Η συγχώνευση, η κρίση και η πράσινη πολυμετοχικότητα

Η εικόνα στις κερκίδες του κλειστού της Κανήθου κατά τη διάρκεια του πρόσφατου αγώνα Γυμναστικού-Παναγίτσας ήταν σχεδόν αποκαρδιωτική. Πολλά καθίσματα ήταν άδεια κι αν αφαιρέσεις τους παράγοντες, τον αγώνα παρακολούθησαν συγγενείς και φίλοι των παικτών!

Οι Χαλκιδέοι δεν συγκινήθηκαν με το τοπικό ντέρμπι που είχε πανελλήνιο ενδιαφέρον και γύρισαν για άλλη μια φορά την πλάτη στο άθλημα που τους έκανε γνωστούς σʼ όλη την Ελλάδα. Με τη στάση τους, όμως, έστειλαν ένα σημαντικό μήνυμα στους προέδρους των δύο ομάδων:

Αυτό είναι το μπασκετικό κοινό της Χαλκίδας και δεν σηκώνει δύο ομάδες σε υψηλό επίπεδο. Το πώς θα αποκωδικοποιήσουν την απουσία του κόσμου ο Νίκος Μπέλλος της Παναγίτσας και ο Τάσος Κολτσιδόπουλος του Γυμναστικού, μόνο αυτοί ξέρουν.

Άλλωστε, η συγχώνευση δύο ομάδων και η συμβίωση διαφορετικών προσωπικοτήτων κάτω από το ίδιο συλλογικό σήμα είναι πολύπλοκο πράγμα. Μια ματιά στη διαλυμένη πολυμετοχικότητα του ποδοσφαιρικού Παναθηναϊκού, πείθει και τον πιο αισιόδοξο του εγχειρήματος.

Αν καταφέρουν, βέβαια, Μπέλλος και Κολτσιδόπουλος να πετύχουν ό,τι δεν πέτυχαν οι Τζίγκερ, Βγενόπουλος, Πατέρας και Γιαννακόπουλος (φωτό), μαγκιά τους! Σύμμαχός τους είναι η κρίση, που μέσα στα χίλια κακά, μπορεί να κάνει και ένα καλό. Οι καιροί, βλέπετε, είναι δύσκολοι για ήρωες και ανθρώπους που βάζουν βαθιά το χέρι στην τσέπη χωρίς ανταποδοτικό όφελος.

Όμως, αντίθετα με τις επιταγές της εποχής και την πρόσφατη εικόνα των άδειων καθισμάτων της εξέδρας που έδειξαν …συγχώνευση, το ντέρμπι της Χαλκίδας …είπε κι άλλα. Ανέδειξε το σκεπτικό ορισμένων παραγόντων, που πορεύονται με …σημαία τους το σύνθημα «Καλύτερα πρώτοι στο χωριό, παρά τελευταίοι στην πόλη».

Είναι κοινό μυστικό, άλλωστε -και το παραδέχονται οι γνώστες του αθλήματος- ότι τον πιο αρνητικό ρόλο στην εξέλιξη του μπάσκετ τον παίζουν οι παράγοντες. Εννοείται ότι υπάρχουν εξαιρέσεις. Αυτές τις εξαιρέσεις που κατέχουν το πορτοκαλί τόπι πρέπει να ξεχωρίσουν τα αφεντικά του Γυμναστικού και της Παναγίτσας και να πορευτούν μαζί τους.

Όσο για τους υπόλοιπους, αυτούς που δεν μπορούν να …ζήσουν χωρίς το παραγοντιλίκι, ας ασχοληθούν με τις ακαδημίες και τις μικρότερες ηλικίες. Κι ας μην έχουν παιδάκι που «πρέπει να γίνει μπασκετμπολίστας». Ας το κάνουν για το μπάσκετ, ρε γαμώτο.