Ο μαύρος κύκνος, η κλήση και η ελληνική αμερικανιά

* Του Χρήστου Παθούλα

Πάντα μου άρεσαν τα σινεμά της γειτονιάς και απέφευγα τις πολυκοσμικές αίθουσες των μοντέρνων multicinemas. Έχω αξέχαστες παραστάσεις από το λατρεμένο μου «Αττικόν», το συμπαθητικό «Έλλη», και το διαχρονικό «Inteal» στο κέντρο της Αθήνας, καθώς κι από άλλες κουλτουριάρικες «τρύπες» των Εξαρχείων που δεν θυμάμαι καν το όνομά τους.

Ο …επαναπατρισμός μου, όμως, στην Εύβοια με οδηγεί συχνά πυκνά στο «Mall» και τα Village Center. Η πρόσβαση είναι πιο εύκολη, ενώ προσφέρουν και θέσεις πάρκινγκ. Το γεγονός ότι την τελευταία φορά έφαγα κλήση από το Δήμο Αμαρουσίου οφείλεται στην επιρροή που ασκεί πάνω μου το κίνημα «Δεν πληρώνω» και η ασθενής μνήμη μου: Ξέχασα ότι η Δημοτική Αστυνομία δεν λειτουργεί το βράδυ μόνο στη Χαλκίδα.

Πριν φάω, όμως, τη λυπητερή έγινα μάρτυρας δύο δραμάτων: Του αριστουργηματικού ψυχολογικού θρίλερ «Ο Μαύρος Κύκνος» του Ντάρεν Αρονόφσκι και της αμερικανοποίησης των Ελλήνων.

Γυναίκες με μίνι φούστες, σκισμένα παντελόνια και ταγιέρ, άντρες με σακάκια, φόρμες και σοφιστικέ σκελετούς γυαλιών, κρατούσαν στα χέρια τους τεράστιες κουβάδες με ποπ κορν και πλαστικά ποτήρια με νερωμένη από τα πολλά παγάκια coca cola. Οι περισσότεροι μού έδιναν την εντύπωση ότι δεν είχαν καμία όρεξη να φάνε τηγανητό  καλαμπόκι, αλλά το πήραν μόνο και μόνο επειδή έχει γίνει must του σινεμά. Η απόλυτη αμερικανιά.

Άφησα στην άκρη τις φυλετικές σκέψεις μου και βυθίστηκα στις πράγματι πολύ αναπαυτικές πολυθρόνες του Village. Το …δράμα είχε μόλις ξεκινήσει. Ο τύπος μπροστά είχε μονίμως το χέρι υψωμένο, διορθώνοντας το τσουλουφι του, αλλά ο Vincent Cassel στο ρόλο του διευθυντή μπαλέτου και η εκπληκτική Barbara Hershey που υποδυόταν την ακατανόητη μητέρα της πρωταγωνίστριας, έκαναν τον ενοχλητικό ...αόρατο.

Την ώρα, όμως, που η συγκλονιστική πρωταγωνίστρια Natalie Portman (φωτό) έκανε  απέλπιδες προσπάθειες να βγει από τον φαύλο κύκλο της ψυχολογικής ανισορροπίας που της προκαλούσε ο διπλός ρόλος του άσπρου και του μαύρου κύκνου, εγώ ήμουν ανάμεσα σε ένα ζευγάρι που χαμουρευόταν κι ένα άλλο που χασκογελούσε.

Τις στιγμές που η μουσική της ανατριχιαστικής παρτιτούρας του Τσαϊκόφσκι «Η Λίμνη των Κύκνων» σε εκτέλεση Κλιντ Μανσέλ με συνέπαιρνε, μασουλίματα από τσιπς βασάνιζαν τα αυτιά μου. Ο επίλογος, βέβαια, του έργου με βοήθησε να κατανοήσω πως το τέλειο απλά δεν υπάρχει.

Εγώ, για να τα έχω καλά με τον εαυτό μου, θα πάρω το dvd της ταινίας μόλις κυκλοφορήσει και θα το απολαύσω μόνος μου στο σπίτι. Χωρίς coca-cola, ποπ κορν και άλλες αμερικανιές.