ΧΑΛΚΙΔΑ- ΡΕΠΟΡΤΑΖ: Γιατί δεν συμμετέχει πια ο κόσμος στις απεργίες;

Κάποτε γινόταν γενική απεργία στην Ελλάδα (τις δεκαετίες 1980 και 1990) και παρέλυε όλη χώρα.

Τα σχολεία ήταν κλειστά ενάμιση μήνα το 1982 στη μεγάλη απεργία των εκπαιδευτικών και δεν υπήρχε κανένας απεργοσπάστης.

Τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς έμεναν ακινητοποιημένα και στους δρόμους επικρατούσε ένα χάος, στις δημόσιες υπηρεσίες  δεν υπήρχε ψυχή, αλλά και στο ιδιωτικό τομέα η απεργία ήταν καθολική.

Πολυκαταστήματα και επιχειρήσεις δεν λειτουργούσαν και οι απεργιακές πορείες και συγκεντρώσεις συγκέντρωναν χιλιάδες και όχι μία χούφτα ανθρώπους, όπως σήμερα.

Γιατί όμως  δεν συμμετέχει πια ο κόσμος στις απεργίες; Αυτό είναι το θέμα του σημερινού μας ρεπορτάζ και απαντούν τέσσερις γυναίκες, διαφόρων επαγγελμάτων.    

Η Βασιλική Αγγελοπούλου, από το Αλιβέρι, νοσοκομειακή φαρμακοποιός, πιστεύει ότι είναι θέμα νοοτροπίας και σημειώνει:

« Οι νέοι απέχουν αρκετά από τις απεργίες γιατί δεν πείθονται ότι θα έχει αποτέλεσμα η συμμετοχή τους, ενώ αντίθετα το οικονομικό αντίκτυπο που υπάρχει είναι μεγάλο, αφού χάνουν σημαντικό μέρος του εισοδήματος.»

Η Άννα Καραγιάννη, από την Αρτάκη, συνταξιούχος εκπαιδευτικός, θίγει την τρομοκρατία των νέων εργαζόμενων και σχολιάζει:

« Κυρίως οι νέοι δεν έχουν τόσο συμμετοχή γιατί η κυβέρνηση τους έχει βάλει σε κλίμα φόβου ότι θα χάσουν τις θέσεις τους, αφού οι περισσότεροι είναι συμβασιούχοι. Επίσης, μεγάλο ρόλο παίζουν και οι απολαβές από τη στιγμή που μειώνονται αισθητά στις απεργίες.»

Η σχολική καθαρίστρια Ελένη Μπελίτσου, από την Χαλκίδα, εντοπίζει την αιτία της μη συμμετοχής στη μεγάλη περικοπή χρημάτων και τονίζει:

«Δεν κρατάνε μόνο το μεροκάματο, αλλά και τις κρατήσεις του εργοδότη, οπότε κάθε μέρα απεργίας σημαίνει σημαντική απώλεια του εισοδήματος σε εποχές που όλοι έχουμε ανάγκες.»

Την ίδια άποψη διατύπωσε και η μηχανολόγος μηχανικός Εβίνα Τσιμπού, από την Χαλκίδα, η οποία επισήμανε: « Η μεγάλη περικοπή των μηνιαίων απολαβών του εργαζόμενου είναι ο βασικός λόγος.»