Για λίγη ανθρωπιά

 

Ήταν κάποτε ένας βαθύπλουτος επιχειρηματίας, ο οποίος για έναν παράξενο λόγο ήθελε να αγοράσει ένα χαμόσπιτο στο κέντρο της Χαλκίδας. 

 

Μαθαίνοντας την εμμονή του επιχειρηματία, ο ηλικιωμένος ιδιοκτήτης του σπιτιού ζήτησε ένα ασύλληπτο ποσό για να του το πουλήσει. Κόντρα στις παραινέσεις των συμβούλων του, ο επιχειρηματίας το αγόρασε, έριξε έναν σκασμό λεφτά για να το μετατρέψει σε μια νεοκλασική κατοικία της δεκαετίας του 1920 και έμεινε εκεί.

 

Όταν προς το τέλος της ζωής του, οι σύμβουλοι τον ρώτησαν γιατί έκανε αυτή την πολυδάπανη αγορά, τους απάντησε: «Εδώ ήταν το σπίτι του παππού μου. Δεν το είδα ποτέ σαν επένδυση, αλλά ως ολοκλήρωση του κύκλου της ζωής μου, ως επιστροφή στο μέρος που ανήκω».

 

Αυτή η φανταστική ιστορία αποτελεί μία απάντηση στον «λογιστικό κυνισμό» του Σπύρου Πνευματικού σχετικά με τους καρκινοπαθείς τελευταίου σταδίου. Ο γιατρός δεν έχει πολιτική στόφα και αυτό το γνωρίζαμε. 

 

Ακόμη, όμως, κι αν δεχτούμε ότι η γνώμη του κατατείνει στην περίθαλψη ασθενών που έχουν πιθανότητες επιβίωσης, αυτό δεν μπορεί να συμβεί πετώντας στα αζήτητα όσους η επιστήμη κατατάσσει στους βέβαια μελλοθάνατους.

 

Πέρα από την αποτελεσματικότητα, αυτό που λείπει από την πολιτική, από την ιατρική, ενδεχομένως και από τον νομικό κόσμο της χώρας είναι η ανθρωπιά. 

 

Εκτός, λοιπόν, από τις συνθήκες πολέμου, κανείς δεν μπορεί να στερήσει ούτε μία μέρα ζωής στον συνάνθρωπό του. Ειδικά  όταν έχει ταχθεί στο να του χαρίζει ζωή...

 

Περίθαλψη δεν είναι μόνο να πάρει τα (ακριβά) φάρμακα ο καρκινοπαθής. Είναι να απαλύνεις τον πόνο του, να του κρατήσεις το χέρι και να του χαμογελάσεις όχι γιατί του το χρωστάς, αλλά γιατί υποκλίνεσαι στο ψυχικό του μεγαλείο.

 

Ακόμη κι αν ο βίος καταντήσει αβίωτος, η στοργικότητα δεν μετριέται με ανάλυση κόστους-οφέλους. Γιατί απλά την ξεπερνά και τη συνθλίβει.

Ναι, όλα αυτά κοστίζουν σε χρήμα. Όμως, αυτό το κόστος σε κάνει περήφανο ως άνθρωπο. Όπως τον επιχειρηματία της φανταστικής μας ιστορίας.