Η ιστορία του πεύκου

 

Σε θυμάμαι, όταν ήσουν μικρός, που με χαρά με πήρες στα χέρια και άρχισες να φτυαρίζεις στο βουνό της Ριτσώνας μαζί με τους φίλους σου. 

 

Έκανες έναν ωραίο λάκκο, όπου σου είπαν, και με ευλάβεια με τοποθέτησες μέσα χαμογελώντας. Μου έδωσες, μάλιστα, και μία υπόσχεση, αν θυμάσαι: «Θα προσέχω το περιβάλλον και θα έρχομαι να σε φροντίζω».

 

Με ξέχασες, αλλά ήξερα ότι έδωσες την υπόσχεση πάνω στον νεανικό σου ενθουσιασμό και δεν σε κατηγορώ. Όμως, να, εδώ είσαι ξανά μετά από 35 ολόκληρα χρόνια.

 

Το παιδί έγινε άντρας και έχεις μαζί σου δύο υπέροχες φατσούλες, τους γιους σου, καθώς και τη γυναίκα σου, που φαίνεται ότι αγαπάς. Ήρθατε για βόλτα στο βουνό και δεν θυμάσαι ότι έχεις έναν παλιό γνωστό εδώ, τον οποίο …γέννησες κατά κάποιον τρόπο.

 

Απλώνετε μία κουβέρτα για πικ-νικ και απολαμβάνετε τη σκιά που σου χαρίζω εγώ και οι φίλοι μου. Λες στη γυναίκα σου πόσο κόπιασες για να δηλώσεις ότι καθάρισες το ακίνητο του πατέρα σου από τα χόρτα. Δεν το έκανες, απλά το δήλωσες.

 

«Τουλάχιστον, Γιώργο, πρέπει να ξεκινήσουμε να κάνουμε ανακύκλωση. Δεν είναι δυνατόν να τα πετάμε όλα σε έναν κάδο» σε προτρέπει η γυναίκα σου, αλλά εσύ γκρινιάζεις ότι είναι βαβούρα, ότι δεν σώζεται έτσι το περιβάλλον και ότι επιτέλους πρέπει η κυβέρνηση να μην αφήνει τα δάση να καίγονται.

 

Μικρό, σε θυμάμαι λιγομίλητο, αλλά τώρα ξεκινάς ένα λογύδριο για την κλιματική αλλαγή, τις βιομηχανίες που ρυπαίνουν ακατάπαυστα, την αδιαφορία όλων των ηγετών του κόσμου και μήπως τελικά πρέπει να πάρεις δάνειο για ηλεκτροκίνητο αμάξι. 

 

«Περισσότερο οικολόγος είναι ο Θανάσης που μου το μοστράρει κάθε μέρα;» αναρωτιέσαι γελώντας, ενώ τα παιδιά βαριούνται και παίζουν “πόλεμο” με τα πλαστικά ποτήρια της πορτοκαλάδας.

 

«Ελάτε, φεύγουμε» δίνει το σύνθημα η μαμά και τα μισά απορρίμματά σας έχουν γίνει …όπλα στα χέρια των παιδιών. Θα μείνουν τελικά στη δική μου παρέα, όπως και πολλά άλλα. 

 

Κι αναρωτιέμαι, εγώ το πεύκο, καθώς φεύγεις: Πού χάθηκε η παιδική σου αθωότητα βρε Γιωργάκη;