Ο Μπάμπης που όλοι 'θελαν να του μοιάσουν

«Έλα, Μπάμπη, πιάσε το ματσακόνι να ξεκινήσουμε» ακούγεται να λέει το αφεντικό στο εργοτάξιο. Οι υπόλοιποι εργάτες βλέπουν για πρώτη φορά τον Μπάμπη, αλλά μπροστά στα 55 του χρόνια και τα γεμάτα ρόζους χέρια του επιδεικνύουν σεβασμό.

 

Άλλωστε, γρήγορα το ταλέντο του φαίνεται. Ο Μπάμπης ξέρει να χειρίζεται το ματσακόνι καλύτερα από καθέναν εκεί μέσα. Χάρη σε αυτή του την ικανότητα μεγάλωσε με δυσκολία τρία παιδιά και έχει να υπερηφανεύεται ότι επί 35 χρόνια δεν έμεινε ούτε μία μέρα χωρίς δουλειά.

 

Όσο δύσκολη ή ριψοκίνδυνη εργασία κι αν του δώσεις, ο Μπάμπης «όχι» δεν λέει. Και το καλύτερο για το αφεντικό του; Την κάνει καλά, γρήγορα και δεν χαμπαριάζει από κινδύνους. 

 

«Αν ήσασταν όλοι σαν τον Μπάμπη, θα είχαμε τελειώσει σήμερα και θα πηγαίναμε στην επόμενη δουλειά» συνηθίζει να λέει με ευχαρίστηση το αφεντικό στους νεότερους εργάτες. 

 

Κάπως έτσι, ο Μπάμπης αποκτά διαστάσεις μικρού θρύλου μέσα στο εργοτάξιο, αλλά και εκτός αυτού. Όλοι θέλουν να του μοιάσουν. Να αποκτήσουν την επιδεξιότητά του, την ικανότητά του να κάνει όσα οι άλλοι δεν μπορούν και μάλιστα με τον “παλιό” τρόπο, τότε που δεν υπήρχαν δικλείδες ασφαλείας ούτε σχετικός εξοπλισμός.

 

Ώσπου μια μέρα, ο Μπάμπης σε μία ακόμη παράτολμη εργασία κάνει ένα μοιραίο λάθος και το μηχάνημα τού συνθλίβει το χέρι. Μετά από χιλιάδες φορές, ήξερε τι έπρεπε να κάνει, καθώς το μηχάνημα ήταν εν λειτουργία, αλλά αφαιρέθηκε για κλάσματα του δευτερολέπτου και το κακό συνέβη. 

 

Παρόλο που θέλει λίγα ένσημα για να βγει στη σύνταξη και παρόλο που ξέρει ότι δεν θα τα βρει μετά το ατύχημα, ο ήρωάς μας δεν δέχεται να ζητήσει αποζημίωση. Βαθιά μέσα του, γνωρίζει το λάθος που έκανε και δεν θα κρυφτεί πίσω από υπαρκτές ή ανύπαρκτες ευθύνες του εργοδότη του.

 

Όσο κι αν τον θαυμάζουμε και τον συμπονούμε, δεν θέλουμε άλλους Μπάμπηδες παρά μόνο να τηρούνται απαρέγκλιτα οι κανόνες ασφαλείας στα εργοστάσια. Οι ηρωισμοί έχουν θέση στον πόλεμο, όχι στο μεροκάματο.