Γιατί χρειαζόμαστε περισσότερες Φρανσουάζ

* Της Λίνας Μιμούση, καθηγήτρια Γαλλικής Φιλολογίας, μέλος της Γραμματείας του Τομέα Παιδείας του ΠΑΣΟΚ

Σε μια σεμνή τελετή την Παρασκευή 4 Αυγούστου ανακηρύχτηκε επίτιμη δημότισσα του Δήμου Ιστιαίας-Αιδηψού η Françoise Dumont για την ανιδιοτελή προσφορά της στον τόπο μας.

Η ίδια, ως Γερουσιαστής του Var, κατάφερε να εξασφαλίσει από τη Γαλλική Υπηρεσία Πυροσβεστικής και ξεπερνώντας τα εμπόδια της ελληνικής γραφειοκρατίας να δωρίσει απευθείας στο Δήμο Ιστιαίας-Αιδηψού δύο πυροσβεστικά οχήματα, να εξασφαλίσει τη δωρεά άλλων δύο για το προσεχές έτος και να μεσολαβήσει ώστε να πραγματοποιηθεί εκπαίδευση, σεμινάρια και ανταλλαγή τεχνογνωσίας από τους Γάλλους πυροσβέστες στους Έλληνες εθελοντές και επαγγελματίες της δασοπυρόσβεσης.

Ο Δήμος μας, αναγνωρίζοντας την προσφορά της δικαίως την τίμησε και την έχρισε επίτιμη δημότισσα.  Έχοντας την τιμή να διαμεσολαβήσω στην επικοινωνία, ως ανεπίσημη διερμηνέας σε αυτή τη λιτή εκδήλωση, αλλά και πιο μετά, ακούγοντας την περιπέτειά της με τον κυκεώνα της ελληνικής γραφειοκρατίας, καθώς και την επιμονή της στο στόχο της, αισθάνθηκα θαυμασμό προς το πρόσωπό της και απογοήτευση για τη χώρα μου ταυτόχρονα.  Η ίδια βίωσε εξάλλου από κοντά την καταστροφή, καθώς διατηρεί σπίτι στην περιοχή για περίπου τριάντα χρόνια και έζησε την εμπειρία της πυρκαγιάς του 2021.

Με τη δωρεά της αυτή ανταποκρίθηκε στα αυτονόητα, στα οποία ούτε η ελληνική Πολιτεία ούτε η Περιφέρεια κατάφεραν μέχρι στιγμής να ανταποκριθούν. Βρέθηκε ωστόσο για καλή μας τύχη αυτή η μικροσκοπική και δυναμική γυναίκα από τη Γαλλία να καλύψει με το ηθικό της ανάστημα το δικό τους κενό που συμβαδίζει με την χρόνια ελληνική παθογένεια του να πρέπει όλα να γίνονται εκ των υστέρων και από κάποιον άλλον, ενώ εμείς που έπρεπε να τα προλάβουμε ως αρμόδιοι στην ώρα τους δεν κάναμε σωστά τη δουλειά μας ως οφείλαμε. Τουλάχιστον, ας λάβει τέλος και η κακοδαιμονία του να μην αναγνωρίζουμε τα εύσημα και την αξία ανθρώπων με αυταπόδεικτη και αφιλοκερδή προσφορά στον τόπο μας, όπως σωστά το έθεσε και ο Δήμαρχος κ. Ιωάννης Κοντζιάς.

Η κα Ντιμόν όταν ρωτήθηκε για το πώς τα καταφέρνει σε ένα τόσο σκληρό και ανταγωνιστικό πεδίο, όπως είναι η πολιτική για τις γυναίκες, απάντησε ότι κάπως θωρακίζεσαι, φτιάχνεις μια πανοπλία και συνεχίζεις βλέποντας τη μεγάλη εικόνα και στο τέλος της διαδρομής το στόχο.

Ο στόχος της στην προκειμένη περίπτωση ήταν να θωρακίσει» και αυτή τη μικρή της πατρίδα, την «πατρίδα της καρδιάς της» στο βόρειο τμήμα της Εύβοιας. Το φύλο δεν μπαίνει λοιπόν στην εξίσωση ή μήπως παίζει για να ανταποκριθεί σε εξαιρετικά δύσκολες καταστάσεις ή θεωρητικά χαμένες υποθέσεις, στις οποίες οι άντρες συνάδελφοί της ίσως δεν ανταποκρίνονται γιατί αρέσκονται να παίζουν στα σίγουρα και πιο εύκολα ꓼ

Για να απαντηθεί ίσως αυτό το ερώτημα, χρήσιμο θα ήταν να δει κανείς το απτό παράδειγμα του κόμματος που εκπροσωπεί ως Γερουσιαστής από τις 27 Σεπτεμβρίου του 2020, τους Ρεπουμπλικάνους. Στις Προεδρικές εκλογές του 2022, μια γυναίκα, η επικεφαλής Βαλερί Πεκρές βγήκε μπροστά, δεν κρύφτηκε και στη δυσκολότερη στιγμή αυτού του ιστορικού κόμματος ανέλαβε ηγεσία και διαχείριση ήττας έναντι του οδοστρωτήρα Μακρόν.

Το ίδιο συνέβη και με την ηγέτιδα του άλλου μεγάλου ιστορικού κόμματος της Γαλλίας, των Σοσιαλιστών, την Αν Ινταλγκό. Σε σημείο μάλιστα οικονομικής εξόντωσης και μεγάλης προσωπικής δοκιμασίας, καθότι δεν μπόρεσαν να ξεπεράσουν ένα ποσοστό που θα επέτρεπε χρηματοδότηση από τον κρατικό προϋπολογισμό. Ανέλαβαν και οι δύο με γενναιότητα μεγαλύτερη ευθύνη από αυτή που τους αναλογούσε, διορθώνοντας τα λάθη των προκατόχων τους αντρών.

Το αντίστοιχο ελληνικό παράδειγμα ήταν αναμφισβήτητα η αείμνηστη Φώφη Γεννηματά που αγωνίστηκε με θάρρος, ήθος και συναίσθημα και συνέβαλε στο να κρατηθεί όρθιο το ΠΑΣΟΚ στα δύσκολα χρόνια, με μια απίστευτη αίσθηση καθήκοντος και παρά τα όποια δικά της προβλήματα.

Και τούτο ενώ σοβούσε η κόντρα των δύο αντρών-ηγετικών προσωπικοτήτων από το 2007 έως το 2015, που ουσιαστικά κατάφερε τεράστιο πλήγμα στην καρδιά του κόμματος λόγω της προσωπικής φιλοδοξίας, σύμφωνα με τα γραφόμενα από τον Παντελή Καψή.

Και η ίδια πάλεψε με τα στερεότυπα για το ρόλο της γυναίκας και τα ανέτρεψε, αντιμετώπιζε με ευγένεια και πάντα με χαμόγελο το mansplaining εντός Βουλής και κυρίως με το ήθος και την αξιοπρέπεια που τη διέκρινε συνεισέφερε στο να διατηρηθεί η ενότητα και να διασωθεί το ΠΑΣΟΚ.

Τα προηγούμενα παραδείγματα καταδεικνύουν ότι υπάρχει ελπίδα για τις γυναίκες στην πολιτική, αρκεί να δημιουργηθούν ευνοϊκότερες συνθήκες για την εμπλοκή τους και με μια μεγαλύτερη ενθάρρυνση στην πορεία τους να φτάσουν σε αρκετά υψηλές θέσεις για τη λήψη αποφάσεων, απλά γιατί και αυτές το αξίζουν εξίσου. Το έχουν ήδη αποδείξει εξάλλου.

Στόχος του πολιτικού συστήματος και της ελληνικής κοινωνίας, ας είναι να φτάσει το συντομότερο δυνατό η στιγμή όπου η ποσόστωση δε θα έχει πλέον λόγο ύπαρξης, εφόσον η γυναίκα θα έχει υποστηριχθεί σε όλους τους ρόλους της. Στο βαθμό που με δική της πρωτοβουλία θα εισέρχεται στον πολιτικό στίβο, όπου θα αναμετράται επί ίσοις όροις με τους άντρες, στη βάση δηλαδή των ίδιων ευκαιριών ανάδειξης και προσφοράς στο δημόσιο βίο για τα ίδια προσόντα.

Να φτάσει το συντομότερο δυνατό η στιγμή που το παράδειγμα της Φρανσουάζ, θα μπορούν να ακολουθήσουν εξίσου εύκολα και οι δικές μας Κατερίνες και Μαρίες, που θα εισέρχονται στον πολιτικό στίβο και θα προσφέρουν στο δημόσιο βίο, έχοντας σπάσει τη γυάλινη οροφή για να αλλάξουν τα πράγματα στη χώρα μας και να φτάσει και αυτή στη χορεία των ευρωπαϊκών χωρών, όπως της αξίζει.