Διαμαρτυρία ενάντια στον κατήφορο

 

Στις μελωδίες των παιδιών του Μουσικού Σχολείου Χαλκίδας, τα οποία κινητοποιήθηκαν γιατί η κατασκευή του νέου σχολικού τους διδακτηρίου δεν λέει να τελειώσει, κρύβεται μία ευκαιρία για την πόλη. Η ευκαιρία της διαμαρτυρίας.

 

Είναι θλιβερό, αλλά είναι πραγματικότητα: Η πόλη έχει βυθιστεί σε ένα άνευ προηγουμένου τέλμα. Η Δημοτική Αρχή Βάκα παίρνει βραβείο στα λόγια, αλλά μένει μετεξεταστέα στα έργα.

 

Τα τελευταία χρόνια όχι μόνο δεν έχει αλλάξει κάτι ριζικά στη Χαλκίδα, καθώς ακόμη και οι μικρές παρεμβάσεις γίνονται με χαρακτηριστική δυσκολία, αλλά η κατάσταση χειροτερεύει μέρα με τη μέρα.

 

Θα σταθούμε στο υπ’ αριθμόν ένα πρόβλημα, που είναι το κυκλοφοριακό και η στάθμευση. Η πρώτη γυναίκα δήμαρχος της Χαλκίδας δεν έχει καν τολμήσει να αγγίξει το θέμα, πολύ απλά γιατί δεν έχει το ανάστημα να το κάνει.

 

Χρειάζεται να σηκώσεις μανίκια και να σπάσεις αβγά για να αντιμετωπίσεις αυτό το πολυσύνθετο πρόβλημα και, δυστυχώς, η Δημοτική Αρχή δεν έχει αυτά τα προσόντα. Αν τα είχε, δεν θα απαιτούνταν χρόνια για να αλλάξει μερικούς κυβόλιθους.

 

Όμως, το πράγμα έχει φτάσει στο απροχώρητο. Είναι αδιανόητες οι ουρές αυτοκινήτων που σχηματίζονται σε ώρες αιχμής στο κέντρο της πόλης, την ίδια ώρα που, όπου κι αν κοιτάξεις, επικρατεί το χάος. 

 

Παράνομα παρκαρισμένα με κάθε τρόπο αμάξια, αδιάβατα σημεία, μηχανάκια «πεταγμένα» παντού και -στο αποκορύφωμα- Χαλκιδέοι να παίρνουν πινέλο και να φτιάχνουν κίτρινες διαγραμμίσεις επί κοινόχρηστου χώρου σαν να είναι δικός τους. 

 

Η Χαλκίδα μέρα με τη μέρα ασχημαίνει, αφού η πλήρης απουσία αστυνόμευσης επιτρέπει να γίνονται αίσχη. Ο καθένας κοιτάει την πάρτη του και δεν τον νοιάζει τίποτα. Και το ερώτημα είναι: Πόσο ακόμη θα αφήσουμε τη Χαλκίδα μας να καταστρέφεται;

 

Όπως οι μαθητές ξεσηκώθηκαν ζητώντας να σταματήσει η κοροϊδία τους, έτσι πρέπει να υπάρξει και ένας φορέας, που θα παρεμβαίνει κινηματικά για το καλό της Χαλκίδας. Μόνο από τη διαμαρτυρία ενοχλείται το πετσί όσων μας διοικούν.