Περί "κουρέματος" και δραχμής!

ΜΕΡΟΣ Αʼ : Το κούρεμα (η αναδιαπραγμάτευση) του χρέους

Πολύ μεγάλη συζήτηση έγινε πρόσφατα με την έλλειψη τάχα συναίνεσης μεταξύ πολιτικών κομμάτων, στα βασικά διλήμματα που αντιμετωπίζει η χώρα σχετικά με την οικονομία σε συνθήκες ύφεσης και δημοσιονομικής κρίσης.

Κι όμως συναίνεση υπάρχει.

Και τα τρία κεντροδεξιά κόμματα, αλλά ακόμη και το ΚΚΕ και τμήματα του ΣΥΡΙΖΑ, συμφωνούν ότι είναι κατά της αναδιαπραγμάτευσης του χρέους και κατά της επιστροφής στη δραχμή.

Μάλιστα υπερθεματίζουν μεταξύ τους με εκφράσεις του τύπου «είναι καταδίκη εις θάνατον για τη χώρα η επιστροφή στη δραχμή…» και διάφορα άλλα παρόμοια. Τα ίδια λένε και για την αναδιάρθρωση.

Είναι εντυπωσιακό ότι ακόμα και η Παπαρήγα, λυσσαλέα πολέμιος της Ε.Ε., έγινε πρόσφατα φανατική υπέρμαχος του Ευρώ.

Εγώ όμως θα τολμήσω και ας μου επιτραπεί, να ανοίξω μια συζήτηση διαφωνώντας στα θέματα που πιστεύω ότι εντελώς εσφαλμένα, συναινεί το σύνολο σχεδόν των πολιτικών κομμάτων της χώρας.

Και ας επικριθώ ως ένας ανεύθυνος ή αδαής, που τολμά και μιλάει για τα ταμπού της άρχουσας οικονομικής σκέψης.

Προεισαγωγικά όμως θα επισημάνω το εξής:
Αν τελικά η κυβέρνηση υποχρεωθεί να πάει σε αναδιάρθρωση του χρέους ή στη δραχμή, πώς θα πειστεί μετά η ελληνική κοινωνία ότι αυτό είναι σε όφελός της, όταν εν τω μεταξύ έχουν προηγηθεί όλες αυτές οι καταστροφολογικές και τρομοκρατικές δηλώσεις των από καθʼ έδρας επαϊόντων, ότι δηλαδή αυτό το σενάριο είναι καταστροφικό και ισοδυναμεί με θάνατο για την ελληνική οικονομία;

Επειδή δηλαδή, οι ίδιοι, μετά θα αλλάξουν τροπάριο, θα πρέπει και ο λαός να τους ακολουθήσει συντεταγμένα στην κωλοτούμπα και αυτομάτως να κατακλυστεί από εθνική αισιοδοξία για την επιστροφή στη δραχμή;

Συμπληρωματικά δε, θα επισημάνω και τούτο: κρίση δημόσιου χρέους δεν αντιμετωπίζουν οι χώρες με "ασθενή" εθνικά νομίσματα, όπως η γειτονική μας Τουρκία, αλλά οι χώρες της περιφέρειας της Ευρωζώνης των οποίων οι οικονομίες δηλητηριάζονται από ένα πολύ τοξικό κοκτέιλ που συντίθεται από έλλειμμα ανταγωνιστικότητας από τη μια και από πολύ σκληρό νόμισμα από την άλλη, το οποίο οξύνει λόγω αυτής της σκληρότητας το παραπάνω έλλειμμα ανταγωνιστικότητας και τροφοδοτεί έτσι τον φαύλο κύκλο αυτών των οικονομιών.

Αντιλαμβάνεται λοιπόν κανείς πόσο καταστροφικό μπορεί να είναι να καταστροφολογούν τόσο οι κυβερνώντες, όσο και αυτοί που προτίθενται να μας κυβερνήσουν στο μέλλον.

Α. ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΧΡΕΟΥΣ

Είναι σε όλους γνωστό ότι η Ελλάδα, αν και είναι χώρα της Ευρωζώνης, έχει δανειστεί διαχρονικά με επιτόκιο μεγαλύτερο από αυτό της οικονομικά ισχυρότερης χώρας της Ευρωζώνης, της Γερμανίας.

Η διαφορά μεταξύ του γερμανικού και του ελληνικού επιτοκίου δανεισμού (spread) έχει γνωρίσει διαχρονικά διακυμάνσεις, αλλά για να απλοποιήσουμε τη συζήτηση, έστω ότι κατά μέσο όρο αυτή η διαφορά είναι περίπου 3,5 μονάδες. Δηλαδή όταν η Γερμανία δανειζόταν με 1%, εμείς αντίστοιχα δανειζόμασταν κατά μέσο όρο με 4,5% περίπου. Περίπου εκεί είναι τα νούμερα.

Αυτή η διαφορά στο επιτόκιο δανεισμού, όταν πρόκειται για ένα δεκαετές ομόλογο, ισοδυναμεί με ένα πανωτόκι της τάξης του 35% του κεφαλαίου.

Με λίγα λόγια, το ελληνικό χρέος, που ανέρχεται σε ένα ποσό περίπου 350 δις ευρώ, μετριοπαθώς αναλυόμενο περιέχει ένα ποσό περίπου 120 δις σε πανωτόκια.
Ή αλλιώς, από τα 18 δις ευρώ που είναι οι ετήσιοι τόκοι του, τα 14 περίπου είναι πανωτόκια, που "δικαιολογούνται" λόγω των επισφαλειών που είναι ενσωματωμένες σε αυτό.

Αν συγκρίνει κανείς τα μεγέθη αυτά, δηλαδή τα 120 δις πανωτόκια με τα 50 δις ευρώ που επιδιώκεται να συγκεντρωθούν από το μαζικό ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου, ή τα 14 δις ευρώ το χρόνο σε πανωτόκια με τα 3 δις ευρώ που τελικά κατʼ εκτίμηση θα αποφέρει το 2ο πακέτο μέτρων της 5ης δόσης του μνημονίου με μαζικό κούρεμα μισθών και συντάξεων και πρόσθετα φορολογικά μέτρα (η κυβέρνηση ελπίζει αβασίμως στα διπλάσια), τότε γίνεται κατανοητό γιατί αρμενίζουμε στραβά και γιατί πρέπει να αναζητηθεί σε άλλη κατεύθυνση η λύση του γρίφου του ελληνικού χρέους.

Είναι όμως μόνο τα πανωτόκια;

Το υπόλοιπο ελληνικό χρέος, περίπου 230 δις ευρώ, είναι άραγε χρήματα που απόλαυσε αδικαιολόγητα ο ελληνικός λαός μέχρι σήμερα και πλέον ήρθε η ώρα του λογαριασμού;

Τα έφαγε δηλαδή μαζί με το πολιτικό προσωπικό της χώρας σε ένα ανέμελο και ανεύθυνο πάρτι που βάστηξε σχεδόν 40 χρόνια, όσο δηλαδή η περίοδος της μεταπολίτευσης;

Όχι αδέρφια. Δεν είναι έτσι. Τα λεφτά από τη Siemens, την Ferrosteel, τη ΜΑΝ, τις μίζες στον ΟΤΕ, τον ΟΣΕ, στο Άμυνας, στην Αυτοδιοίκηση και όπου αλλού έγιναν προμήθειες σʼ αυτή τη χώρα, δεν τα έφαγε ο απλός δημόσιος υπάλληλος και πολύ περισσότερο ο απλός έλληνας ψηφοφόρος.

Τα έφαγε το πολιτικό προσωπικό, με τα διάφορα κατά καιρούς εκλεκτά του υψηλόβαθμα στελέχη της κρατικής μηχανής.

Αυτοί δε, που έδιναν τις μίζες, πληρώθηκαν σε ποσά πολλαπλάσια της αξίας των προμηθειών, με χρήματα που σήμερα συνιστούν σημαντικό τμήμα του δημόσιου χρέους. Με αυτά τα σάπια κέρδη οι προμηθευτές στο τέλος αγόρασαν κιόλας και σημαντικά τμήματα της δημόσιας περιουσίας της χώρας.

Βλέπε την περίπτωση Siemens, που αφού καταλήστεψε τον ΟΤΕ, τελικά τον αγόρασε κιόλας, διαθέτοντας ως τίμημα ένα μέρος από τα κλοπιμαία. Φυσικά μέσω ενός άλλου γερμανικού κολοσσού, της Deutsche Telekom, στη μετοχική σύνθεση της οποίας η Siemens συμμετέχει.

Το εξωφρενικό είναι ότι η Siemens πληρωνόταν για τις υπερτιμημένες και άχρηστες σε πολλές περιπτώσεις προμήθειες με δανεικά χρήματα. Σήμερα οι τραπεζίτες μας στέλνουν αυτόν τον λογαριασμό. Τον λογαριασμό της πολιτικής διαφθοράς, η οποία τελικά θα μείνει και ατιμώρητη από το διάτρητο ελληνικό δικαιοδοτικό σύστημα, του οποίου οι κανόνες λειτουργίας λειτουργούν υπέρ του πολιτικού προσωπικού, σαν σε ένα παίγνιο που διεξάγεται με σημαδεμένη τράπουλα.

Από την άλλη, ήταν γνωστό σε όλους τους παράγοντες της Ευρώπης και στη χώρα, ότι θα φτάναμε με βεβαιότητα εδώ που φτάσαμε.

Όλοι ξέρανε, ακόμη και το πότε θα περιέλθουμε σε αδυναμία πληρωμής, καθώς ήσαν πασίγνωστες σε όλους (θεσμικούς και απλούς αναλυτές) οι ετήσιες δανειακές ανάγκες της χώρας για τα επόμενα χρόνια με βάση τις λήξεις των ελληνικών ομολόγων.

Άρα το ελληνικό χρέος βρωμάει πολιτική διαφθορά, τοκογλυφία, διεθνή δωροδοκία και συναλλαγή της διεθνούς οικονομικής ελίτ με τα εκάστοτε ευρωπαϊκά και εθνικά κέντρα λήψης αποφάσεων.

Στην τοποθέτηση αυτή δεν βάζω καθόλου για συζήτηση το θέμα της νομιμότητας του χρέους, καθώς αυτό είναι ένα ζήτημα που ενεργοποιεί μεγάλες και άχρηστες προς το παρόν αντιπαραθέσεις και κυρίως μας εισάγει στο δίλημμα της πιθανής ζημίας του καλόπιστου τρίτου.
Επιμένω όμως σθεναρά στο ζήτημα του επιτοκίου και επιμένω στην αναγωγή του ως του επίκεντρου κάθε σχετικής συζήτησης που αφορά στο χρέος.

Β. ΑΝΑΘΕΩΡΗΣΗ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΧΡΕΟΥΣ ΜΕ ΒΑΣΗ ΤΟ ΕΠΙΤΟΚΙΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΧΡΟΝΟ ΑΠΟΠΛΗΡΩΜΗΣ

Όπως αναλύθηκε παραπάνω, η διαφορά επιτοκίου επήλθε λόγω της επισφάλειας που ενσωματώνεται στο ελληνικό δημόσιο χρέος. Συνεπώς, όταν κάποιος αγόραζε ελληνικό ομόλογο, γνώριζε ότι υπάρχει και κάποια πιθανότητα για αθέτηση, η οποία αντισταθμιζόταν με επιτόκιο τρεις ή τέσσερις φορές μεγαλύτερο του γερμανικού, δεδομένου ότι το γερμανικό ομόλογο θεωρείται ότι δεν ενσωματώνει καμία πιθανότητα αθέτησης.

Αν κάποιος ήταν περισσότερο εχέφρων και αντιπαθούσε το ρίσκο, μπορούσε να ασφαλίσει την επένδυσή του στο ελληνικό χρέος αγοράζοντας παράλληλα και ένα ασφάλιστρο κινδύνου (CDS), πράγμα που σημαίνει ότι έπρεπε να θυσιάσει ένα μικρό μέρος του τόκου για να ασφαλίσει το κεφάλαιο και το μεγαλύτερο μέρος των τόκων.

Όποιος το έκανε αυτό, δεν φοβάται σήμερα το «κούρεμα» των ομολόγων του, γιατί η ζημιά θα πληρωθεί από το CDS. Αυτοί που θα έπρεπε να ανησυχούν είναι οι εκδότες των CDS, αλλά σε αυτό συνίσταται η δουλειά τους. Στην ανάληψη αυτού του ρίσκου.

Επίσης, υπάρχουν και κάποιοι, μεταξύ των οποίων και η ΕΚΤ, που αγόρασαν τον τελευταίο χρόνο μεγάλο μέρος του ελληνικού χρέους από τη δευτερογενή αγορά ομολόγων με έκπτωση κατά μέσο όρο 35% (οι τιμές των ελληνικών ομολόγων στη δευτερογενή αγορά κατρακυλούν και τα CDS ανεβαίνουν όσο εντείνονται τα αδιέξοδα στην ελληνική οικονομία και μαζί τους ο κίνδυνος αθέτησης στο ελληνικό χρέος).

Αν υποτεθεί ότι η γραμμή της χώρας είναι η πλήρης και ολοσχερής και μέχρι τελευταίας ρανίδας και δια του αίματός μας, πληρωμή του συνόλου του χρέους, δηλαδή η εξαφάνιση των επισφαλειών που αποδεκτά αυτό έχει, τότε προς τι η πληρωμή του με βάση το συνομολογημένο επιτοκιακό spread;

Ή υιοθετούμε την αρχή του μηδενικού ρίσκου και πληρώνουμε με γερμανικό επιτόκιο.

Ή υιοθετούμε την αρχή του γενικευμένου ρίσκου και νομιμοποιούμαστε σε μια γενική αθέτηση.

Πιο συγκεκριμένα, έστω ότι αύριο λήγει 10ετές ομόλογο του Ελληνικού Δημοσίου, το οποίο ο κάτοχος το κατέχει πρωτογενώς πληρώνοντας για την αγορά του 100 ευρώ. Αν αυτό πληρωθεί με το  συνομολογημένο επιτόκιο, τότε ο κάτοχος θα πάρει ένα ποσό που ανέρχεται περίπου στα 145 ευρώ. Αντίθετα, αν το ίδιο ομόλογο έχει εκδοθεί από το Γερμανικό Δημόσιο, τότε ο κάτοχός του θα έπαιρνε 110 ευρώ, δηλαδή 35 ευρώ λιγότερα ή ποσοστό 35% περίπου λιγότερα από το σύνολο κεφαλαίου και τόκων που θα πάρει, επειδή το ομόλογο είναι ελληνικό.

Αυτός ο δανειστής, απειλούμενος με αθέτηση, πώς είναι δυνατόν να προβάλλει αντίσταση στην αντιπροσφορά που τον πληρώνει πλήρως για το κεφάλαιο και του δίνει και τόκους ίσους με αυτούς που θα έπαιρνε αν είχε αγοράσει γερμανικό ομόλογο;

Αντίθετα, αν ο δανειστής πληρωθεί κανονικά, τότε ο ενσωματωμένος στο ομόλογο κίνδυνος δεν επήλθε και η απόδοση για τον κομιστή του ομολόγου σε μια περίοδο με μεγάλες ανασφάλειες, θα είναι αδικαιολόγητα υψηλή.

Αντίστοιχα όμως, η αθέμιτη και άδικη επιβάρυνση για τον δύσμοιρο ελληνικό λαό είναι εξωφρενική, δεδομένων των συνθηκών κάτω από τις οποίες γίνεται η αποπληρωμή.

Αν τώρα ο ίδιος κάτοχος είχε πάρει το ομόλογο από τη δευτερογενή αγορά, τότε θα είναι διπλά κερδισμένος, γιατί αν και το αγόρασε με έκπτωση 30 ή 40% θα το πληρωθεί στην ονομαστική του αξία και μάλιστα καλοφορτωμένο με βαριά τοκοφορία.

Ακόμη και ο δανεισμός της χώρας μας από την Τρόικα, που γίνεται για να αποπληρωθεί ο ληξιπρόθεσμος δανεισμός μας από τους ιδιώτες και αυτός συνομολογήθηκε αρχικά 5% και 4% αργότερα, δηλαδή με ένα επιτόκιο που είναι κερδοσκοπικό και μάλιστα εδώ πλέον κερδοσκοπούν χώρες της Ε.Ε. και διεθνείς οργανισμοί (ΔΝΤ) σε βάρος μιας χώρας εταίρου που ευρίσκεται σε δυσμενή θέση και σε δυσκολία διαπραγμάτευσης.

Γιατί λοιπόν κύριοι επιτρέπετε αυτήν την εξωφρενική στρέβλωση;

Γιατί επιχειρηματολογείτε με τρομοκρατικά και φοβικά επιχειρήματα υπέρ μιας τέτοιας στρέβλωσης;

Γιατί διακηρύσσετε ότι η αναδιαπραγμάτευση του ελληνικού χρέους (όχι του μνημονίου) ισοδυναμεί με καταστροφή;

Δεν αντιλαμβάνεστε ότι επαναλαμβάνετε άκριτα τα επιχειρήματα των δανειστών;


Δεν λέμε να χάσουν τα ασφαλιστικά ταμεία (που κατέχουν κι αυτά μικρό τμήμα του ελληνικού χρέους) που κάποιοι τα βάζουν μπροστά για να μην φανούν οι κερδοσκόποι, αλλά να πληρωθούν τα ελληνικά ομόλογα τίμια, μέχρι κεραίας, αλλά με το γερμανικό επιτόκιο και όχι όπως γινόταν μέχρι τώρα στη χώρα της αρπαχτής.

Από την άλλη, πασχίζουμε σαν χώρα για ένα πρωτογενές δημοσιονομικό πλεόνασμα, αλλά δεν μας αφήνουν οι τόκοι του χρέους, που όπως προαναφέρθηκε σήμερα ανέρχονται σε περίπου 18 δις ευρώ ετησίως.

Αυτά τα περίπου 14 δις ευρώ το χρόνο είναι το spread των τόκων. Τα πανωτόκια.
Χωρίς αυτά δεν θα είχαμε έλλειμμα και θα ξεπληρώναμε σταδιακά και τμήμα του χρέους χωρίς πρόσθετα μέτρα.

Άρα το έλλειμμα της ελληνικής οικονομίας είναι κυρίως έλλειμμα πολιτικό. Έλλειμμα έλλειψης πολιτικής ηγεσίας με σημαντικό ειδικό βάρος, αυτοπεποίθηση και εθνικά - πατριωτικά χαρακτηριστικά.

Γιατί πόσο εθνικά υπερήφανη μπορεί να είναι μια ηγεσία που επιβάλλει ένα τόσο σοβαρό "κούρεμα" σε μισθούς και συντάξεις καταδικάζοντας την οικονομία σε βαθιά ύφεση και την ελληνική κοινωνία σε απόγνωση, ενώ αδυνατεί όχι να ψαλιδίσει, αλλά ούτε καν να διανοηθεί την πιθανότητα να αγγίξει τα πανωτόκια (και όχι τους τόκους) που καταβάλλει στους δανειστές;

Η θέση μου είναι ότι η αναδιάρθρωση του ελληνικού δημόσιου χρέους κατά τρόπον ώστε αυτό να καταβληθεί στο σύνολο του κεφαλαίου και με επιτόκιο 1%, είναι αναγκαία και δίκαιη λύση.

Έχει δε τα εξής πλεονεκτήματα:
1) Μειώνει τους τόκους κατά 14 δις ευρώ περίπου το χρόνο και το σύνολο του χρέους κατά 120 δις ευρώ περίπου.

2) Η παραπάνω αναπροσαρμογή συνδυασμένη με ορθολογική επιμήκυνση του χρέους με επιτόκιο 1% και με στοχευμένες και όχι βεβιασμένες αποκρατικοποιήσεις θα καταστήσει το ελληνικό δημόσιο χρέος βιώσιμο.

3) Η βιωσιμότητα του ελληνικού δημόσιου χρέους αναβαθμίζει αυτόματα την πιστοληπτική ικανότητα της χώρας και καθιστά τους νέους τίτλους που θα εκδοθούν εμπορεύσιμους (ενεχυράσιμους από τις τράπεζες για την απόκτηση ρευστότητας).

4) Δεν ζημιώνει το τραπεζικό και ασφαλιστικό σύστημα, αλλά απλώς περιορίζει την κερδοφορία τους από αυτήν την πηγή.

Αρκεί να γίνει αντιληπτό ότι η ΕΚΤ σήμερα, όταν αποδέχεται ομόλογα του Ελληνικού Δημοσίου που κατέχουν τράπεζες ως ενέχυρο για την χορήγηση ρευστότητας, χορηγεί μόνο το 75% της αξίας του ομολόγου, "κουρεύοντας" την αξία τους στην πράξη.

Ύστερα όμως από μια βιώσιμη και αξιοπρεπή αναδιάρθρωση που περιορίζει την κερδοφορία των τραπεζών από τους τόκους στο προσήκον μέτρο, θα επέλθει αναβάθμιση της αξιοπιστίας των εν διασπορά ομολόγων της χώρας και επομένως αναβάθμιση της πιστοληπτικής ικανότητας των τραπεζών και ακολούθως άνοιγμα της πρόσβασης αυτών, άρα και του ελληνικού επιχειρηματικού κόσμου, στη διεθνή ρευστότητα.

5) Αποδεσμεύει κρατικά κεφάλαια προς αναπτυξιακή κατεύθυνση αλλάζοντας τροχιά στην ελληνική οικονομία, έτσι ώστε αυτή να αρχίσει να λειτουργεί και να παράγει πλούτο και δημόσια έσοδα.

6) Η κίνηση της οικονομίας θα ανεβάσει τα λειτουργικά έσοδα των τραπεζών που τώρα λόγω της ύφεσης και των επισφαλειών που οφείλονται στην ύφεση, έχουν πέσει στο ναδίρ, με αποτέλεσμα οι όποιες απώλειες από τους τόκους των ομολόγων του Ελληνικού Δημοσίου να αντισταθμιστούν γρήγορα από τα λειτουργικά κέρδη που θα εμφανιστούν λόγω της επανεκκίνησης της οικονομίας.

7) Η επανεκκίνηση της οικονομίας θα διαμορφώσει ευνοϊκές συνθήκες "εκμετάλλευσης", πώλησης δηλαδή, τμήματος του εθνικού πλούτου, ο οποίος τώρα επιχειρείται να αποσπαστεί βιαίως και κοψοχρονιάς από τα κοράκια του διεθνούς οικονομικού συστήματος.

8) Φυσικά η μετάβαση σε κατάσταση δημοσιονομικής σταθερότητας, έτσι θα γίνει όχι μόνο πιο γρήγορα, αλλά με ασφάλεια χωρίς άχρηστες θυσίες, χωρίς τόσες αυτοκτονίες, χωρίς τόση ψυχοπάθεια, χωρίς τόση απελπισία, χωρίς τόση ματαιότητα.

9) Τέλος, αυτή η απόφαση πρέπει να ληφθεί σύντομα. Η καθυστέρηση είναι υπέρ των κατόχων ομολόγων που λήγουν και σε βάρος της επιβίωσης της χώρας. Ο χρόνος που τρέχει μεταφέρει το πρόβλημα στο μέλλον, το καθιστά όμως οξύτερο καθώς το χρέος, που σήμερα είναι χρέος προς ιδιώτες που έχουν πάρει ρίσκα, πράγμα που μας επιτρέπει να το αναθεωρήσουμε, σταδιακά γίνεται χρέος προς κράτη που "σπεύδουν σε βοήθεια" ενώ βρισκόμαστε σε κατάσταση ανάγκης. Κράτη που με τη "βοήθεια" αυτή αγοράζουν πολιτικό χρόνο τον οποίο επίσης σπαταλούν, χωρίς να παίρνουν τις αναγκαίες αποφάσεις, για την επιβίωση του οικοδομήματος που κλυδωνίζεται και δεν είναι άλλο από την ίδια την Ε.Ε.

Ποιος είναι ο αντίλογος σε αυτή την επιλογή πορείας αντιστροφής του φαύλου κύκλου;
Ανύπαρκτος κατά λογική έννοια.

Ο μόνος αντίλογος εκφέρεται στο πεδίο του σκότους και ονομάζεται φοβοκρατία.

- «Θα μας εκδικηθούν οι αγορές»!
Αλλά οι αγορές δεν εκδικούνται, ξέρουν να χάνουν και θέλουν πάντα να κερδίζουν. Εκεί που έχασαν εκεί ξανά επενδύουν το επόμενο δευτερόλεπτο αν διαβλέψουν κάποια κερδοφορία.

- «Θα μας την πέσουν οι Τούρκοι»!
Λες και οι Τούρκοι (ο αρχέγονος φόβος) είναι μίσθαρνο όργανο των αγορών (οι οποίες σημειωτέον όχι μόνο δεν έχουν καμία συγκρότηση που να μπορεί να λαμβάνει τέτοιες αποφάσεις, αλλά είναι και το πιο χαοτικό και αντιφατικό σύστημα του πλανήτη και συνεπώς ανίκανο να εφαρμόσει τέτοιες πρακτικές).

Οι αγορές αυτοδιαλύονται και ανασυγκροτούνται στη στιγμή με μοναδικό συνεκτικό τους στοιχείο το κέρδος. Και μάλιστα το άμεσο, πρόσκαιρο το στιγμιαίο κέρδος το over night, το trading, το κέρδος που επιτυγχάνεται στον ελάχιστο δυνατό χρόνο μεταξύ αγοράς και πώλησης ενός πραγματικού ή πλασματικού αγαθού.

Από την άλλη, η αναδιάρθρωση δε γίνεται κατά μαγικό τρόπο αλλά έχει και τις εξής δυσκολίες:
1) Προκειμένου να κάνουμε λόγο για αναδιάρθρωση, πρέπει να προηγηθεί το πιστωτικό γεγονός που λέγεται στάση πληρωμών: κάποιος δηλαδή να γίνει Τρικούπης και να αναφωνήσει «Δυστυχώς επτωχεύσαμε».

Να καταγραφεί στην ιστορία με αυτό το "στίγμα".

Οι στάσεις πληρωμών όμως δεν είναι κάτι τρομακτικό, καθώς αφορούν μόνο την εξυπηρέτηση του δημόσιου χρέους των χωρών και όχι τη χρηματοδότηση των λειτουργιών τους.

Τούτο ισχύει για όλα τα έθνη και επιτάσσεται απʼ όλα τα δημοκρατικά συντάγματα, που καθορίζουν την κυριαρχία των λαών ως το πολιτειακό θεμέλιο, στο όνομα και για λογαριασμό των οποίων ασκούνται όλες οι εξουσίες, γεγονός που επιβάλλει ως απόλυτη κυβερνητική προτεραιότητα την επιβίωση των εθνών και όχι των δανειστών των εθνών.

Αυτό ισχύει για οποιοδήποτε κυρίαρχο έθνος στον πλανήτη.

Βεβαίως, εδώ πρέπει με πίκρα να παρατηρήσουμε ότι η παρούσα κυβέρνηση αντέστρεψε τις προτεραιότητες και προήλθε σε μερική στάση πληρωμών της χρηματοδότησης των οικονομικών λειτουργιών της χώρας, για να μπορέσει να χρηματοδοτήσει απρόσκοπτα και με το παραπάνω την πληρωμή των ληξιπρόθεσμων ομολόγων της χώρας.

- Από την άλλη όμως, η στάση πληρωμών και μόνον αυτή είναι που φέρνει τους δανειστές στο τραπέζι και ξεκινάει μια συζήτηση για επιμήκυνση και μείωση επιτοκίου, με τον χρόνο να τρέχει σαν νερό σε καταρράκτη σε βάρος των δανειστών, καθώς όσο διαρκεί η συζήτηση, τόσο θα καταρρέει η αξία των ομολόγων στη δευτερογενή αγορά και μαζί με αυτή και η φερεγγυότητά τους.

- Η στάση πληρωμών βάζει στο τραπέζι τους τραπεζίτες, την ΕΚΤ, τα κράτη της Ευρωζώνης, ακόμη και τον Ομπάμα τον ίδιο.

Τρία εικοσιτετράωρα φτάνουν για να κλειδώσει η λύση του ελληνικού χρέους, αλλά και του ευρωπαϊκού συνάμα.

2) Απʼ την άλλη, θα γίνει χαμός στις τράπεζες και στα γκισέ.
Ναι, θα γίνει χαμός για μια εβδομάδα μόνο.
Αλλά, καλύτερα με το δελτίο το ρευστό για μια εβδομάδα, παρά ο αργός θάνατος που βιώνουμε κάθε μέρα στην αγορά.

3) Θα γίνει χαμός στην Ευρωζώνη, καθώς το πιστωτικό γεγονός θα ενεργοποιήσει τα CDS, δηλαδή θα πληρώσουν οι ασφαλιστές κεφαλαίων, πράγμα που θα τους πονέσει, αλλά αυτή είναι η δουλειά τους.

Κυρίως όμως θα καταρριφθεί ο μύθος ότι δεν αθετεί ποτέ τις υποχρεώσεις της, μια χώρα της Ευρωζώνης.

Τούτο θα εντείνει τις πιέσεις στις υπερδανεισμένες χώρες και θα μεταφέρει ισχυρούς κραδασμούς πέραν της Πορτογαλίας και Ιρλανδίας και σε χώρες όπως η Ισπανία και η Ιταλία, αλλά και στο σύνολο του τραπεζικού συστήματος της Ε.Ε.

Οι πιέσεις αυτές θα γίνουν αισθητές και στην άλλη μεριά του Ατλαντικού.

Όμως δεν μπορεί να γίνει διαφορετικά.

Η παγκόσμια κρίση χρέους είναι υπαρκτό γεγονός και χρειάζεται μια παγκόσμια αντιμετώπιση.

Η Ελλάδα αποτελεί μόνο τη θρυαλλίδα.

Η παγκόσμια κρίση χρέους θα εκραγεί έτσι κι αλλιώς, ακόμη και αν οι ευαίσθητες χώρες (Ελλάδα, Πορτογαλία, Ιρλανδία) λιώσουν κάτω από την πίεση των απαιτήσεων των δανειστών.

Η παγκόσμια κρίση χρέους όμως, είναι αυτή που θα υποχρεώσει τις αναπτυγμένες χώρες να αναθεωρήσουν τη μέχρι τώρα στάση τους στον καταμερισμό της παγκόσμιας βιομηχανικής παραγωγής, στην κίνηση των κερδοσκοπικών κεφαλαίων και στην κερδοσκοπία που επιτυγχάνεται χάρη στην ελεύθερη διακίνηση προϊόντων, που εμπεριέχουν στις συνθήκες παραγωγής τους την ανθρώπινη δουλεία (εξευτελιστικό ημερομίσθιο – μεσαιωνικές συνθήκες εργασίας).

4) Τέλος ρωτάει κανείς: «θα τα βρούμε με την Ευρώπη μετά τη στάση πληρωμών»;
Η ελληνική στάση πληρωμών φέρνει πράγματι την Ευρώπη αντιμέτωπη με τα προβλήματά της που μέχρι σήμερα επιμελώς τα κρύβει κάτω από το χαλί.

Αναδεικνύει το ζήτημα της ενιαίας και δημοκρατικής διακυβέρνησης.

Αυτό το ζήτημα ή θα επιλυθεί θετικά, ή η Ε.Ε. θα καταρρεύσει όπως άλλωστε έγινε και με την ΕΣΣΔ.

Ή τελείως θεωρητικά, θα επιλυθεί χωρίς την Ελλάδα.

Η πρώτη εκδοχή έχει ως επακόλουθο τη χώρα να παραμένει στο ευρώ, οι άλλες δύο τοποθετούν τη χώρα στη δραχμή….