Ο Μανώλης με το παγωτό της φωτιάς!

Πριν από ένα μήνα περίπου σας είχαμε παρουσιάσει την παραλία της Χαλκίδας όπως ήταν πριν από 20 χρόνια ( θυμηθείτε εδώ τη σχετική ανάρτηση) με τα τραπεζάκια δίπλα στη θάλασσα.

Τώρα που οι ζέστες έσφιξαν και πιθανότατα καθημερινά βολτάρετε στην παραλία, θα σας θυμίσουμε την πιο χαρακτηριστική φιγούρα της παραλίας, τον καταστηματάρχη που έγινε σήμα-κατατεθέν στη βιτρίνα της πόλης.

Ο λόγος για τον αείμνηστο Μανώλη Αδριανάκη (φωτό), έναν άνθρωπο που οι φίλοι του τον έλεγαν χαριτολογώντας "τρελό", αλλά τα είχε τετρακόσια και είχε στήσει το πιο παραδοσιακό καφενείο της παραλίας.

Η φήμη του είχε ξεπεράσει τα όρια της Χαλκίδας, συνεντεύξεις και φωτογραφίες του είχαν φιλοξενηθεί σε Αθηναϊκές εφημερίδες και περιοδικά, ενώ υπήρχαν άνθρωποι που έρχονταν στην πόλη μόνο και μόνο για να πιουν καφέ ή να φάνε παγωτό στο μαγαζί του.

Το καφενείο του Μανώλη βρισκόταν ακριβώς δίπλα στο "Αργώ" (σημερινό "FRENZI")  και συγκεκριμένα στην σημερινή αίθουσα εκθέσων του Δημαρχιακού μεγάρου, με την ονομασία "Βυζαντινό" (φωτό)

Είχε παραδοσιακά σιδερένια τραπεζάκια, δεν έκλεινε ποτέ (λειτουργούσε επί 24ωρου βάσεως) και εκτός από ελληνικό καφέ "το κάτι άλλο" σέρβιρε καταπληκτικό γαλακτομπούρεκο και χειροποίητο παγωτό.

Ψυχή του μαγαζιού ήταν ο ιδιοκτήτης Μανώλης Ανδριανάκης, ο οποίος εκτός των άλλων ήταν και πλακατζής. Φορούσε την χαρακτηριστική άσπρη ποδιά, με τις τσέπες μπροστά (για τα ψιλά και το κλειδί που άνοιγε τα αναψυκτικά) και έκανε ατελείωτες πλάκες με τους πελάτες του.

Μεταξύ άλλων είχε... εφεύρει το περίφημο παγωτό της φωτιάς, το οποίο σερβίριζε μέσα σε τηγάνι! Ακόμη έβρισκες στο καφενείο του παραδοσιακή βανίλια, ακόμη και λουκούμια. Αλλά μην νομίζετε ότι ήταν στέκι ηλικιωμένων.

Η ψαγμένη νεολαία της εποχής, οι κουλτουριάρηδες και οι αριστεροί φοιτητές σύχναζαν στου Μανώλη. Στις καφετέριες-ναυαρχίδες της εποχής "Παλίρροια" και "Ελαφίνο" σύχναζαν περισσότερο οι λεγόμενοι "φλώροι" και όσοι μη "φλώροι" δεν έβρισκαν τραπέζι στο Μανώλη.

Επίσης ήταν στέκι των ξενύχτηδων και όσων επέστρεφαν από νυχτερινή διασκέδαση στα κλαμπ της εποχής (είπαμε το μαγαζί ...διανυκτέρευε). Εκτός όλων των άλλων, στα πλεονεκτήματα προσθέστε και τις προσιτές τιμές, τις πιο χαμηλές στην παραλία. Το καφενείο του Μανώλη έγραψε τη δική του ξεχωριστή ιστορία στα δρώμενα της πόλης.

Όπως όμως όλα τα ωραία πράγματα δεν κράτησε για πάντα. Η αρχή του τέλους έγινε όταν, επί δημαρχίας Στέλιου Μαργαρίτη, τον έβγαλαν από το κτήριο (Μέγαρο Κότσικα), προκειμένου να ανακαινιστεί και να εγκαινιαστεί το Δημαρχείο.

Ο Μανώλης δεν έβγαινε με τίποτε, παρόλο που ο Δήμαρχος του είχε υποσχεθεί ότι μόλις τελείωνε η ανακαίνιση θα του νοίκιαζε πάλι το χώρο για να λειτουργήσει το καφενείο. Τελικά αναγκάστηκε να αποχωρήσει.

Μάλιστα ο Δήμος, μέχρι να τελειώσουν τα έργα, του έδωσε την άδεια να λειτουργήσει περίπτερο επί της οδού Γαζέπη, στη γωνία της μάντρας του Νοσοκομείου Χαλκίδας. Ο Μανώλης "έπεσε να πεθάνει". Αυτός είχε μάθει δίπλα στον αέρα της θάλασσας να κάνει πλάκες με τους πελάτες. Πού να συνηθίσει μέσα στη φυλακή του περιπτέρου;

Πολλοί λένε ότι ο καημός αυτός τον "έφαγε" κιόλας. Γεγονός είναι ότι ο Μανώλης μας άφησε και μαζί του έφυγε μία ολόληρη εποχή, που σηματοδοτούσε την παλιά Χαλκίδα της αγνότητας, της ανθρωπιάς και του φιλότιμου.

Αξίζει να σημειώσουμε ότι ο γιος του Παναγιώτης είναι ηλεκτρολόγος στο Νοσοκομείο Χαλκίδας και έχει την ίδια αγάπη με τον πατέρα του για την παραλία της Χαλκίδας. Σχεδόν καθημερινά θα τον βρείτε να ψαρεύει στο στρογγυλό της παραλίας ή στην προβλήτα του Αγίου Νικολάου.

Επίσης ο εγγονός του, που έχει πάρει και το όνομά του (Μανώλης κι αυτός), είναι πιλότος της Πολεμικής Αεροπορίας. Εκεί ψηλά, που πετάει, τον βλέπει η ψυχή του παππού του και τον καμαρώνει.....

Στη χαρακτηριστική φωτογραφία, από το αρχείο της "Γνώμης" βλέπετε τον Μανώλη μπροστά στα τραπεζάκια του καφενείου του, τα οποία βέβαια ήταν δίπλα στο κύμα.