Ο ΑΟ Χαλκίς είναι ένα ημερολόγιο γραμμένο με σβηστούς προβολείς

*Του Γιάννη Τρυφωνίδη

«Αγαπητό μου ημερολόγιο, αποφάσισα να σου γράψω γιατί φτάσαμε 22 Ιουλίου και δεν έχει βρεθεί λύση για να καταφέρω ν’ αγωνιστώ στη Γ’ Εθνική. Τα φιλιά μου, ΑΟ Χαλκίς». Κι αν η φωτογραφία για τον Ηλία Θαλάσση ήταν το ημερολόγιό του …γραμμένο με φως, («τελειώσαμε και μείναμε μονάχοι» θα ήταν η πρώτη του ατάκα, σχολιάζοντας τις αρνητικές εξελίξεις), το ημερολόγιο του ΑΟΧ είναι γραμμένο με σβηστούς προβολείς, ένα «μαύρο κουτί», που δεν χρειάζεται καν να αναζητηθεί, γιατί …την αλήθεια την ξέρουμε, για ένα παραμύθι ζούμε, όπου συνεχώς ξεφυτρώνουν δράκοι και κακές μάγισσες και πάντα ζούνε οι άλλοι καλύτερα κι ο ΑΟΧ χειρότερα.

Ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός, αλλά ο χρόνος είναι και αμείλικτος, σε πιέζει, σε πνίγει, δεν σταματάει του ρολογιού τους δείκτες, δεν είναι τραγούδι της Ρένας Κουμιώτη και για τον ΑΟΧ έχει γίνει ισότιμος αντίπαλος με την αδιαφορία που εισπράττει ο οργανισμός από το σύνολο της πόλης.

Και στο μονοπάτι της απαξίωσης ο ΑΟΧ δεν βαδίζει πλέον μόνος, έχει συνοδοιπόρο από χθες και το ΝΟ Χαλκίδας, ο οποίος τούτη την ώρα θα έπρεπε να βρίσκεται στη Θεσσαλονίκη και να διεκδικεί την πρόκρισή του στο final-4 της Γ’ Εθνικής, με φόντο την άνοδο στη Β’ Εθνική, αλλά έμεινε σπίτι, όχι λόγω κόβιντ, αλλά λόγω μιας μακροχρόνιας "πανδημίας" που έχει χτυπήσει τον αθλητισμό της Εύβοιας με βασικό σύμπτωμα να μην μπορεί να σηκώσει κεφάλι και να είναι ουραγός στα αζήτητα.

Τη μέρα που η χάλκινη Εθνική Ελλάδος -στο πρόσφατο παγκόσμιο πρωτάθλημα της Βουδαπέστης- έφτασε με «τιμές και δάφνες» στο κολυμβητήριο της Χαλκίδας για μίνι προετοιμασία, ένα από τα αγαπημένα παιδιά της πόλης, με παρουσία στην Α1 και στα σαλόνια της Ευρώπης, βγήκε στη «γύρα» να συγκεντρώσει ένα ποσό της τάξεως των 2.500-3000 ευρώ, χωρίς αντίκρισμα, και έτσι κλείδωσε την πόρτα και πέταξε το κλειδί.  

Όσον αφορά την ποδοσφαιρική Χαλκίδα, εννοείται ότι είναι η τελευταία φορά που θα αναφερθούμε στον Καραμάνο, εκτός κι αν ο δρόμος τον …ξαναβγάλει στην Εύβοια και στα κοινά της ομάδας. Ο άνθρωπος πρόσφερε αυτά που πρόσφερε χωρίς να έχει κάποια υποχρέωση στον σύλλογο και την πόλη, και για τους δικούς του λόγους άλλαξε ρότα. Απ’ όσο γνωρίζουμε, δεν ζήτησε πράγματα από την πόλη …φόρα παρτίδα, αλλά και η πόλη καλό θα είναι να αντιλαμβάνεται από μόνη της ορισμένες καταστάσεις και να της αξιολογεί κατάλληλα προς όφελος όλων.

Από τη μεριά του ο Ταρνανάς είναι διατεθειμένος να απλώσει χείρα βοηθείας στον ΑΟΧ, αλλά δεν είναι και αφελής να μπλέξει σε μια περιπέτεια χωρίς πυξίδα και γεμάτη αδιέξοδα στενάκια, σε μια κατηγορία δίχως έσοδα, όπου το μόνο που κάνουν οι ομάδες είναι να πετάνε τα λεφτά τους σε ένα βαρέλι χωρίς πάτο, για το πρεστίζ (σ.σ. ότι αγωνίζονται σε εθνική κατηγορία) και την υστεροφημία τους.

Σαφώς και ο ΑΟΧ δεν είναι πρέπον να βολοδέρνει στα τοπικά, αλλά η ιστορία μας έχει διδάξει ότι στο τοπικό είναι «καταδικασμένος» να βγαίνει πρώτος και στη Γ’ Εθνική ...βαδίζει και παραμιλά και επιστρέφει στην αφετηρία για να ξεκινήσει το ίδιο δρομολόγιο.

«Ενός ανδρός αρχή» είναι ο ΠΑΟΚ του Ιβάν, η ΑΕΚ του Μελισσανίδη, ο Ολυμπιακός του Μαρινάκη, η Ξάνθη του Πανόπουλου, η Λαμία του Πανουργιά, ο Παναιτωλικός του Κωστούλα, ο Λεβαδειακός του Κομπότη, ο Ατρόμητος του Σπανού και πάει λέγοντας.

Η Χαλκίδα, τόσο χρόνια, από τη στιγμή που δεν έχει καταφέρει να προσελκύσει έναν τέτοιου βεληνεκούς επιχειρηματία, είναι αναγκασμένη να κάνει πράξη αυτό που ισχυρίστηκαν πρόσφατα στο egnomi.gr δύο παλαίμαχοι παίκτες του ΑΟΧ, οι προπονητές Γιώργος Λάμπρου και Αντώνης Αυλωνίτης. Να δημιουργηθεί μια βάση από ντόπιους επιχειρηματίες που θα εναλλάσσονται στο κομμάτι της βοήθειας.

Ωστόσο, αγκυλώσεις, περιορισμοί, ασυμφωνία χαρακτήρων, μπορεί και φτηνές δικαιολογίες (όχι ότι μπορείς να τους υποχρεώσεις) κρατάνε τη Χαλκίδα εγκλωβισμένη. Ακόμη και σε στιγμές πανηγυρικές, ευτυχίας και ενθουσιασμού, πάντα με έναν τρόπο ...ταχυδακτυλουργικό, οι σαμπάνιες ξεθυμαίνουν, η ελπίδα μετατρέπεται σε λεπίδα, οι η αυλαία πέφτει, τα κρυστάλλινα νερά γίνονται λασπόνερα.

Ο φετινός ΑΟΧ δεν έπασχε από διοικητική οργάνωση και νοικοκύρεμα. Μπορεί να μην έζησε σε έναν ιδεατό κόσμο, αλλά οι εποχές που κυνηγούσε την μπάλα της προπόνησης στο νταμάρι, δίπλα στο κοπάδι με τα πρόβατα και τα κουδούνια, και έκανε ο τράγος κοντρόλ, γιατί δεν είχαν δεύτερη μπάλα οι παίκτες, χρώσταγε σε όποιον μιλάει ελληνικά και οι παίκτες πήγαιναν στο Στάδιο για επίσημο ματς, άλλος με φόρμα Θήβα, άλλος με φόρμα ΑΟ Υπάτου και άλλος με φόρμα Λίβερπουλ, ήταν μια κακή ανάμνηση. Αλλά η οργάνωση από μόνη της δεν αρκεί. Υπήρχε η "καραμέλα" ότι παλιά δεν βοηθούσαν οι επιχειρηματίες γιατί δεν υπήρχε αξιοπιστία. Τώρα, τι φταίει;

Τη δεδομένη στιγμή κάτι χειροπιαστό δεν υπάρχει και ...ό,τι κυκλοφορεί στην πιάτσα είναι φήμες και τίποτα περισσότερο.

Αν βρεθούν άνθρωποι να αναλάβουν τον ΑΟΧ, ο σύλλογος θα πάει σε εκλογική συνέλευση και το επόμενο βήμα είναι να έρθει ένας προπονητής-κασκαντέρ και καμιά 25αριά παίκτες από την Αθήνα, που θα πρέπει να μετακινούνται καθημερινά από την πρωτεύουσα με την βενζίνη στα ύψη.

Τι περιμένεις κάθε χρόνο να έρθει στην ποδοσφαιρική Χαλκίδα (φωτό κάτω):

Και τελικά τι έρχεται... (αν βρεθεί λύση που δεν βρίσκεται):

Κύκλοι της διοίκησης -που πήρε παράταση με σκοπό να καλύψει την επικαιροποίηση του Μητρώου, να προχωρήσει στην τροποποίηση του καταστατικού και να δηλώσει την ομάδα στη Γ’ Εθνική, κατέβει-δεν κατέβει-, αναφέρουν συνεχώς ότι η φετινή τρίτη τη τάξει εθνική κατηγορία προϋποθέτει αυστηρά μπάτζετ 300.000 ευρώ (το λιγότερο), γιατί με 150 και 200 η ομάδα θα πέσει σούμπιτη και θα έχει χαλάσει τζάμπα τα λεφτά που δεν έχει. Γνώμη μου είναι ότι καμία μάχη δεν είναι χαμένη αν δεν την δώσεις στην αρένα, εδώ είχε κερδίσει αγώνισμα στο Survivor η Σαλαγκούδη που ήταν πιο αργή από τον επιτάφιο, αλλά όπως έχει διαμορφωθεί η κατάσταση στη Χαλκίδα, λογικά σε ένα μπάτζετ 300.000, πρέπει να της λείπουν τα 298.000.

Μου θυμίζει αυτό το «πετυχημένο» που έχει κυκλοφορήσει και λέει: Ετοιμάζω πενταήμερο ταξίδι στην Ελβετία για πρωτοχρονιά… Μου λείπουν μόνο τα λεφτά και τα εισιτήρια… Γάντια και σκούφο έχω…