια προσπέρασαν και επί της ουσίας ο λόγος που άνοιξαν την βαθμολογική ψαλίδα είναι οι δυο εντός έδρας ήττες του ΑΟΝΑ από Κόρινθο και Αστέρα Σταυρού.

Και το είχε πει ο Βαγιάννης αμέσως μετά την επικράτηση (με 2-1) επί της Σύρου, ότι η συγκεκριμένη ομάδα θα είναι διεκδικήτρια. Τότε με είχε παραξενέψει, αλλά τα γεγονότα τον δικαιώνουν.

Μετά που ψαχτήκαμε λίγο, διαπιστώσαμε ότι η Σύρος είχε βάλει τις βάσεις από την περσινή σεζόν, τη στιγμή που στην Αρτάκη το ράβε-ξήλωνε έχει γίνει συνήθεια. Επομένως και …ποδοσφαιρικά όλο αυτό που συμβαίνει δεν είναι και τόσο παράλογο.

Βέβαια, οι εννιά στους δέκα έλεγαν ότι θα ξεφουσκώσει η Σύρος, ωστόσο αποδεικνύεται ότι συνεχίζει τον δρόμο της με το γκάζι πατημένο ...και ο Κούγιας βλέπει εφιάλτες.

Στην Λάμψακο που βρέθηκα το Σάββατο, μου έλεγε ένας φίλος ότι για την Αρτάκη θα είναι καλό το "Χ" στις 12 Γενάρη μέσα στη Σύρο για να καβατζώσει την ισοβαθμία.

Και του απάντησα ότι δεν βλέπω να πετάει εύκολα βαθμούς η Σύρος, οπότε και το "Χ" μπορεί στο τέλος να μην φτάσει στην Αρτάκη (σ.σ. σίγουρα δεν πρέπει να χάσει).

Και το έλεγα με το σκεπτικό ότι θα διατηρηθεί το -5. Που να ήξερα ότι δυο ώρες αργότερα η διαφορά θα …εκτοξευόταν στο -8.

Η ομάδα έμεινε πίσω, αλλά είναι ντροπή ορισμένοι χαρακτηρισμοί -που διάβασα στο facebook-, για τα παιδιά που φοράνε την ερυθροκίτρινη ριγωτή.

Τέτοιους χαρακτηρισμούς δεν έχουμε δει στα σόσιαλ μίντια των μεγάλων ΠΑΕ που μετά από άσχημες ήττες οι αντιδράσεις του κοινού αγγίζουν τα όρια της ανθρωποφαγίας.

Αν η ομάδα πιστεύει ότι κάποια παιδιά δεν δίνουν το 100%, αυτή έχει το καρπούζι και το μαχαίρι, αλλά έτσι δεν φτιάχνονται οι ομάδες.

Ο Αμαρυνθιακός ήταν συμπαγής στη Μύκονο και θα μπορούσε να φύγει με το διπλό αν ο Τόρα είχε πλασάρει καλύτερα στην κλασικότερη φάση του πρώτου ημιχρόνου. Και τέτοιες φάσεις για τον Τόρα είναι βούτυρο στο ψωμί του.

Από 'κει και πέρα η απουσία του Μπρένερ στο δημιουργικό κομμάτι είναι εμφανής.

Μπορεί να μην είχε ανοίξει λογαριασμό με τα δίχτυα (και γενικότερα δεν φημίζεται για το σκοράρισμα), αλλά θα έπρεπε να υπάρξει καλύτερη διαχείριση.

Διότι δεν τον τσίμπησε ξαφνικά μύγα τσε-τσέ, όσο …αντιεπαγγελματική κι αν μοιάζει η απόφαση να την …κάνει με ελαφρά πηδηματάκια.

Κι απ’ ότι έχω μάθει, ούτε ήταν κανένας βαρύμαγκας. Συνεπής ήταν στις υποχρεώσεις του σε ένα δύσκολο περιβάλλον για τον ίδιο. Φαντάζομαι και για την σύντροφό του (σ.σ. το σκυλάκι τους, εντάξει, όπου και να το πας, κάθεται. Που θέλει να πάει, στη Νέα Υόρκη;)…

Μίλησα με έναν Αιδήψιο πριν το ντέρμπι Αιδηψός-Κάρυστος. Μου λέει: Γιάννη, γυαλίζει το μάτι της, θα νικήσει η Αιδηψός και όχι με ένα γκολ διαφορά. Τον ρωτάω, θα βάλει δυο γκολ; Απαντάει: Μη σου πω και τρία.

Τελικά έβαλε τρία, έφαγε τρία, αλλά πραγματικά γυάλιζε το μάτι της, όταν μπαίνεις μέσα στο γήπεδο και με το καλημέρα προηγείσαι 2-0 κόντρα στη καλύτερη άμυνα της Ευρώπης (σ.σ. σημαντική η απουσία του Ντόνκορ για τον ΑΟΚ, ίσως αυτό ήταν …χειρότερο και από το γεγονός ότι μια βδομάδα νωρίτερα δεν νίκησε τον Ταμυναϊκό).

Μετά αποβλήθηκε ο Αναστασιάδης της Αιδηψού. Στους πανηγυρισμούς! Πως τα κατάφερε, δεν ξέρω, γιατί περί κατορθώματος πρόκειται.

Όπως είχε αποβληθεί ο Μπαλάφας σε "ρώσικη ρουλέτα" Αρης-ΠΑΟΚ στο Χαριλάου. Ευστόχησε από την άσπρη βούλα και έβγαλε τη φανέλα και την ανέμιζε...

Έφαγε κόκκινη και βγήκε το σύνθημα ‘ΠΑΟΚ σ’ αγαπώ, ΠΑΟΚ είσαι ο ένας, κόκκινη σε πέναλτι δεν έφαγε κανένας’.

Εικάζω ότι 11 εναντίον 11, δύσκολα θα έχανε η Αιδηψός που διαμαρτυρήθηκε για την κόκκινη.

Ο ΑΟΚ έχει ποιοτικές μονάδες, ισοφάρισε, αλλά τα τσακάλια του Αναγνώστου ξαναπήραν το προβάδισμα. Ο Καράβολας, όμως, ο οποίος δεν είναι φετινή μεταγραφή και υπήρχε στο ρόστερ, παραμένει σταθερή αξία και κομβικός, και χάρισε στην ομάδα του έναν πολύτιμο βαθμό (τηρουμένων των αναλογιών).

Η Κάρυστος ήξερε ότι πάει να παίξει σε μια έδρα-απόρθητο φρούριο και εντέλει βρήκε κέρδος μέσα από τη χασούρα της. Σαφώς και τα παιδιά ήταν επηρεασμένα από την τραγωδία που χτύπησε την οικογένεια του Αλέξανδρου Σπανού. Δεν έχω λόγια.

Θα δανειστώ έναν στίχο του Νότη Σφακιανάκη που λέει: Χάρε να ήσουν άνθρωπος, για μια ώρα μόνο, να νιώσεις από μοναξιά, να νιώσεις από πόνο.

Ο Νίκος Ευσταθίου επειδή είναι ένα εκπληκτικό παιδί, μιλώντας στην "έντυπη Γνώμη" έκανε λόγο για κόκκινες γραμμές που ξεπεράστηκαν, αλλά δεν θέλησε να πει περισσότερα. Κι όταν ο άνθρωπος περάσει την κόκκινη γραμμή του, δεν υπάρχει επιστροφή. Ισχύει για όλους.

Όμως, τα «γαλλικά» που ακούστηκαν από την εξέδρα για τις επιλογές στο αρχικό σχήμα, στον αγώνα με την Ερέτρια, ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι.

Στο μεταξύ ο Τρεπεκλής -για παράδειγμα- είχε πρόβλημα και μπήκε με ρίσκο στο β’ ημίχρονο, αλλά που να το ξέρει αυτός που βρίζει από την εξέδρα έναν προπονητή, που είναι η επιτομή του ήθους και της εργατικότητας και που είχε φέρει τον Λήλα με 28β. στην 4^η θέση (και με μόλις μια ήττα στο Αλιβέρι από τον πρωτοπόρο Ταμυναϊκό).

Αλλά και ροτέισον να έκανε ο Νίκος, δικαίωμά του. Αλλά ξέχασα, πάει και ο Λήλας για πρωτάθλημα, όπως ο Αμαρυνθιακός και ο Άρης Θεσσαλονίκης, που έδιωξε τον Μάντζιο για να μην χάσει τον τίτλο! Που έχει να πάρει κύπελλο από τότε που δεν υπήρχε στη Θεσσαλονίκη, όχι η μακέτα του μετρό, αλλά ούτε αστικό.

Ο Θανάσης Μεθενίτης είναι ένας εξίσου σοβαρός άνθρωπος και αξιόλογος προπονητής.

Και μπορεί να γράψαμε ότι ήταν σχεδόν βέβαιο πως θα είναι ο αντικαταστάτης του Ευσταθίου (σ.σ. στη λογική ότι στον Μεθενίτη θα στρεφόταν η διοίκηση), αλλά η συμφωνία δεν ήταν και τόσο εύκολη, υπό την έννοια ότι ο Λήλας φέρεται να είχε αρκετά λειτουργικά προβλήματα, τα οποία δυσκόλευαν τη ζωή του Ευσταθίου. Και για να πει το «ναι» ο Μεθενίτης, έπρεπε να πάρει κάποιες εγγυήσεις. Αρκεί να τηρηθούν.

Διάβασα και τη δήλωση παραίτησης του Θωμά Σαραντάρη, που είναι γνωστή η αγάπη του για την ομάδα.

Ο πρόεδρος Γιώργος Νερούτσος δεν αντιλέγω ότι προσφέρει και θέλει να δει την ομάδα του ψηλά, αλλά αν δεν εκλείψουν οι τάσεις αυτοκαταστροφής, ο Λήλας θα σαμποτάρει τον ίδιο του τον εαυτό, η προσπάθεια θα μείνει μισή και είναι κρίμα, γιατί σε αγωνιστικό επίπεδο από το καλοκαίρι έχει γίνει πολύ σοβαρή δουλειά.