Από δικηγόρος, κάτοικος ... στο Νησί

* Του Ακη Θεοφανίδη

Η Ευγενία Δημητροπούλου, η πρωταγωνίστρια της πολύ επιτυχημένης σειράς "Το Νησί", διέγραψε μια πορεία που πολλοί έχουν αποπειραθεί να πραγματοποιήσουν, αλλά λίγοι τα κατάφεραν.

Την θυμάμαι στη Νομική Αθηνών σ' έναν από τους πρώτους καφέδες που αποτελείτο από καμιά 20αριά ψαρούκλες πρωτοετείς. Γελαστή και σοβαρή ταυτόχρονα, νομίζω ότι δεν μπορούσες παρά να τη συμπαθήσεις. Κυρίως, γιατί ενώ είχε μια γκάμα γνώσεων στο μυαλό της, δεν προσπαθούσε να τις επιδείξει, αλλά τις αράδιαζε μέσα στην κουβέντα ευχάριστα και δημιουργικά.

Το ψώνιο (με την καλή έννοια) του ηθοποιού καταλάβαμε όλοι μεταγενέστερα ότι το είχε. Οταν είχαμε μαζευτεί παρεάκι σ' ένα σπίτι μια φορά, και η Ευγενία μίλαγε παθιασμένα για σινεμά και θέατρο (τέχνες γενικότερα) όχι με το στιλ "ο ιρανικός κινηματογράφος είναι καντάρια ανώτερος από το Χόλιγουντ, γιατί αναδεικνύει τη μικρότητα του ανθρώπου στο υπερπέραν και τους κομπλεξαρισμούς της Δύσης", αλλά φυσιολογικά, όπως ξεδιπλώνονται οι αληθινές αγάπες...

Τέλος πάντων, επειδή φαινόταν μια χαρά κοπέλα και με μια έμφυτη καλοσύνη, ήμουν δύσπιστος αν θα μπορέσει να μπει και να αντέξει στο σκληρό χώρο της ηθοποιίας. Κι όμως, σιγά - σιγά τα κατάφερε. Την πρώτη φορά που την είδα στην tv -νομίζω σ' ένα από αυτά τα σήριαλ του Ρώμα- δεν μου άρεσε καθόλου. Ημουν σίγουρος ότι μπορούσε καλύτερα. Και στο "Νησί" δείχνει έναν άλλο, πολύ καλύτερο εαυτό. Προφανώς έχει να κάνει και με ποιους ανθρώπους δουλεύεις και τι αποτέλεσμα θέλουν να πετύχεις...

Πού θέλω να καταλήξω με όλα αυτά; Στο ότι η ευτυχία είναι κάτι εντελώς σχετικό, όπως και το τι θα κάνουμε επαγγελματικά στη ζωή μας. Η Ευγενία είχε όλα τα φόντα να συνεχίσει τη ζωή έτσι όπως την είχε στα χέρια της. Να πάρει γρήγορα το πτυχίο της Νομικής, να εξασκήσει τη δικηγορία, όπου πιθανολογώ ότι στο γράφειν θα ήταν καλύτερη από το να "παλεύει" με λαθρομετανάστες και (μικρο)εγκληματίες στα ποινικά δικαστήρια, και να κλέβει χρόνο για τις αγαπημένες της τέχνες.

Κι όμως. Αφησε πίσω τη "φημισμένη" Σχολή για να κυνηγήσει το αβέβαιο μέλλον του ονείρου της. Ξεκίνησε ουσιαστικά από το μηδέν, σ' ένα δρόμο που τόσοι έχουν χαθεί και προφανώς το ήξερε, χτίζοντας σιγά-σιγά το σκηνικό όπου πρωταγωνιστής θα είναι το υποκριτικό της ταλέντο.

Αυτή τη "δεδομένη" ζωή που είχε μπροστά της την πέταξε. Δυστυχώς, πολλοί που αποπειρώνται να κάνουν το μεγάλο άλμα δεν έχουν κατανοήσει κάτι σημαντικό: Πιστεύουν πως είναι γεννημένοι γι' αυτό, αλλά ούτε ψυχικό σθένος διαθετούν για να αντέξουν τα στραπάτσα που θα φάνε ούτε βέβαια "ματώνουν" στη δουλειά.

Η Ευγενία είμαι σίγουρος πως κατάρτισε το σχέδιο για την ...κατάληψη της Σπιναλόγκα από τότε που πίναμε τους πρωτοετείς καφέδες και δεν θα την εμπόδιζε κανένα αστικό δίκαιο να το φέρει εις πέρας...