Η μοίρα των προπονητών στην Εύβοια και σε όλο τον πλανήτη...

*Του Γιάννη Τρυφωνίδη

Όσοι προπονητές κι αν αλλάξουν στο επαγγελματικό και στο ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο (τα χούγια είναι ίδια) σε όλο τον πλανήτη, νομίζω ότι συμφωνούμε οι περισσότεροι πως τη μεγαλύτερη «γκέλα» την έκανε ο Αλαφούζος με τον Γιοβάνοβιτς. Το θέμα δεν είναι ποιον διώχνεις, αλλά και ποιον φέρνεις. Και πάμε στα δικά μας.

Στην Εύβοια τον χορό άνοιξε ο ΑΟ Χαλκίς και πήραν σκυτάλη η Αρτάκη και η Αναγέννηση Μαντουδίου.

Ο κόκκινος συναγερμός στην Αρτάκη χτύπησε το μεσημέρι της Δευτέρας και την Τρίτη (σ.σ. χθες) ακολούθησαν οι ανακοινώσεις. Για εμάς δεν είναι εύκολο, γιατί οφείλουμε να σεβαστούμε και τους προπονητές ως προσωπικότητες. Χρειάζεται ειδική διαχείριση.

Η γκρίνια στην Αρτάκη είχε ξεκινήσει από τα φιλικά και το κλίμα αμφισβήτησης το είχε «εισπράξει» ο Γιώργος Κούτσης.

Θυμήθηκα ότι είχα γράψει στην ανακοίνωση του ονόματός του, στις 19 Ιουνίου: «Εκπληξη με Γιώργο Κούτση».

Κάτι δεν μου κόλλαγε, δεν είχα καλό προαίσθημα, θεωρούσα ότι δεν ταιριάζουν τα χνότα του με το κλαμπ. Για να είμαι ειλικρινής, δεν ξέρω ποιες ήταν οι επιλογές που είχε στα χέρια του ο πρόεδρος Βαγιάννης.

Για το «ξαναζεσταμένο φαγητό» ο καθένας μπορεί να εκφραστεί ανάλογα, αλλά τώρα τα δεδομένα για την Αρτάκη και τον Διγκόζη είναι διαφορετικά. Η φαρέτρα έχει περισσότερα όπλα και μεγαλύτερη ποιότητα, η Αρτάκη δεν συμπληρώνει το παζλ της κατηγορίας, αλλά λογίζεται ως ένα από τα φαβορί για την κατάκτηση του τίτλου στον 3^ο όμιλο της Γ’ Εθνικής.

Η αποχώρηση ενός προπονητή και η απόφαση ενός διαιτητή είναι λόγος σήμερα να διχαστεί μια κοινωνία.

Ο μέσος Αρτακιανός βλέπει με καλό μάτι τον ερχομό του Διγκόζη. Είναι ένας προπονητής SL2. Από την άλλη, ο Κούτσης δεν πρόλαβε να ανασάνει και η άμμος στην κλεψύδρα του άδειασε. Προφανώς και η Αρτάκη είναι 1^η, αλλά βρισκόμαστε στην 3^η κι όχι στην 13^η αγωνιστική. Αυτό δεν είναι επιχείρημα. Αλλά τον χρόνο του δεν τον πήρε.

Στο Γύθειο που είναι μια μέτρια ομάδα (οι έδρες, όμως, δεν είναι εύκολες), η Αρτάκη δεν είχε καλή εικόνα και …απέδρασε στο 90’.

Εντός έδρας ο ΑΟΝΑ υποδέχθηκε δυο πολύ καλές και διαβασμένες ομάδες, τη Σύρο και τη Μύκονο. Την πρώτη την κέρδισε, τη δεύτερη όχι. Συμφωνώ με τον Κούτση, η Αρτάκη είχε τον έλεγχο στο β’ ημίχρονο, ωστόσο ο Βαγιάννης (κι όχι μόνο) έφυγε προβληματισμένος από το γήπεδο. Και έβαλε σε εφαρμογή το plan b. Δεν μπορώ να φανταστώ τι θα γινόταν αν κέρδιζε η Αρτάκη, έστω με μια …στραβοκλωτσιά, αφού δεν είχε συνοχή και χημεία, αλλά θα έκανε το 3Χ3. Εδώ κολλάει το …τώρα; Τι γίνεται τώρα;

Για τον Νίκο Κιαπέκο στην Αναγέννηση Μαντουδίου ο απολογισμός δεδομένα είχε αρνητικό πρόσημο (0/3). Ο ίδιος στις δηλώσεις του δεν άφηνε να εννοηθεί, αλλά το έλεγε ξεκάθαρα ότι το 0/3 ήταν προϊόν συγκυριών (το 0-3 από τον Ταμυναϊκό) και διαιτητικών λαθών (το 4-1 από την Αιδηψό).

Δεν τα είδα τα παιχνίδια και δεν έχω γνώμη.

Στο 2-0 από την Προποντίδα στον Βούρκο που ήμουν εκεί, ήταν περισσότερο μετρημένος στα λόγια του. Το ζητούμενο είναι τι πιστεύει και ο Καντζούρας. Τον Κιαπέκο της Καστέλλας με τα συνεχόμενα χρόνια παρουσίας του στην μεσσαπιώτικη ομάδα, την οποία οδήγησε στην Α’ ΕΠΣΕ και ήταν μια ομάδα υπόδειγμα στην κατηγορία (έχοντας στις τάξεις και έναν εξαιρετικό παράγοντα, τον Κυριάκο Καλυβίτη) τον είχαμε χαρακτηρίσει …Γκέραρντ της Εύβοιας. Αλλά η σχέση Κιαπέκου-Καστέλλας ήταν μπετόν αρμέ, έκφραση που είναι της μόδας αυτές τι μέρες. Έργο θεωρώ ότι πρόσφερε και στη Μακρυκάπα, άλλα έκτοτε δεν έχει καταφέρει να στεριώσει σε κάποιον πάγκο και δεν έχει βρει ένα σταθερό λιμάνι. Πολλές φορές παρασύρεται από το συναίσθημα.

Βέβαια, άλλο Αρτάκη, άλλο Αναγέννηση Μαντουδίου. Η μεν θέλει να ανέβει στην SL2, η δε να είναι ανταγωνιστική στην Α’ ΕΠΣΕ.

Το μάρμαρο …πλήρωσε και ο Τάσος Ταυταρίδης στον ΑΟ Χαλκίς. Είναι άδικο για έναν προπονητή να απομακρύνεται τη 2^η αγωνιστική. Ο Τοκπασίδης είχε απομακρυνθεί …νωρίτερα, αμέσως μετά την πρεμιέρα. Και δεν είχε χάσει, 0-0 με τη Σκεπαστή είχε έρθει ο ΑΟΧ. Είναι και το ειδικό βάρος που κουβαλάει ο εκάστοτε προπονητής που κάνει το τοπίο ακόμη πιο ζοφερό.

Οκ, χάθηκε ένα ματς στο Λιγκ Καπ από τον Ταμυναϊκό που έχει μια συνέχεια και μια συνέπεια στον τρόπο δουλειάς του Ντόβολη. Και μετά ήρθε η ήττα στην Κάρυστο με 4-0, στο μεγάλο ντέρμπι της πρεμιέρας. Βαρύ, δεν το συζητάμε, στράβωσε το ματς στο β’ ημίχρονο και κάτι που είναι να πάει στραβά, θα πάει, αλλά 4 γκολ μπορεί να φάει σε ντέρμπι και η Σίτι από τη Λίβερπουλ και το αντίστροφο. Η διοίκηση και δη ο Γιαμαρέλος έκρινε ότι έπρεπε κάτι να αλλάξει και από τη στιγμή που του καρφώθηκε στο μυαλό η ιδέα της αλλαγής, μετά έμοιαζε και αναπόφευκτη.

Καταλήγουμε λοιπόν στο …τόσο τετριμμένο, αλλά πέρα για πέρα αληθινό ότι αυτή είναι η μοίρα των προπονητών. Ο ήλιος μπορεί να δύσει από την ανατολή. Οι προπονητές ν’ αποφύγουν τα «φύγε εσύ-έλα εσύ» δεν υπάρχει περίπτωση…