Τραγωδία χωρίς ευθύνες

Είμαστε όλοι συγκλονισμένοι αυτές τις ημέρες. Ο θάνατος του μικρού Χρήστου στη Δροσιά πάγωσε την Εύβοια και οι παρέες συζητούν για τον άδικο, τόσο άδικο, χαμό του 7χρονου.

Αυτή την ώρα, ο Χρήστος Σούτζιος αποχαιρετά από τα ουράνια τον πατέρα του, Παπά-Διονύση, ο οποίος στην πιο σκλήρη δοκιμασία της ζωής του στάθηκε αντάξιος των άμφιων που φέρει εκπλήσσοντας την κοινή γνώμη με τη στάση του. Αποχαιρετά το αγγελούδι την οικογένειά του, τους φίλους του που θα τον περίμεναν να γιορτάσουν το Πάσχα, αλλά και όσους αληθινά δάκρυσαν από το άδοξο τέλος του.

Η θλίψη του χαμού, όμως, φαίνεται να μην κινητοποιεί κανέναν από αυτούς που θα έπρεπε να αισθάνονται εν μέρει "ένοχοι" για όσα συνέβησαν το βράδυ της Ανάστασης στον ναό του Αγίου Γεωργίου στη Δροσιά. Οι τοπικοί άρχοντες "σφάζονται" για άλλα θέματα, αλληλοκατηγορούνται σαν τις κυράτσες της γειτονιάς, και δεν βρήκαν ούτε μία λέξη συμπόνιας να πουν για την οικογένεια Σούτζιου ως ελάχιστο-απειροελάχιστο- φόρο τιμής στη μνήμη του Χρήστου. Φανταζόμαστε ότι θα είναι σύσσωμοι τώρα στην κηδεία εκφράζοντας την αλληλεγγύη τους...

Η κυβέρνηση, παρά το ότι συνέβησαν κι άλλα ατυχήματα στη χώρα από τη ρίψη κροτίδων, σιωπά και έχει ως μοναδικό της μέλημα να μαζέψει λεφτά για να μας βγάλει από το οικονομικό αδιέξοδο. Μόνο που οι ψυχές των ανθρώπων (και εννοούμε όλων των ευαισθητοποιημένων πολιτών) περιμένουν από το Κράτος να δείξει ότι "νιώθει" και επιπλέον να πάρει μέτρα για να σταματήσουν αυτά τα εγκλήματα που τελέστηκαν χωρίς λόγο.

Δεν κουνιέται κανένας, πιστεύοντας, όπως πάντα άλλωστε στην Ελλάδα, ότι ο θάνατος του Χρήστου θα περάσει στο χρονοντούλαπο των τραγωδιών που κατά καιρούς συγκλόνισαν για λίγο τη χώρα. Και αυτή είναι η μοίρα μας: Να ξεχνάμε τόσο εύκολα τα γεγόνοτα που θα έπρεπε να αποτελούν φάρο για τη λύση των προβλημάτων.

Δήμος, Περιφέρεια και Κεντρική Διοίκηση πρέπει τώρα να μας πουν τι θα πράξουν για να σταματήσει η ρίψη κροτίδων το βράδυ της Ανάστασης, αλλά και σε άλλους εορτασμούς. Συμπαραστάτης σε αυτή την κινητοποίηση πρέπει να είναι και η Μητρόπολή μας, η οποία με τον βαρύνοντα ρόλο της μπορεί να αφυπνίσει, να πιέσει και να σηματοδοτήσει θετικές εξελίξεις.

Λέμε όλοι ότι ο μικρός Χρήστος έφυγε άδικα και υπονοούμε ότι ήταν άτυχος. Πράγματι ήταν. Δεν γνωρίζουμε, όμως, σοβαρό κράτος που να αναμένει το τυχαίο χτύπημα της μοίρας για να οργανωθεί και να λάβει τα δέοντα μέτρα, απέναντι μάλιστα σε ηλίθιους -παρά ταύτα επικίνδυνους- πανηγυρισμούς...