Μακρυκάπα και Ταμυναϊκός έχουν δικαίωμα στο όνειρο και η Χαλκίδα την υποχρέωση ν' αποφύγει τον εφιάλτη

*Του Γιάννη Τρυφωνίδη

Λίγο πριν το ξεκίνημα του φετινού πρωταθλήματος της Α’ ΕΠΣΕ η Χαλκίδα ήταν η μόνη ομάδα που μίλησε ανοιχτά για πρωτάθλημα. Λογικό. Ήταν κάτι παραπάνω από αδιαφιλονίκητο φαβορί. Έφερε παίκτες με μεγάλη εμπειρία και παραστάσεις, εικάζαμε, βέβαια, ότι δεν θα είναι εύκολο το έργο της και θα την πάρουν στο κατόπι Μακρυκάπα, Αμαρυνθιακός και Ταμυναϊκός (την Ερέτρια –κακώς- αρχικά δεν την είχαμε τοποθετήσει στο ίδιο γκρουπ), αλλά δεν φανταζόμασταν ότι ο τίτλος θα γίνει …ρωσική ρουλέτα.

Η Μακρυκάπα δια στόματος Βαγγέλη Ζέρβα ποτέ δεν άρθρωσε τη λέξη «πρωτάθλημα», ο πρόεδρος Καμαριώτης είναι φειδωλός στις κουβέντες του, δεν ανοίγεται, δεν μιλάει πολύ. Ενδεχομένως να υπήρξαν Μακρυκαπιώτες φίλαθλοι που ανέβασαν τον πήχη ψηλά (σ.σ. εντέλει δικαιώθηκαν). Μπορεί να είχαν και την εντύπωση ότι ο ΑΟΜ είναι ένα μείγμα της Μπάγερν και της Ρεάλ. Αλλά ο Ζέρβας στις επίσημες τοποθετήσεις του έλεγε και ξανάλεγε «εγώ ξέρω καλύτερα απ’ τον καθένα την ομάδα μου, και που μπορεί να φτάσει». Και βήμα-βήμα έχει οδηγήσει τους «Λύκους» στο ρετιρέ της βαθμολογίας.

Ο Ταμυναϊκός δέχτηκε 4 γκολ στη Δροσιά στην πρεμιέρα. Σοκ. Έφυγε ο Αντωνόπουλος, ήρθε ο Ντόβολης, έμπειρος, παλιός γνώριμος, ξέρει τη νοοτροπία και τα κατατόπια. Και η ομάδα του Αλιβερίου δεν έχει εύκολο κοινό, είναι ένας οργανισμός που βάζει στον εαυτό του πίεση.

Η Μακρυκάπα αν γυρνούσε το χρόνο πίσω, θα ξανάπαιζε με τον ΑΟΧ στο Στάδιο, όπου είχε χάσει 1-0, σε ένα άσχημο απόγευμα. Στον αντίποδα, ο ΑΟΧ δεν είχε βγάλει μάτια, αλλά ήταν λιγότερο κακός από τη Μακρυκάπα και κέρδισε απόλυτα δίκαια.

Ο Ταμυναϊκός αν γυρνούσε το χρόνο …λίγες μέρες πίσω, θα ξαναχτυπούσε το πέναλτι που έχασε στη Βάθεια και του στέρησε το τρίποντο και την κορυφή.

Η Ερέτρια είχε συντριβεί με 6-0 στην έδρα της από τον Αμαρυνθιακό για το θεσμό του Κυπέλλου. Βρέθηκε στα σχοινιά, μάτωσε, σηκώθηκε πριν ο διαιτητής μετρήσει μέχρι το δέκα και άρχισε η ίδια τα κροσέ και τα ντιρέκτ. Πλέον, προσπαθεί να καταλάβει πώς έχασε τους 5 βαθμούς με ΑΟΚΠ και Αιδηψό, τους οποίους αν τους είχε, τώρα θα ήταν καβάλα στ’ άλογο, έχοντας, όμως, να αγωνιστεί με τον Ταμυναϊκό στο Αλιβέρι την τελευταία αγωνιστική.

Ο Αμαρυνθιακός, με τον Αλέκο Αλεξανδρή στο τιμόνι δεν κατάφερε να γίνει ισότιμος διεκδικητής, και ο Μεθενίτης τη χρονική στιγμή που ανέλαβε, με την ψαλίδα να έχει ανοίξει δεν πρόσφερε κάτι …λιγότερο απ’ όσα θα πρόσφερε ο Γκουαρδιόλα.

Έτσι, ό,τι για τον Ταμυναϊκό, τη Μακρυκάπα, την Ερέτρια και τον Αμαρυνθιακό φάνταζε ως …υπέρβαση, για τη Χαλκίδα ήταν μονόδρομος και υποχρέωση.

Και φτάσαμε στο «σήμερα», με τη Χαλκίδα να κινδυνεύει, όχι να μην ανέβει στη Γ’ Εθνική μέσω μπαράζ (που κι αυτό θα είναι αποτυχία), αλλά να μην βρεθεί καν σε αυτά, και με τον διπλό «εφιάλτη» ότι την επόμενη σεζόν στο Α’ τοπικό θα κονταροχτυπηθεί με την Αρτάκη και τον Ηρακλή Ψαχνών.

Ο Ηρακλής έχει τον τρόπο να γεννιέται μέσα από τις στάχτες του, η Αρτάκη …κι αν έπεσε, ποτέ δεν πεθαίνει, και σε περίπτωση που συνεχίσει με τον Βαγιάννη στο πιλοτήριο, θα ξαναρχίσει τις πτήσεις, παρά την απογοήτευση από τη φετινή ανώμαλη προσγείωση.

Το πατατράκ που υπέστη η Χαλκίδα στα τρία σερί εντός έδρας ντέρμπι με Αμαρυνθιακό, Ερέτρια και Ταμυναϊκό (ειδικά με τους Αλιβεριώτες) κάνουν ακόμη και την ΑΕΚ να χαμογελάει για τον απολογισμό της 5ετίας στα ντέρμπι με τον ΠΑΟΚ. Ένας βαθμός κερδισμένος και 8 χαμένοι σε μία κούρσα που της δόθηκε η ευκαιρία να την τερματίσει και ν’ αράξει, αλλά την τσαλάκωσε, την πέταξε στα σκουπίδια και στις 17 τ’ Απρίλη θα κάνει ότι και η Αρτάκη για την παραμονή της με το Ύπατο. Θα παίξει τη «ζωή» της και το μέλλον της σε μια ...ζαριά.

Αν βγάλουμε από τα κάδρο τα «μικρότερα» ματς και κρατήσουμε μονάχα το ντέρμπι τίτλου ΜΑΚΡΥΚΑΠΑ-ΑΟ ΧΑΛΚΙΣ, πρόκειται για ένα παιχνίδι που μπορεί να αναδείξει …τρεις διαφορετικούς πρωταθλητές.

Με νίκη των γηπεδούχων το σηκώνει η Μακρυκάπα, με διπλό η Χαλκίδα και με ισοπαλία ο …Ταμυναϊκός (ξαναλέω ότι δεν βάζω στην εξίσωση τα υπόλοιπα ματς που έχουν να δώσουν οι μονομάχοι για να διευκολύνουμε την κουβέντα). Τι σημαίνει αυτό; Ότι η Χαλκίδα δεν πάει για δύο αποτελέσματα στη Μακρυκάπα, αλλά για το εξής ένα, το διπλό.

Την Κυριακή στις 6.30 η Σίτι υποδέχεται τη Λίβερπουλ με τους «κόκκινους» στο -1 από τους «γαλάζιους».

Οι «γαλάζιοι» της Εύβοιας, ο Ταμυναϊκός, μπορεί να μην είναι η Σίτι, αλλά στο Στάδιο έγινε …ιντερσίτι και πέρασε πάνω από τις ράγες του ΑΟΧ με σπασμένα φρένα. Και το έκανε γιατί έχει έναν δουλεμένο τρόπο παιχνιδιού, και παιδιά με χαρακτηριστικά που μπορούν να υποστηρίξουν τη φιλοσοφία του προπονητή τους. Στο Στάδιο έμοιαζε σαν να είχε μελετήσει την κάθε λεπτομέρεια του ματς, την κάθε παθογένεια της Χαλκίδας, δεν τον έπιασε πανικός στη μείωση του σκορ, συνέχισε στο ίδιο τέμπο, δεν παρέκλινε ούτε στιγμή από τον σχεδιασμό του.

Ο Ταμυναϊκός είναι μεγάλος μάγκας, γιατί πήγε να παίξει στο σπίτι της Χαλκίδας ένα παιχνίδι, το οποίο αν το έχανε θα έμενε με την ανάμνηση της πρωταγωνιστικής πορείας. Δεν είχε στον ορίζοντα την παραμικρή δεύτερη ευκαιρία, αλλά ήταν αποφασισμένος, ήταν πανέτοιμος πνευματικά και ψυχολογικά να σηκώσει το βάρος και την ευθύνη, έκανε διαχείριση δυνάμεων και ρόλων σε προηγούμενα παιχνίδια, για να παρουσιαστεί στη Χαλκίδα με γεμάτο οπλοστάσιο και πήρε του ΑΟΧ το σκαλπ.

Ο ΑΟΧ έμοιαζε με τον Σίσυφο… Κουβαλούσε το βράχο στην κορυφή του βουνού, η πέτρα ξανακυλούσε κάτω και έπρεπε να την κουβαλήσει από την αρχή …για τιμωρία.

Η Χαλκίδα είναι μια ομάδα που θέλει να έχει την μπάλα στα πόδια και να παίζει ανοιχτά. Ναι μεν μετά το 0-1 πήρε την πρωτοβουλία των κινήσεων, αλλά δεν έκανε χτυπητές φάσεις.

Το θέμα δεν είναι να έχεις την μπάλα στα πόδια, το θέμα είναι να ξέρεις τι να την κάνεις.

Η Χαλκίδα είχε την κατοχή, ο Ταμυναϊκός έσπαγε εύκολα την πρώτη ζώνη πίεσης και με τέσσερις πάσες έφτανε …φάτσα με τον Φαλαγγίτη.

Ειδικά στο πρώτο ημίχρονο είχε επιλέξει τον αριστερό διάδρομο και περνούσε πολύ εύκολα την μπάλα ανάμεσα από τα αντίπαλα μπακ.

Έχει ξανασυμβεί χρονικά να δεχτεί μια ομάδα γκολ στο πρώτο λεπτό, δεν ανακαλύφθηκε η Αμερική, αλλά το λες και ποδοσφαιρική αφέλεια.

Και στα κλεψίματα του Ταμυναϊκού ψηλά, η Χαλκίδα δεν είχε απαντήσεις και παρασύρθηκε στις ξεκάθαρες αποφάσεις του αντιπάλου.

Το αρχικό σχήμα της Χαλκίδας δεν μας ξένισε, παρότι δεν νομίζω να έχουν παίξει πολλές φορές –φέτος- οι Ζαχαριάς και Γκιόκας εξτρέμ, και με τους Μαστροκώστα στο «δέκα» και Σπανό στο «εννιά» (ήταν τιμωρημένος ο Καραχάλιος) αυτή ήταν μια 4αδα λογική. Ο Ζουλιώτης γύρισε στο κέντρο της άμυνας, ο μεγάλος Τσολάκος πήγε δίπλα στον Σπυράκη στα χαφ.

Τη στιγμή που ο Μαστροκώστας αποχωρεί από τον αγωνιστικό χώρο, κάποιος του λέει «Νίκο να δούμε αν έπαθες ζημιά», και ο ίδιος απαντάει «ποια ζημιά, η ζημιά έγινε ήδη, χάνουμε 1-0».

Ο Χατζέλης σηκώνει τον Τσατσαρώνη και τον βάζει μπροστά από τον Κολιόπουλο, ενώ η επιλογή του Κολιόπουλου ως εξτρέμ στο πρόσφατο ντέρμπι με την Ερέτρια ήταν μια από τις μοναδικές …αναλαμπές των «πρωτευουσιάνων». Και στο β’ ημίχρονο μπερδεύτηκε το σύμπαν. Βγήκε ο Τσολάκος τζούνιορ, μπήκε στόπερ ο Τζάβρας, ο Ζουλιώτης ανέβηκε ψηλά και η διαχείριση θύμισε έντονα τις αστοχίες του Γιαννίκη στα ντέρμπι με Αρη και ΠΑΟΚ σε πρωτάθλημα και Κύπελλο, λίγο πριν ο «Τίγρης» του δείξει την πόρτα.

Η Χαλκίδα βρίσκεται στο κρισιμότερο αγωνιστικό σταυροδρόμι της σύγχρονης ιστορίας της. Την Κυριακή θα κληθεί να παίξει σε μια έδρα (Δροσιά) που δεν πέρασαν ούτε ο Ταμυναϊκός, ούτε η Μακρυκάπα, ούτε ο Αμαρυνθιακός, την Τετάρτη διεκδικεί την κούπα του Κυπέλλου κόντρα στην πληγωμένη Αρτάκη και την Κυριακή των Βαΐων η "σιγουριά" της συμμετοχής στην επόμενη Γ’ Εθνική έχει γίνει δίκοπο μαχαίρι και …περνάει από την εξωτική Μακρυκάπα.

Μολονότι η εικόνα της Χαλκίδας στα περισσότερα ντέρμπι ήταν το λιγότερο προβληματική, αν με ρωτήσετε ποια ομάδα συγκεντρώνει τις περισσότερες πιθανότητες να …προκόψει στα μπαράζ, θα απαντήσω η Χαλκίδα.

Όμως, κανένας δεν μπορεί να απαγορέψει σε καμία Μακρυκάπα και σε κανέναν Ταμυναϊκό το δικαίωμα να ονειρευτούν τη συμμετοχή τους στη Γ’ Εθνική. Και από τη μεριά της η Χαλκίδα είναι υποχρεωμένη να αποφύγει τον απόλυτο εφιάλτη.

ΥΓ: Η Χαλκίδα έβγαλε ανακοίνωση, ζήτησε συγνώμη για την εμφάνιση στο ντέρμπι με τον Ταμυναϊκό. Ανέλαβε την ευθύνη, δεν λούφαξε και την τιμάει ο τρόπος που αντέδρασε… Όπως τιμάει και τον Φοίβο Μορίδη η απάντηση στην ανακοίνωση. Ο πρώην πρόεδρος σχολίασε χαρακτηριστικά «πολύ λεβέντικη η στάση αυτή, μπράβο σας, ψηλά το κεφάλι, keep fighting (σ.σ. πέταξε και το αγγλικό του, δεν κρατήθηκε). Εντάξει δεν θα βγούμε στους δρόμους να φωνάξουμε "Φοίβο ψυχάρα για πάντα Χαλκιδάρα", αλλά ξηγήθηκε ωραία o μίστερ.