Είναι οι Χαλκιδέοι λίγο "κάπως";

* Του Ακη Θεοφανίδη

Θα σου έχει τύχει σίγουρα. Πας σε μια παρέα, σε συστήνουν και λένε: "Ο (βάλε το όνομά σου εδώ) είναι από τη Χαλκίδα". Απάντηση: "Ααααα, από τη Χαλκίδα! Πολύ ωραία πόλη, αλλά είστε λίγο κάπως ρε παιδί μου". Η απαραίτητη προσθήκη μετά είναι "δεν εννοούμε βέβαια εσένα, μια χαρά παιδί φαίνεσαι".

Το θέμα δεν είναι τι θα απαντήσεις εσύ στους τύπους που το είπαν, οι οποίοι κατοικούν στα Σούρμενα π.χ. Και τι να πεις εσύ για τα Σούρμενα από τα οποία, έχεις περάσει μια φορά κατά τύχη, τότε που χάθηκες στα νότια προάστεια ψάχνοντας κάτι κλαμπάκια. Το θέμα είναι αν έχουν δίκιο. Και sorry, αλλά ένα δίκιο το έχουν...

Δεν θα σου πω κάτι καινούργιο, παρά μόνο αυτά που συζητάς κι εσύ στις παρέες σου. Οτι, δηλαδή, η πόλη είναι γεμάτη ψώνια, ότι το κουτσομπολιό πάει σύννεφο, ότι το στυλιζάρισμα και το τουπέ πλεονάζουν και τα γνωστά που λένε για το συνάφι μας, αλλά που ισχύουν και σε άλλες πόλεις. Ομως, έχω τη γνώμη ότι τίποτε από τα παραπάνω δεν θεωρείται κακό από μόνο του!

Το να είσαι ψωνισμένος, εμένα προσωπικά δεν μου αρέσει σε καμία περίπτωση. Δικαιολογείται, όμως, εν μέρει, αν κάτι σημαντικό (ή περίπου σημαντικό!) έχεις πετύχει στη ζωή σου. Το λυπηρό είναι ότι αρκετοί Χαλκιδέοι και Χαλκιδέες (επ' ουδενί δεν μιλάω για την πλειοψηφία) το παίζουν κάπως, ενώ δεν υπάρχει ΚΑΝΕΝΑΣ ΛΟΓΟΣ που να εξηγεί τη στάση τους.

Βλέπεις, ας πούμε, κάτι τυπάδες να μπαίνουν στα μπαρ με τον αέρα του Ελβις Πρίσλει (σε μια δευτεράντζα εκδοχή, φορούν και λαμέ, όπως ο αείμνηστος) και λες "δεν μπορεί ρε κερατά, κάποιος γνωστός θα είναι αυτός για να κοιτάει έτσι αφ' υψηλού το πλήθος, να ανάβει πούρο, να κινείται με τέτοια άνεση". Οταν, όμως, μαθαίνεις το background του ή (πιο εύκολα) παρατηρείς τους άξεστους τρόπους του εν είδει μοντερνιάς ("αυτό για σένα κοπελιά"...), καταλαβαίνεις την κενότητα για την οποία μιλάμε.

Στο, δε, γυναικείο φύλο, έχεις δει κι εσύ ότι κυκλοφορούν ωραίες κοπέλες γύρω μας. Κάποιες από αυτές, όμως, έχουν ξεχάσει ότι δεν είναι οι μόνες ωραίες που υπάρχουν στον κόσμο και -προς Θεού- την καλημέρα δεν τη χαραμίζουν εύκολα, ούτε το -ενίοτε επιτηδευμένο- χαμόγελό τους.

Από την άλλη, το κουτσομπολιό αποτελεί θέμα ταμπού και το απεκδύονται σαν χαρακτηριστικό μέχρι και οι συντοπίτες μας που θα μπορούσαν να διαπρέψουν σε μεσημεριανό πάνελ. Το σχόλιο για το τι γίνεται γύρω μας είναι μια φυσική ανάγκη του ανθρώπου. Μέσα σου, φευγαλέα σκέφτεσαι "μα πώς είναι ντυμένη αυτή;" ή "πού το πας το μπάζο ρε μεγάλε;" το λες στην παρέα, γελάτε και χωρίς να το καταλάβετε κουτσομπολεύετε. 

Εδώ, όμως, το πράγμα έχει παρατραβήξει. Κάποιων η ζωή κινείται γύρω από την υιοθεσία και διόγκωση φημών. Μιλάς σε μια κοπέλα το βράδυ στη Χαλκίδα, και το επόμενο πρωί σε παίρνει ο φίλος σου από τα Ψαχνά για να σου κάνει μούτρα που δεν τον ενημέρωσες ότι χθες πήγες στον κρεβάτι με αυτή. Η διαστρέβλωση αυτή είναι εξαιρετικά πιο δυσάρεστη από την ταχεία διάδωση της ανάλαφρης είδησης.

Γνωρίζοντας αυτά, οι Χαλκιδέοι είμαστε μαγκωμένοι. Βγαίνουμε το βράδυ και περισσότερο κοιτάμε μη δώσουμε αφορμή να μας σχολιάσουν, παρά να περάσουμε καλά. Ok, συμβαίνουν αυτά στις μικρές κοινωνίες, αλλά από το να φυλάς τα νώτα σου μέχρι να εκ-θέτεις την εικόνα σου στο Madame Tussauds, υπάρχει απόσταση. Αυτή την αποστείρωση και τις προκαταλήψεις απέναντι σε όσους δεν γνωρίζουμε, αλλά μιλάμε γι' αυτούς σαν να τους γνωρίζουμε, πρέπει να τις αποβάλουμε...

Τα στερεότυπα του τύπου "οι Πατρινοί είναι κωλόπαιδα", "Οι Λαρισέες κάνουν όργια" και δεν ξέρω γω τι άλλο, δεν με εξέφραζαν ποτέ. Υπάρχει, όμως, ένα προπέτασμα καπνού, γιατί όλα τα παραπάνω φαινόμενα παρατηρούνται στην καθημερινότητα και στους χώρους όπου σου βγαίνει το όνομα σαν πόλη (bar, club κ.α.). Σίγουρα δεν κάνουμε λόγο για μεμονωμένες περιπτώσεις. Οσο περνάει ο καιρός, καλό θα ήταν να είναι τέτοιες...