Οι βαριές φανέλες δεν πεθαίνουν ποτέ, απλώς ξεθωριάζουν με το χρόνο στις σελίδες της ιστορίας

*Του Γιάννη Τρυφωνίδη

Η ομάδα του ΑΟ Χαλκίς είχε δοκιμαστεί τελευταία φορά σε μπαράζ ανόδου στη Γ’ Εθνική το 2015. Πέρασαν 7 χρόνια. Τότε, πανηγύρισε την άνοδο κόντρα στη Μαλεσίνα στο Στάδιο. Χθες δεν ζήσαμε ...Μαλεσίνα (εκείνη τη μέρα δεν έπεφτε καρφίτσα στην εξέδρα), αλλά η ατμόσφαιρα ήταν γιορτινή, το γήπεδο είχε παλμό, ένταση, ντεσιμπέλ, οι νεαροί φίλοι του ΑΟΧ από πολύ νωρίς, τρεις ώρες πριν τη σέντρα "έντυσαν" στα κυανόμαυρα τη Χαϊνά. "Δεν πήγαμε στη θάλασσα και ήρθαμε εδώ, Χαλκίδα ...νίκα τον Παναργειακό".

Από την άνοδο του 2015 μέχρι σήμερα η Χαλκίδα ταλαιπωρήθηκε αφάνταστα, με προέδρους (σ.σ. Κοτσάτος, Μορίδης, Μίλερ) που είδαν φως και μπήκαν, αλλά τσάμπα έκαιγε η λάμπα και όπως θα έλεγε κι ο Κουτσούμπας "που τα βρήκατε αυτά τα φυντάνια". 

Ακόμη και στις χαρές παραμόνευε το άδοξο τέλος (βλέπε φιάσκο με την εγγυητική τη σεζόν της κατάκτησης της 2ης θέσης, πίσω από την Παναχαϊκή), και πριν δυο χρόνια ο ιστορικός σύλλογος άνοιξε την πόρτα του Πρωτοδικείου.

Με ενέργειες του Βασίλη Καρλατήρα συνέχισε να χτυπά η καρδιά του και τη σεζόν 2020-21 μπήκε στο πρωτάθλημα της Α’ ΕΠΣΕ με τον Παναγιώτη Τοκπασίδη στο προπονητικό τιμόνι, με την ταμπέλα του φαβορί, θυμίζοντας ότι εκείνη τη χρονιά δεν υπήρχαν μπαράζ κι ο πρωταθλητής θα προβιβαζόταν απευθείας στη Γ’ Εθνική.

Η Χαλκίδα ξεκίνησε με 5 νίκες, έχασε το έκτο παιχνίδι στην Ερέτρια και μετά ...κορωνοϊός, διακοπή, σκοτάδι. Η χρονιά πήγε στράφι και μια μεγάλη ευκαιρία πετάχτηκε στα σκουπίδια, χωρίς να φταίει ο οργανισμός και οι παθογένειές του, ίσως για πρώτη φορά.

Φέτος η Χαλκίδα ξαναμπήκε στο πρωτάθλημα, κατέχοντας την pole position και με εξαίρεση την δίκαιη ήττα στο Αλιβέρι, όλα τα υπόλοιπα εκτός έδρας ματς τα καθάρισε εύκολα ή δύσκολα (σ.σ. στη Μακρυκάπα βέβαια το διπλό δεν ήταν απλώς δύσκολο, ουσιαστικά βγήκε χαμογελαστή από το τρενάκι του τρόμου), ωστόσο δεν ανταποκρίθηκε στα μεγάλα ματς στο Στάδιο, δεν προσέγγισε σωστά τα παιχνίδια, με αποτέλεσμα να χάσει έδαφος και να δώσει δικαίωμα στους διώκτες της να αμφισβητήσουν την πρωτοπορία της. Η Χαλκίδα τελικά ...ξέφυγε από τη «Σκύλλα» (Α' ΕΠΣΕ) και έπεσε πάνω στη «Χάρυβδη» (μπαράζ πρωταθλητών Ενώσεων).

Φυσιολογικό διπλό (0-4) με Αίολο εκτός έδρας (τελικά και η διαφορά των γκολ στο τέλος θα μπορούσε να σώσει ή να κοστίσει), ισοπαλία-τροχοπέδη με Κυπάρισσο εντός έδρας, νίκη με τη βοήθεια του Θεού με το Ευπάλιο στο Στάδιο. Ενα ματς που η Χαλκίδα θα μπορούσε να χάνει με 2-0 στο ημίχρονο, κατάφερε να το κερδίσει με αριθμητικό μειονέκτημα, το οποίο λειτούργησε ...ευεργετικά. Δεν συμβαίνει πάντα, αλλά συμβαίνει. Με «δέκα», άλλες ομάδες …διαλύονται και άλλες πεισμώνουν, μαζεύονται, σκληραίνουν από τις συνθήκες.

Η Χαλκίδα διάλεξε το δεύτερο. Ακολουθεί το ματς στον Τενεάτη. Έχουμε ένα κακό χούι, αν ο αντίπαλος δεν είναι η Λίβερπουλ και η Ρεάλ, να τον βλέπουμε αφ’ υψηλού. «Έλα μωρέ, ποιος Τενεάτης τώρα;» και οι δύο χαμένοι βαθμοί έκαναν το παιχνίδι στο Μοσχάτο να μοιάζει με το παλιό τραγούδι του Πλούταρχου που λέει «τι σταυρό κουβαλάω, με ρωτάνε οι φίλοι, όλα απόψε σε θυμίζουν και δεν ξέρω που πάω, στο στερνό μου τσιγάρο μιλάω».

Η Χαλκίδα στο Μοσχάτο …άναψε το τσιγάρο, βρήκε φωτιά, γιατί είχε μεγάλο ντέρτι μες’ στην καρδιά και έφυγε με ισοπαλία …μισή άνοδο.

Για να φτάσουμε στο χθεσινό παιχνίδι με τον Παναργειακό. Κι εκεί που περιμέναμε ότι θα γίνει "αίμα και άμμος", το Μοσχάτο έπιασε από το λαιμό το Ευπάλιο, το στραγγάλισε και μετέτρεψε τον ...υπέρ πάντων αγώνα ΑΟΧ-Παναργειακός σε …ματς σκοπιμότητας. Αλλά δεν γινόταν αλλιώς, κρινόταν μια άνοδος, φανταστείτε το ακραίο σενάριο (λέμε τώρα) να έτρωγε δεύτερο γκολ η Χαλκίδα και παράλληλα το Ευπάλιο να μείωνε σε 5-4, θα τρέχαμε και δεν θα φτάναμε.

Αν είχα μαντικές ικανότητες, αλλά να μου ...έλεγε σίγουρα η γυάλα ότι το φινάλε θα ήταν αίσιο για τη Χαλκίδα, δεν θα έλεγα "όχι" στο να ζήσουμε …λίγο θρίλερ, σε ματς που χαρακτηρίστηκε «τελικός», που βγήκαν ντουντούκες στο δρόμο, που ξεσηκώθηκαν άνθρωποι που είχαν να πατήσουν χρόνια στο γήπεδο… Ένας φίλος έκανε λόγο για «ξενέρα», αλλά αυτό που μένει είναι οι εικόνες με τους πανηγυρισμούς των παιδιών της ομάδας και της εξέδρας. Ειδικότερα οι παίκτες πέρασαν πολλά, άκουσαν περισσότερα, κλήθηκαν να κάμψουν αντιπάλους και κούραση, δεν χόρτασαν από νίκες (στα μπαράζ), αλλά δεν νικήθηκαν και από κανέναν και τους αξίζουν μπράβο γιατί σήκωσαν όλο το βάρος στις πλάτες τους.  

Αυτό που συζητούσαμε στο pregame ήταν ότι η Χαλκίδα, χωρίς να ανοιχτεί, γιατί έχει αργές επιστροφές, πρέπει να παίξει με υπομονή, μεν, αλλά να περάσει το μήνυμα στον Παναργειακό ότι είναι το αφεντικό, δε.

Στο πρώτο ημίχρονο η Χαλκίδα ξεκίνησε με 4-4-2 και το γύρισε σε 4-3-3 στο β’ ημίχρονο. Αμυντικά δεν εκτέθηκε, επιθετικά δεν κατάφερε να βγάλει αυτοματισμούς και να παίξει συνδυαστικό ποδόσφαιρο. Ο Ζουρούδης δεν ήταν ικανοποιημένος από την εικόνα, και συνεχώς ζητούσε από τους μέσους Ζουλιώτη και Ι.Αθ. Τσολάκο να παίζουν πιο χαμηλά και να μην παίρνουν μεγάλα ρίσκα. Με μπαλιές στον Γκιόκα προσπαθούσε να απειλήσει η Χαλκίδα και βρήκε γκολ από στημένη μπάλα, τη στιγμή που του Ευπάλιο ζούσε στο Μοσχάτο ...πανωλεθρία, όπως ο θεούλης μαθητής στις πανελλήνιες του 1997 που έχει γίνει viral.

Το β’ ημίχρονο θα ξεχαστεί πολύ γρήγορα, με τον ΑΟΧ να προσπαθεί να κρατήσει λίγο παραπάνω την μπάλα και να παίζει, όχι με τις αδυναμίες του αντίπαλου, αλλά με την κλεψύδρα του χρόνου, αλλά το ματς από ένα σημείο και μετά ήταν ο ορισμός του "σφύρα να φύγουμε".

Επίσημα, με τον Ζουρούδη προπονητή ξεκινάει ο σχεδιασμός ενόψει της Γ’ Εθνικής, που θα διεξαχθεί σε τέσσερις ομίλους των 18 ομάδων, με τους πρωταθλητές να κερδίζουν την άνοδο και να πέφτουν οι τελευταίες 6 ομάδες από κάθε όμιλο.

Σκοπός (ιερός) της Χαλκίδας είναι να μην γίνει ξανά ασανσέρ και να πάει κόντρα στο κακό της παρελθόν (σ.σ. είναι "τρελός" ο χορηγός, αλλά χρειάζονται και οικονομικοί συμπαραστάτες).

Έριξα μια ματιά στις ομάδες που κέρδισαν την άνοδο στη Γ’ Εθνική στο θέμα που ανέβασε ο Μιχάλης Κόκορης, και από τις πλέον ιστορικές που η μοίρα τις έφερε στα τοπικά, πλην της Χαλκίδας βλέπω τον Πανηλειακό, το Βύζα, τον Ιάλυσο, τη Μαρκό, την Καστοριά, τον Πανθρακικό, ομάδες που έχουν αγωνιστεί στην Α’ Εθνική και με καλές πορείες τη δεκαετία του ’90 (σ.σ. η ομάδα της Κομοτηνής ...μέχρι πρότινος).

Η Χαλκίδα έχει βαριά φανέλα και η φετινή είναι η μεγάλη της ευκαιρία να καθιερωθεί στη Γ' Εθνική και ν' αποκτήσει κύρος και δυναμική.

Άλλωστε, οι βαριές φανέλες δεν πεθαίνουν ποτέ, απλώς ξεθωριάζουν με το χρόνο στις σελίδες της ιστορίας. Οπως η φανέλα που φόραγε χθες στο γήπεδο ο γνωστός φίλαθλος του ΑΟΧ, Μανώλης, μια φανέλα που ανήκε σε έναν από τους σπουδαιότερους παίκτες που αγωνίστηκαν με τα χρώματα του ΑΟΧ, στον ρέκορντμαν συμμετοχών του συλλόγου Γιάννη Μπρατσιώτη, ο οποίος ήταν χθες στο γήπεδο.

ΥΓ: Στο παρακάτω βίντεο το Ευπάλιο χθες στο Μοσχάτο...