Ανάσταση στη σκοπιά

* Του Ακη Θεοφανίδη

Μεγάλο Σάββατο του 2007. Ψαρούκλα στο στρατό -μέλος της 2007Α ΕΣΟ- έχω μόλις καταφτάσει στη Λήμνο. 6 η ώρα το πρωί, αράζει η "Παναγία η Σουμελά" στο λιμάνι (το όνομα του καραβιού καθόλου τυχαίο, αφού μάλλον είχε ναυπηγηθεί ...πριν τη γέννηση του Χριστού και έπρεπε κατά τη διάρκεια του ταξιδιού να επικαλεστείς αρκετές φορές τη Μεγαλόχαρη για να φτάσεις στον προορισμό σου...).

Δεν μας περιμένει κανείς για να μας παραλάβει. Είχε αργήσει να ξυπνήσει ο ΕΠΟΠ οδηγός θα μάθω μετά... Φτάνουμε στο στρατόπεδο μετά από ένα εφιαλτικό μισάωρο δρόμο. Αγιάζι έξω, νυσταγμένες φάτσες μέσα, άγονο τοπίο κυριολεκτικά και μεταφορικά. Τελος πάντων, τακτοποιούμαστε και ανακαλύπτουμε το στρατόπεδο. Κατά τη μιάμιση, είχαν βγει οι υπηρεσίες. "Θεοφανίδης 12-2 βράδυ". "Δεν σε χάλασε νέο;" ακούγεται ο παλιός. Ανάσταση στη σκοπιά με λαμπάδα το G3...Οκ, συμβαίνουν αυτά.

Αφιξη στη σκοπιά 12 παρά πέντε, εγώ και μια άγνωστη σειρούλα, ο Νίκος. Στις 12 και 5 χτυπάνε τα τηλέφωνα (όχι δεν επιτρέπονται στη σκοπιά, αλλά με τον ίδιο τρόπο που δεν επιτρέπεται τώρα το κάπνισμα στα μπαράκια). Συγγενείς, Χριστός Ανεστή, πώς περνάς, γιατί μιλάς στο κινητό την ώρα της σκοπιάς, μια ιδέα είναι θα περάσει, εμείς θα πάμε για ποτάκι σε λίγο (αυτόν που το είπε τον έβριζα για κανά μισάωρο...) και άλλα πολλά, που τότε θυμάμαι με έκαναν να αισθανθώ νοσταλγία και θλίψη.

Γύρω-γύρω από τις αποθήκες οπλισμού σέρνουμε τις γαλότσες και τις σκέψεις μας με τον Νίκο. Πιάνουμε κουβέντα, αναγκαστικά. Παιδί μεγαλωμένο στην Αμερική, ο Νίκος γύρισε στην Ελλάδα μαζί με την αδερφή του, γιατί την αγαπούσε και ήθελε να ζήσει για πάντα εδώ. "Οι γονείς σου;" ρωτάω. "Εμεναν εδώ ήδη" απαντά και γλιστρά λέγοντάς μου για τη δουλειά που έπιασε.

Κουβέντα στην κουβέντα, αρχίσαμε να γελάμε -παιδί με εξαιρετικό χιούμορ- αφήνοντας τη φύλαξη της πατρίδας στα χέρια του ...Θεού. Μου εξηγεί πώς έπιασε δουλειά ως προγραμματιστής, πώς τον χλεύαζαν για την ελληνοαμερικάνικη προφορά του και για την κοπέλα του που θα ερχόταν να τον δει σε κανά μήνα.

Την ώρα που η έφοδος ήταν στην πλάτη μας, μου ανέλυε τη νοοτροπία των Αμερικάνων. Απλά και φιλοσοφημένα, βάζοντας δόσεις αυτοσαρκασμού για τα χούγια που είχε κληρονομήσει. Η έφοδος παρεμπιπτόντως μας τη χαρίζει λόγω της βραδιάς.

Λίγο πριν έρθει η αλλαγή μας, τον ρωτάω αν τον πήραν τηλέφωνο οι δικοί του. Μαγκώνεται. " Είναι χωρισμένοι και ζουν ξεχωριστά. Μας μεγάλωσε μια θεία μου, αλλά τώρα έπρεπε να γυρίσω Ελλάδα" λέει. "Γιατί ρε έπρεπε, αφού μου είπες ότι σου άρεσε;" του αποκρίνομαι. "Η αδερφή μου έχει μια σοβαρή ασθένεια και ήθελε να τους δει". Απλά, στεγνά, χωρίς συναισθηματισμούς, με αφήνει σύξυλο.

"Ξέρεις, κανείς δεν θα ασχολιόταν με την Ανάσταση του Χριστού, αν δεν είχε τραβήξει τα πάνδεινα πριν από αυτή. Εχω κι εγώ τον προσωπικό μου Γολγοθά να ανέβω, όπως ο καθένας μας, αλλά προσπαθώ κάθε μέρα που περνάει να σκέφτομαι ότι είμαι ακόμη πιο κοντά στο να αναστηθώ από τα άσχημα παιχνίδια που μου έχει παίξει η μοίρα" απαντά περίπου έτσι.

Ηταν ίσως η πιο ουσιαστική Ανάσταση της ζωής μου. Μπορεί να μην είχε λαμπάδα, αυγά και μαγειρίτσα, αλλά είχε νοήματα. Αυτά που δυστυχώς έχουν χαθεί στους συμβατικούς εορτασμούς σήμερα το βράδυ και αύριο το μεσημέρι... 

*Οπως έμαθα από σπόντα μετά από ένα χρόνο, η αδερφή του Νίκου πέθανε και στην κηδεία της ήταν μόνο αυτός, η θεία από την Αμερική και κάποιοι άλλοι συγγενείς, εκτός των γονιών της...