Ο Μαρινάκης, ο Σισέ και στη μέση ο Ρέμος

Έζησα το πολυσυζυτημένο ντέρμπι Ολυμπιακού-Παναθηναϊκού από τις εξέδρες του Καραϊσκάκη. Χάρηκα τη νίκη της ομάδας μου, όπως έχω χαρεί κι άλλες στο παρελθόν. Πηγαίνω και εγώ, βλέπετε, στο γήπεδο από οκτώ χρονών, όπως ο πρόεδρός μου Βαγγέλης Μαρινάκης (φωτό κάτω). Μόνο που από αυτόν θα ήθελα να περιορίζεται στο ρόλο του ηγέτη και να μην συμπεριφέρεται σαν οπαδός.

Μέσα από το γήπεδο, δεν είχα ολοκληρωμένη εικόνα, ούτε για τους εισβολείς, ούτε για τη διαιτησία. Λίγο τα καπνογόνα, λίγο η ένταση του αγώνα, περιόριζαν το οπτικό μου πεδίο. Τα είδα αναλυτικά την επόμενη μέρα γιατί το βράδυ του ντέρμπι προτίμησα να διασκεδάσω στον Ρέμο μαζί με τους νικητές.

Τα στιγμιότυπα του ντέρμπι, μού έβγαλαν μια …σαιξπηρική διάθεση. Εντάξει, δεν μου ήρθαν στο μυαλό υπαρξιακά διλήμματα τύπου Άμλετ, «Να ζει κανείς ή να μη ζει», αλλά αναρωτήθηκα –κι ακόμα αναρωτιέμαι- τι θέλω να είμαι: Φίλαθλος ή οπαδός;

Ξεκίνησα μια ειλικρινή κουβέντα με τον εαυτό μου για να βρω την απάντηση. Μάταια. Σαν οπαδός, θέλω να κερδίζω τον Παναθηναϊκό και με πέναλντι από τη σέντρα. Θέλω τη νίκη ακόμα κι αν χρειαστεί να παίξω με 13 παίκτες και ο βάζελος με 7. Καρφί δεν μου καίγεται.

Σαν φίλαθλος, αυτά τα παιχνίδια μού προκαλούν μια αποστροφή. Γνωρίζω εκ των προτέρων ότι ένας από τους δύο θα φωνάζει για τη διαιτησία, ότι θα πέσουν μερικές ψιλές και το γήπεδο θα μοιάζει με τοπίο βγαλμένο από ταινία του Αγγελόπουλου.

Σαν οπαδός, ακούω τις δηλώσεις του Σισέ (δεξιά) ότι θέλει να αποχωρήσει από το ελληνικό πρωτάθλημα και είμαι έτοιμος να βάλω τη γάτα μου –που δεν έχω- να κλάψει. Au revoir και να μας γράφεις φίλε μου. Σαν φίλαθλος, όμως, θέλω αυτός ο παίκτης να παίζει στη χώρα μου και να μην τον κρίνει ο πρόεδρός μου για τις στιλιστικές του προτιμήσεις.

Επειδή συνέχιζα σʼ αυτό το φαύλο κύκλο φιλάθλου και οπαδού, ανέτρεξα στον Μπαμπινιώτη μπας και βγάλω άκρη. Στην ετυμηγορία για το φίλαθλο αναφέρει: «Σημαίνει πολεμικός ή αθλητικός με χρηματικό έπαθλο»! Ανάλογα, στην εξήγηση της λέξης οπαδός σημειώνει: «Είναι ο συνοδός, ο σύντροφος»!

Μπερδέυτηκα περισσότερο! Δεν ξέρω τελικά αν είμαι φίλαθλος ή οπαδός. Γνωρίζω, όμως, ότι δεν είμαι χαζός για να πιστεύω ότι μόνο οι Ολυμπιακοί είναι κάφροι. Η βία δεν έχει χρώμα. Πριν λίγες μέρες κηνυγούσαν τον «πράσινο» Σισέ οι Ολυμπιακοί, πέρυσι κηνυγούσαν τον «κόκκινο» Ζεβλάκοφ οι Παναθηναϊκοί. Του χρόνου κάποιος άλλος θα είναι στη θέση τους.

Δεν μου αρέσει, όμως, να τα βλέπω όλα άσπρα-μαύρα. Γιʼ αυτό βάζω να ακούσω πάλι τον Ρέμο (φωτό δίπλα) και να ησυχάσει το κεφάλι μου:

«Τέρμα η ιστορία

η αγάπη τώρα τέρμα

σουʼχα αδυναμία

απʼ το δάκρυ ως το δέρμα».