Το ξεπούλημα των ασημικών και ο δρόμος του Γιώργου

Νέες και σχετικά ευχάριστες εξελίξεις είχαμε στις διαπραγματεύσεις που γίνονται για την οικονομική ανάκαμψη (ή χρεοκοπία, αν βλέπετε το ποτήρι μισοάδειο) της χώρας.

Αποφασίστηκε να μειωθεί το επιτόκιο δανεισμού των 110 δις ευρώ που έχουμε πάρει από την Τρόικα και να επιμηκυνθεί ο χρόνος αποπληρωμής τους. Ωστόσο, κανείς δεν σου χαρίζεται σε αυτή τη συγκυρία που βρισκόμαστε...

Τα ανταλλάγματα που ζητούν οι ευρωπαίοι εταίροι για να προχωρήσουν στις παραπάνω διευκολύνσεις είναι η εκποίηση δημόσιας περιουσίας ύψους 50 δις ευρώ, ενώ ορθάνοιχτο είναι το παράθυρο να συμφωνήσουμε νέο Μνημόνιο, το οποίο θα περιλαμβάνει σκληρά μέτρα. Το ποια θα είναι τα μέτρα αυτά δεν έχει ακόμη οριστικοποιηθεί, αλλά οι ανησυχίες γίνονται πια έντονες ως προς τις προθέσεις των δανειστών μας.

Αν όντως επισφραγιστεί η βοήθεια, τότε είναι σαφές πως στην πλάτη της Ελλάδας παίχτηκαν και θα συνεχίζονται να παίζονται χοντρά παιχνίδια. Οι υποβαθμίσεις από την Moody's, οι απειλές για ανάλογη κίνηση από την Standard and Poors εντάσσονται σε ένα προσχεδιασμένο πλάνο απειλών, ώστε να πούμε "ευτυχώς που δεν πτωχεύσαμε".

Τελικά, προς τα πού οδεύουν τη χώρα το ΔΝΤ, οι αγορές και η Ευρωπαϊκή Ενωση; Θέλουν πραγματικά να βοηθήσουν (όχι γιατί μας αγαπούν) γιατί αποτελούμε μέρος ενός ενιαίου προβλήματος ή "καίγονται "να μας εξουθενώσουν οικονομικά για να πάρουν τα λεφτά που χρωστάμε και μετά να μας πετάξουν σαν τις στυμμένες λεμονόκουπες; Μήπως η αλήθεια βρίσκεται κάπου στη μέση;

Πραγματικά, κανείς δεν τα ξέρει όλα αυτά. Ομως, η κυβέρνηση πρέπει άμεσα (πιο άμεσα από ποτέ) να προβεί σε διαρθρωτικές αλλαγές, τις οποίες συνέχεια ακούμε, αλλά ποτέ δεν βλέπουμε. Πρέπει άμεσα (πιο άμεσα από ποτέ) να έρθουν λεφτά στη χώρα υπό τη μορφή επενδύσεων, να δουλέψει πια ο δημόσιος τομέας και να λειτουργεί η αγορά με δίκαιους κανόνες για όλους.

Ο Γιώργος Παπανδρέου έχει ένα τόσο βαρύ φορτίο να κουβαλήσει, που ο άνθρωπος είτε δεν μπορεί να το κάνει είτε νομίζει πως με ασπιρίνες θα σωθούμε. Κυρίως, οφείλει να αποδείξει στην πράξη πως ΕΧΟΥΜΕ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ, γιατί οι ωμές παρεμβάσεις που γίνονται στη μελλοθάνατη οικονομία μας, έχουν εμπεδώσει μια αίσθηση ετεροκαθορισμού των εξελίξεων. Η χώρα πηγαίνει στον ξανά στον αυτόματο πιλότο. Αλλά αυτή τη φορά δεν είναι η βαριεστημάρα του Καραμανλή να κυβερνήσει, αλλά η ανάληψη του τιμονιού από τους δανειστές μας.

Δεν συνιστά λόγο να πανηγυρίζουμε η διαφαινόμενη βραχυπρόθεσμη σωτηρία της χώρας. Εχουμε δρόμο μπροστά μας και πρέπει να τον διαβούμε με εξυπνάδα και εργατικότητα...