Στο Δημόσιο δεν αγανακτεί κανείς ...

* Του Ακη Θεοφανίδη

Εχοντας ξαναβιώσει την εμπειρία της εξυπηρέτησης στη συγκεκριμένη υπηρεσία, ο ενδιαφερόμενος προσπερνά το πρώτο γραφείο, μιας και όπως εξιστορεί "ουσιαστικά λειτουργεί σαν γραμματεία, αφού ό,τι κι αν έχω ζητήσει δεν με έχει εξυπηρετήσει ποτέ ο υπάλληλος".

Πάμε λοιπόν στο γραφείο. Εξ αριστερών, κυρία μεσήλιξ "βασανίζει" ένα κουλουράκι Θεσσαλονίκης και "περνά" κάποια δεδομένα στο σύστημα με ρυθμό που θα κορόιδευε και χελώνα. Στο βάθος, ακόμη μία μεσήλιξ κυρία χάσκει στον ηλεκτρονικό υπολογιστή και η μόνη ένδειξη ότι επικοινωνεί με το περιβάλλον είναι το κατσικίσιο μάσημα τσίχλας, στο οποίο φαίνεται καλά προπονημένη. Ευτυχώς, στα δεξιά κάποια κυρία προθυμοποιείται να βοηθήσει.

Ομως, το πιο απλό χαρτί να ζητήσεις από το Δημόσιο αντιμετωπίζεται με δέος, σαν να απαιτείς τα κρυφά αρχεία της CIA περιόδου '60-'65. Μία υπάλληλος ισχυρίζεται ότι τέτοια χαρτιά δίνονται σε άλλο όροφο. Είναι αυτή που πετάγεται πάντα για να κάνει την έξυπνη, χωρίς να έχει καμία διάθεση να λύσει το πρόβλημα. Εν προκειμένω, είχε και λάθος, αφού το δικό της γραφείο είχε τη συγκεκριμένη αρμοδιότητα.

Εκείνη τη στιγμή που λες ότι θα σπάσει ο διάολος το πόδι του και θα κάνεις τη δουλειά σου σε 10 λεπτά (γιατί η διαδικασία είναι απλή και κόσμος δεν υπάρχει), χτυπάει το τηλέφωνο. Οταν αυτό συμβαίνει, ο χρόνος "παγώνει" στο Δημόσιο. Η υπάλληλος που ανέλαβε να διεκπεραιώσει την έκδοση του εγγράφου, το σηκώνει και επιστρέφει (μαντέψτε;) μετά από μισή ώρα!!

Σε αυτό το χρονικό διάστημα, το κουλουράκι "βασανιζόταν" ακόμα, η τσίχλα είχε γίνει γιο-γιο και κανείς δεν σηκώθηκε να κάνει τη δουλειά του δύσμοιρου γνωστού μου. Επιπλέον, ένα νέο τηλεφώνημα διέκοψε τη ραστώνη, αλλά ευτυχώς ήταν κάποια φίλη της κυρίας που ήθελε να κανονίσουν συνάντηση πιο μετά...

Μόλις το πρώτο τηλεφώνημα έληξε, η υπάλληλος επέστρεψε, έβαλε τον πολίτη να υπογράψει μια αίτηση (χωρίς αίτηση δεν γίνεται τίποτα...) και τέλειωσε την ιστορία μέσα στο πεντάλεπτο.

Δεν είναι η πρώτη ούτε η πιο σημαντική ιστορία τρέλας πολίτη σε δημόσια υπηρεσία. Ομως, παραδεχόμενοι ότι η ανόρθωση της χώρας θα πρέπει να ξεκινήσει από την τακτοποίηση του δημόσιου τομέα, καταλαβαίνεις ότι όχι βήμα, αλλά ούτε μυτάκι μπροστά δεν έχουμε κάνει. 

Η μετενσάρκωση του "Χ","Ψ" Παπανδρέου στην καθημερινότητα του πολίτη είναι το κουλουράκι Θεσσαλονίκης και η αποχαυνωμένη υπάλληλος στον υπολογιστή. Ντροπή και οργή μαζί δηλαδή...

Η "αγανακτισμένη" κοινωνία είναι μαζί με αυτόν που θα τολμήσει τέτοιες ρήξεις. Δεν το έχει καταλάβει κανείς;