Η Αρτάκη, ο Αμαρυνθιακός, η γυναίκα-ποδοσφαιρίστρια και τα άθλια γήπεδα της Χαλκίδας

*Του Γιάννη Τρυφωνίδη

Το ταξίδι ξεκινάει σιγά-σιγά για Αρτάκη και Αμαρυνθιακό. Μαζί με τις ομάδες ετοιμάζονται και οι πατεράδες των παικτών, αν και θα σπάσει η αλυσίδα της γνωστής ταξιδιάρικης παρέας των Αντώνη Παπαδάκη, Γιώργου Ντελέκου, Βασίλη Χατζηστάμου, Αριστείδη Τσούπρου και Τάσου Ταυταρίδη. Ο κόουτς έχει υποχρεώσεις με τον ΑΟ Χαλκίς, οι Ντελέκος-Χατζηστάμου θα αποτελέσουν το ένα δίδυμο και οι Παπαδάκης-Τσούπρος το δεύτερο κι …έφυγαν για Πελοπόννησο και νησιά, για να διασταυρώσουν τα ξίφη τους με τον Κούγια!

Κι εγώ απέφυγα τον …Εθνικό τον Λουκάκη, ευτυχώς, γιατί θα με ζάλιζε.

Είχα γράψει ότι καλύτερα οι ομάδες να ανέβαιναν προς τα πάνω από το να μπλέξουν με τον Εθνικό, τον Αρη Πετρούπολης (του Νίκου Παντέλη), τη Μαρκό και άλλα αθηναϊκά γκρουπ που θα φάνε τα μουστάκια τους. Κι έχω την αίσθηση ότι η τοποθέτηση του ΑΟΝΑ και του Αμαρυνθιακού στον 3^ο όμιλο έφερε …σχετικά χαμόγελα.

Με την πρώτη ματιά είπα από μέσα μου ότι είναι ένας βατός όμιλος, τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο. Μην κάνετε οι Αρτακιανοί σαν μερικούς ομοϊδεάτες μου, που λένε "πω-πω, πως θα περάσουμε τη Μάλμε και την Σπάρτα Πράγας για να μπούμε στους ομίλους του Τσου-Λου". Δηλαδή ρε φίλε, ποιον να σου φέρουμε να παίξεις, τον Σβορώνο και την Καστοριά;

Ετσι και η Αρτάκη θα κληθεί να αποφύγει ένα ή και δυο μεγάλα εμπόδια, για να κατακτήσει το φετινό πρωτάθλημα, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι κι άλλες ομάδες είναι αμελητέες, ειδικότερα στις έδρες του. Πάντα υπάρχει και ο «άγνωστος Χ» που μπαίνει σφήνα στους διεκδικητές, αλλά εκ πρώτης όψεως το μεγαλύτερο εμπόδιο δείχνει να είναι η Κόρινθος, για πολλούς και διάφορους λόγους.

Μετά, με μια δεύτερη ματιά διαπίστωσα ότι υπάρχουν στον όμιλο ιστορικές ομάδες -όπως έγραψε και στο αρχικό κείμενο ο Κόκορης (εδώ)- και είναι η Ρόδος, ο Παναιγιάλειος, ο Αιολικός, αλλά απ’ ότι μαθαίνω …δεν τρομάζουν. Η ομάδα της Μυτιλήνης βρίσκεται μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, ήταν να κατέβει στο τοπικό και μπήκαν οι παλαίμαχοι μπροστά για να σώσουν τη μισή παρτίδα. Ο Παναιγιάλειος και η Ρόδος έχουν το όνομα, αλλά δεν πρέπει να έχουν τη χάρη. Ο Παναυπλιακός έχει περάσει στα χέρια ενός Αμερικάνου επιχειρηματία που ρίχνει χρήμα στην αγορά, αλλά δεν πρέπει να σκαμπάζει και πολλά από ποδόσφαιρο (έχει αγοράσει κάτι ξενοδοχεία στο Τολό και έχει και Λαμποργκίνι). Κι ο Παναρκαδικός έχει καλό όνομα, αλλά ζει με τις αναμνήσεις, όπως η Χαλκίδα. Μπορεί ο Αστέρας να έφυγε έτη φωτός μπροστά, αλλά διαχρονικά η καρδιά της Τρίπολης χτυπάει για τον Παναρκαδικό.

Φυσικά ο δρόμος είναι ανοιχτός και για τον Αμαρυνθιακό. Δεν έχει στόχο να κατακτήσει τον τίτλο, αλλά να κοιτάξει όλες τις ομάδες στα μάτια και να αφήσει το στίγμα του στην κατηγορία.

Ο κόουτς Καρβέλης είχε τονίσει πριν λίγες μέρες στη συνέντευξη που παραχώρησε στην έντυπη «Γνώμη» ότι η τωρινή Γ’ Εθνική δεν έχει καμία σχέση με την πάλαι ποτέ κραταιά –επαγγελματική- Γ’ Εθνική, όπου οι ομάδες της Εύβοιας έβρισκαν μπροστά τους …άρματα μάχης!

Είναι ένας μαραθώνιος με πολλά ταξίδια και χρειάζεται υπομονή και γερό στομάχι. Η Αρτάκη φαινομενικά έχει ολοκληρώσει τις ηχηρές κινήσεις της, ενώ ο Αμαρυνθιακός περιμένει την επιθετική ενίσχυση. Κάλλιο αργά παρά ποτέ, αλλά ο χρόνος κυλάει…

Επειδή είμαστε σε μουντ άδειας που ξεκινάει επίσημα από αύριο (8/8), θα λείψω για μερικές μέρες, αλλά η ενημέρωση μέσα από το egnomi.gr εννοείται δεν θα σταματήσει. Εχω μια δουλειά στη Θεσσαλονίκη, να φέρω την πρόκριση κόντρα στη Μάλμε και να συνεχίσω το …περσινό πετυχημένο σερί μου που είχε θετικό αντίκτυπο και στην Αρτάκη, αλλά και στον Αμαρυνθιακό (βλέπε Πτολεμαϊδα, Κατερίνη, Λουτράκι). Στον τόπο καταγωγής μου, το Αμύνταιο, μάλλον δεν θα πάω φέτος. Καλύτερα, γιατί θα μου έχει στήσει καρτέρι η γυναίκα-ποδοσφαιρίστρια. Τρεις καφετέριες έχει το Αμύνταιο και το περσινό καλοκαίρι στην πρώτη έξοδο άραξα με κάτι ξαδέρφια και φίλους σε μια απ’ αυτές. Κάποια στιγμή μπήκε μέσα μια τύπισσα που συστήθηκε ως γυναίκα ποδοσφαιρίστρια. Και μετά από 5 λεπτά σωριάστηκε στο έδαφος και έπιανε το πόδι της, ότι και καλά έπαθε κράμπες ή ανατράπηκε μέσα στη  περιοχή. Σηκώθηκε ένας φελλός από την παρέα να πάει να τη βοηθήσει. Αφού φαινόταν ότι έκανε ψέματα. Ενας άλλος …πιο έξυπνος, είπε να πάμε να δούμε τη φάση στο VAR.

Η ποδοσφαιρίστρια έγινε έξαλλη, σηκώθηκε και έφυγε βρίζοντας (σ.σ. πήρε και τους άλλους η μπάλα που δεν φταίγαμε σε τίποτα). Ενας άλλος ερχόταν στην καφετέρια κουτσαίνοντας και μόλις έπινε δυο ουίσκι, στην αποχώρηση ήταν …έτοιμος να κάνει Ολυμπιακό ρεκόρ στο Παρίσι, σφαίρα πήγαινε. Λέω στον ξάδερφό μου «που με έφερες ρε φίλε;». Απαντάει «εδώ έρχονται τα ναυάγια της ζωής». Στις άλλες δυο καφετέριες, στη μία είχε τσακωθεί με τον ιδιοκτήτη και στην άλλη δούλευε στο σέρβις μια πρώην του, οπότε καταλήξαμε στα ναυάγια της ζωής.

Σαν τα γήπεδα στον Δήμο Χαλκιδέων που είναι ένα ναυάγιο κανονικό. Ολοι κάνουν παράπονα, οι αγωνιστικοί χώροι βρίσκονται σε άθλια κατάσταση. Τέσσερις μήνες αφημένα στο έλεος του Θεού και του καύσωνα. Οι φωτογραφίες που ανήρτησε ο προπονητής της ΑΕΧ Σταύρος Σταθαράς από το «Τσαλίκη-Παπίλα» αγγίζουν τα όρια του σοκαριστικού. Όπως με κακόγουστο αστείο έμοιαζε και το περιβόητο …σκέπαστρο στο Δημοτικό Στάδιο. Άλλο σκίαστρο-ελαιόπανο, άλλο σκέπαστρο, άλλο ρεβύθια, άλλο αστακομακαρονάδα…