Έτσι είναι η ζωή και πώς να την αλλάξεις...

*Του Γιάννη Τρυφωνίδη

Για τη Χαλκίδα η κατάκτηση του τίτλου περνάει από την Κάρυστο. Τα παιδιά του ΑΟΧ όλη τη σεζόν μόχθησαν, ίδρωσαν, αγχώθηκαν, πιέστηκαν, είδαν το λύκο με τα μάτια τους, γλίτωσαν από τα δόντια του, είδαν τον Ταμυναϊκό να φεύγει θριαμβευτής από το «σπίτι» τους, αλλά σε περίπτωση που οι ίδιοι φύγουν με το διπλό από την έδρα των "δελφινιών", όλα τα παραπάνω θα γίνουν μια ανάμνηση με αίσια κατάληξη.

Τα πανηγύρια θα είναι μετρημένα, γιατί ο ΑΟΧ είναι «καταδικασμένος» να βγει νικητής -και- στα μπαράζ. Από την Πέμπτη το πρωί τα κεφάλια μέσα λοιπόν.

Ο Ταμυναϊκός από την άλλη, δεν κουβαλάει το ίδιο άγχος, δεν παίζει με το πιστόλι στον κρόταφο. Είναι ένας ιστορικός σύλλογος που «τρέφεται» ποδοσφαιρικά από πρωταγωνιστικές πορείες, κυλάει στο dna του, αλλά η ομάδα του Αλιβερίου δεν μπήκε στην αφετηρία με την προοπτική της κατάκτησης του τίτλου και της συμμετοχής στα μπαράζ. Προέκυψε στην πορεία, η αλήθεια είναι, μέσα από καλό ποδόσφαιρο με πολύ τακτική στη σκακιέρα. 

Η πίεση στον ΑΟΧ είναι διαφορετική. Αν δεν καταφέρει να πάρει την άνοδο, είναι σα να πήγε στην Ανάσταση χωρίς λαμπάδα. Ο ΑΟΧ θα καταγραφεί ως πρωταθλητής στα κιτάπια της Α’ ΕΠΣΕ, αλλά θα είναι ένας τίτλος ...χωρίς αντίκρισμα, μετά από χρόνια κανείς δεν θα τον θυμάται, όλοι θα στέκονται στα μπαράζ.

Ο ΑΟΧ αν τα καταφέρει στην Κάρυστο και δεν αυτοκτονήσει έχει υποχρέωση να βελτιώσει την εικόνα του (σ.σ. το βάρος πέφτει στον Ζουρούδη) και να ξαναγίνει ο «πρέσβης» του ευβοϊκού ποδοσφαίρου στη Γ’ Εθνική.

Με όποιον μιλήσεις θα σου πει ότι η Εύβοια θα έπρεπε να έχει -σταθερά- μια ομάδα, τουλάχιστον στη Β’ Εθνική.

Ο ΑΟΧ έχει κάτι παραπάνω από τρεις δεκαετίες να εμφανιστεί σε πρωτάθλημα της δεύτερης της τάξει Εθνικής κατηγορίας, μερικές ξεθωριασμένες φωτογραφίες τον θυμίζουν, δημοτικό σχολείο πηγαίναμε και συλλαβίζαμε "Λόλα να ένα μήλο", αλλά η φανέλα παραμένει βαριά.

Ο Ηρακλής Ψαχνών υπήρξε ο τελευταίος αυτοκράτορας και ο τελευταίος των «Μοϊκανών» στη Β’ Εθνική. Μάλιστα, μετά από εκείνο το επικό 3Χ3 στα πλέι οφ ανόδου (διπλό στα Χανιά και εντός έδρας νίκες με Ολυμπιακό Βόλου και Ηρακλή Θεσσαλονίκης), η Σούπερ Λίγκα δεν ...αχνοφαινόταν απλά, αλλά ήταν λοκαρισμένη από το ψαχνιώτικο πιλοτήριο. Το θαύμα έμεινε μισό.

Η Αρτάκη φέτος ξεκίνησε με σκοπό να πρωταγωνιστήσει, αλλά το "Εδώ είναι ο παράδεισος κι η κόλαση εδώ" αναγκάστηκε να τραγουδήσει.

Στο ερυθροκίτρινο στρατόπεδο ...αναμένονται εκλογές και όλοι περιμένουν τις αποφάσεις του Γιάννη Βαγιάννη. Η λογική λέει ότι αν ξαναβάλει υποψηφιότητα για να ηγηθεί της προσπάθειας ανασυγκρότησης θα αποσπάσει μεγαλύτερο ποσοστό και από το Μακρόν στις γαλλικές εκλογές.

Το φετινό πρωτάθλημα της Α' ΕΠΣΕ θα κριθεί την τελευταία αγωνιστική. Μπορεί να είναι ψυχοφθόρο για τους πρωταγωνιστές, αλλά για τους ουδέτερους παρατηρητές είναι η …καλύτερή τους.

Στην Εύβοια δεν ζούμε πρωτόγνωρες στιγμές. Εγώ, για παράδειγμα, όταν μπήκα στο χώρο ...έπεσα πάνω στην τιτανομαχία του Ευβοϊκού Χαλκίδας με τη Δόξα Προκοπίου.

Ποιος μπορεί να ξεχάσει και τα πιο πρόσφατα τσουγκρίσματα τίτλου...

Της Κύμης (78 β.) και της Δροσιάς (77β.) τη σεζόν 2010-11, του Ευβοϊκού Αγ. Νικολάου (71β.) και της Αρτάκης (68β.) την επόμενη, της Αρτάκης (64β.) και της Ερέτριας (63β.) τη σεζόν 2013-14, με την Ερέτρια να αυτοκτονεί στην έδρα της με αντίπαλο τον Λήλα (2-2 από 2-0 στο ημίχρονο).

Ακόμη, την Ιστιαία (2015-16) που έκοψε πρώτη το νήμα με 61β. τη σεζόν 2015-16, αφήνοντας πίσω της τον Ταμυναϊκό (58β.), τον ΑΟΝΑ (57β.) και την ΑΕΚ Χαλκίδας (55β.).

Το απόλυτο παιχνίδι τίτλου στο φλεγόμενο Βασιλικό ανάμεσα στον γηπεδούχο Λήλα και τη φιλοξενούμενη Ερέτρια (2017-18), με τον Απόλλων να πάει για δυο αποτελέσματα και τελικά να φεύγει με το 0-0 (ο Τσομπάνης είχε δοκάρι για το Λήλα, που κάλυψε μεγάλο χάντικαπ στον β' γύρο).

Για να φτάσουμε στη σεζόν 2018-2019, με την Αρτάκη και τον Ηρακλή Ψαχνών να δίνουν μάχη σώμα με σώμα, τους πράσινους να συντρίβουν με 4-1 τους ερυθροκίτρινους στα Ψαχνά, αλλά το happy end να το γράφει η Αρτάκη με 83β., έναντι 79β. του Ηρακλή, που είχε φέρει ένα «Χ» στην αρ(Χ)ή στο Αυλωνάρι, άλλο ένα στα Ψαχνά με το Λήλα (1-1) που κοιμήθηκε ο Θεός της μπάλας (με γκολ του Αρ. Μακρή στα χασομέρια), είχε χάσει και στην Αρτάκη στον πρώτο γύρο και δεν θέλει και πολύ για να γίνει η ζημιά.

Η Μακρυκάπα που από την περ. εβδομάδα βρίσκεται στο -3 από τον ΑΟΧ δεν έχει πλέον μαθηματικές ελπίδες για να τρυπήσει το ταβάνι της. Βγήκε από τα τάρταρα, ούρλιαξε σαν γνήσιος λύκος στην πανσέληνο, κυνήγησε το όνειρο, αλλά την απόδραση του ΑΟΧ θα τη ζήλευε και ο «δικός» μας (Βασιλικαριώτης γαρ) Βαγγέλης Ρωχάμης.

Το αυριανό παιχνίδι για τον ΑΟΧ στην Κάρυστο δεν είναι εύκολο. Ο ΑΟΚ είναι η έκτη δύναμη της μεγάλης κατηγορίας της Εύβοιας, παίζει επιθετικά, ο ΑΟΧ λογικά θα βρει χώρους, αλλά και οι γηπεδούχοι δημιουργούν φάσεις και καταστάσεις μπροστά στις αντίπαλες εστίες.

Ο Ταμυναϊκός φιλοξενεί την Ερέτρια, οι Αλιβεριώτες παίζουν για τον τίτλο, οι γείτονες για το γόητρο και για να διασκεδάσουν τις εντυπώσεις από τις τελευταίες χαμηλές πτήσεις.

Τα μάτια αύριο δεν θα είναι καρφωμένα μόνο στην κορυφή, αλλά και στην ουρά και η αγωνία θα χτυπήσει κόκκινο σε Αυλωνάρι, Λάμψακο (Λήλας) και Καλοχώρι/Παντείχι.

Αυλωνάρι-Δροσιά και Λήλας-Μακρυκάπα. Το προβάδισμα το έχουν οι κιτρινόμαυροι γιατί είναι αυτοί που κρατάνε την τύχη στα χέρια τους. Με τρίποντο εξασφαλίζουν την 11η θέση και περιμένουν τα μπαράζ του πρωταθλητή.

Ο Λήλας πρέπει να κάνει αγωνιστική υπέρβαση, να νικήσει ο ίδιος τη Μακρυκάπα και παράλληλα το Αυλωνάρι να μην νικήσει τη Δροσιά. Σε ένα τέτοιο σενάριο μπορεί να χορέψουν και οι δύο το χορό του Ζαλόγγου και να επωφεληθεί το Καλοχώρι/Παντείχι που παίζει στην έδρα του με την Αιδηψό (ο Όλυμπος Γυμνού την περ. Τετάρτη έκανε χαρακίρι κόντρα στη Σκεπαστή).

Το δίωρο 17:30-19:30 μπορεί να έχει την υπογραφή του Χίτσκοκ, μπορεί να είναι ένα συναισθηματικό έργο με δράση, αλλά χωρίς δραματικό φινάλε, και μπορεί να θυμίσει μερικές από τις πιο «καλτ» στιγμές του ελληνικού ποδοσφαίρου.

Τότε που σε ζωντανές συνδέσεις με την οθόνη "κομμένη" στα δύο, οι «μελλοθάνατες» ομάδες άκουγαν από τα ραδιοφωνάκια τί διαδραματίζεται στα άλλα γήπεδα και ο επίλογος γραφόταν με δάκρυα χαράς και στιγμές αλλοφροσύνης από τη μία, και βρισιές, αναθεματισμούς και κλάματα από την άλλη...

Γιατί έτσι είναι η ζωή (σ.σ και η μπάλα) και πώς να την αλλάξεις, άλλοι κλαίνε κι άλλοι γελάνε δηλαδή...