Η ξεκούρδιστη ορχήστρα του ΑΟ Χαλκίς, η ατάκα Παπακυριάκου και οι Πανελλήνιες εξετάσεις

*Του Γιάννη Τρυφωνίδη

Είμαι στα γραφεία της εφημερίδας και διαβάζω ένα κείμενο του Μιχάλη Κόκορη για το «φύγε εσύ-έλα εσύ» των προέδρων από τη μέρα που γεννήθηκε ο ΑΟ Χαλκίς μέχρι σήμερα που πλησιάζει τα 60 του χρόνια. Ενα κείμενο που θα δημοσιευτεί αύριο (5/7) στην «Ευβοϊκή Γνώμη» και αναφέρεται στους –καμιά- 30αριά ανθρώπους που πήραν στα χέρια τους την μπαγκέτα μιας ορχήστρας, που τις περισσότερες φορές ήταν ξεκούρδιστη και έπαιζε …φάλτσες νότες.

Άνθρωποι (όχι όλοι, αλλά υπήρξαν και τέτοιοι) που βγήκαν μπροστά για να προσφέρουν από αγάπη και όχι απαραίτητα από συμφέρον, ξόδεψαν ή διαχειρίστηκαν χρήμα χωρίς αντίκρισμα, αλλά και ορισμένοι …που είδαν φως και μπήκαν.

Και θα βάλω εδώ μια άνω τελεία, για να επιστρατεύσω μια κουβέντα του «ιπτάμενου» διαιτητή Θανάση Παπακυριάκου, ο οποίος θέλοντας να αποδώσει με λέξεις το «μαρτύριο» του ιστορικού συλλόγου, αναφέρει ότι αν έρθει στη Χαλκίδα ένας παράγοντας και συστηθεί ως …Χριστός (!), οι περισσότεροι θα το πιστέψουν και θα πουν «ναι, αυτός είναι ο Χριστός, τον είδαμε να περπατάει στη θάλασσα». Γιατί αυτό θέλουν να πιστέψουν πάνω στην ποδοσφαιρική απελπισία τους…

Στον αντίποδα, δεν κακίζω όσους υποστηρίζουν ότι αυτό το κακόγουστο αστείο που έχει ριζώσει εδώ και πολλά χρόνια, πρέπει κάποια στιγμή να σταματήσει (προφανώς δεν τους βάζουμε όλους στο ίδιο καζάνι). Να πάψει δηλαδή να συντηρείται μια αρρωστημένη κατάσταση, μόνο και μόνο για να παίξει η ομάδα στην Α’ και όχι στη Β’ ΕΠΣΕ (λες και η Α’ είναι το Τσάμπιονς Λιγκ), και κάθε καλοκαίρι ο σύλλογος να ρίχνει όλο το αλάτι σε μια ανοιχτή πληγή που δεν κλείνει.

Λέει ένα γνωμικό: «Τώρα ποιος φταίει; Η θάλασσα που γκρεμίζει κάθε φορά τα κάστρα μου ή εγώ που συνεχίζω να τα χτίζω εκεί;» και ήρθε στο μυαλό μου ένα προσωπικό βίωμα. 

Πρόσφατα ανακοινώθηκαν οι βαθμολογίες των πανελληνίων εξετάσεων και οι υποψήφιοι αναμένουν τις βάσεις. Ενα από τα μεγαλύτερα λάθη που έχω κάνει στη ζωή μου είναι η επιλογή της 1ης Δέσμης στα δικά μου μαθητικά χρόνια. Οταν κατάλαβα το λάθος ήταν αργά, αλλά ένα πρωί γύρισα το ποτάμι -που είχε γίνει τσουνάμι- πίσω και είπα «θα πάω να γίνω αθλητικός δημοσιογράφος», γιατί αυτό μου άρεσε να κάνω. Επέστρεφα από το Λύκειο στο σπίτι και αντί να διαβάσω χημεία και φυσική, έκανα …ραδιοφωνικές εκπομπές, μιλώντας σε ένα παλιό δημοσιογραφικό, και τις άκουγα μόνος μου. Άρα για ποιο λόγο τυραννιόμουν χωρίς λόγο και πλήρωναν οι γονείς μου ένα «σκασμό λεφτά» στα φροντιστήρια;

Βέβαια, αυτό που λέγεται από ολοένα και περισσότερα στόματα ότι ο ΑΟΧ πρέπει να μηδενίσει το κοντέρ, να ξηλωθούν και τα πλακάκια και να ξεκινήσει από το μηδέν, μήπως εμφανιστούν …νοικοκύρηδες (όχι ντε και καλά λεφτάδες) που θα οργανώσουν σε υγιείς βάσεις το κλαμπ, είναι εύκολο στα λόγια, αλλά πολύ δύσκολο να συμβεί στην πράξη, γιατί δεν υπάρχει υπομονή.

Αλλά και ποιος μπορεί να κατηγορήσει τους φιλάθλους του ΑΟ Χαλκίς για έλλειψη υπομονής; Η ετυμολογία της λέξης στο «Βικιλεξικό» θα έπρεπε να γίνουν.

Ο Κώστας Γιαμαρέλος είναι ο πιο φρέσκος πρόεδρος που ανέλαβε την ομάδα (μόλις πριν λίγα 24ωρα) και σε λίγες μέρες «κλείδωσε» τη συμφωνία με τον Τάσο Ταυταρίδη, ενώ το νέο ΔΣ συγκροτήθηκε σε σώμα.

Δεν ξέρω τι μπορούμε να περιμένουμε, γιατί δεν είμαι σίγουρος για το οικονομικό μπαγκράουντ της νέας διοίκησης. Θα βγει στη γύρα για ρευστό, αλλά θα βρει; Ιδού το ερώτημα. Υπάρχουν αξιόλογοι παίκτες με τις ελευθέρες στα χέρια τους που μπορούν να έρθουν και να καταστήσουν τον ΑΟΧ (σ.σ. κι όμως, παραμένει βιτρίνα και "κράχτης") ακλόνητο φαβορί για την άνοδο, αλλά μεγάλο ρόλο παίζουν οι προκαταβολές-οικονομικό, καθώς και η σύνθεση του υπάρχοντος ρόστερ.

Για παράδειγμα, το περ. καλοκαίρι, δεν ήταν μόνο τα πενιχρά οικονομικά που δεν επέτρεψαν στο να έρθουν πρωτοκλασάτα ονόματα του τοπικού, αλλά κάποια απ’ αυτά τα παιδιά φοβήθηκαν το ρίσκο και έκαναν πίσω ή ζήτησαν περισσότερα απ’ όσα άντεχε η τσέπη του ΑΟΧ.

Συμβαίνει και στο υψηλότερο επίπεδο. Δηλαδή ακούω ότι ο Βεζένκοφ ψήνεται να γυρίσει στον Ολυμπιακό, αλλά με την προϋπόθεση να είναι το ίδιο δυνατός με τον Παναθηναϊκό και όχι να γίνει μέλος μια ομάδας …καταδικασμένης, να βλέπει την πλάτη των πράσινων.

Στον πλανήτη ΑΟΧ υπάρχει ακόμη ένα μεγάλο αγκάθι και είναι το γήπεδο. Ολοι οι φορείς βλέπουν το πρόβλημα, το αναδεικνύουν σε αναφορές τους, αλλά δεν το ακουμπάνε. Η καυτή πατάτα μπροστά του μοιάζει με παγάκι σε θερμοκρασία 40 βαθμούς Κελσίου. Η δήμαρχος Ελενα Βάκα μάλιστα, προεκλογικά, μίλησε και για μελέτη ανακατασκευής του Σταδίου (σ.σ. ακόμη δεν φτάσαμε στη μακέτα), αλλά πέρα από βαψίματα και καμιά πρόκα στον τοίχο, δεν λαμβάνονται δραστικές αποφάσεις.

Πριν αρκετές μέρες ο Τσακογιάννης πούλησε την Ηλιούπολη σε Αμερικάνους που αγοράζουν ομάδες με τόση ευκολία όπως αγοράζουμε ψωμί από τον φούρνο. Κάποιος γνωστός τους έριξε την ιδέα της επένδυσης στη Χαλκίδα και η απάντησή τους ήταν «δεν έχουν γήπεδο, δεν έχουν τίποτα». Είναι γνωστό το πρόβλημα, δεν ζει η πόλη μέσα σε μια γυάλα, όλα μαθαίνονται. Και τα καλά της, αλλά και οι ντροπές της.

ΥΓ: Καλή επιτυχία στη νέα διοίκηση, θα δούμε πως θα προχωρήσει, μακάρι να τα καταφέρει. Κι αν έρθει η μέρα που θα διαφανεί ότι δεν πάει άλλο, τουλάχιστον να έχει αφήσει πίσω της ένα οικοδόμημα και όχι …χάος.